doğada karşıtlar birbirini anlamlı kılar, eğer ölüm gerçeği olmasaydı yaşam diye bir şeyi ayırt edemezdik. ancak bu gerçeği görmekle tümüyle kabullenmek maalesef aynı değil. "yokluk" denen kavramı tecrübe etmemiş varlıklarız ve tecrübe de edemeyeceğiz, haliyle bunu düşünmek beynimizde error veriyor, kabullenemiyoruz. bundan üç sene önce sürekli olarak ölümü ve yok oluşu düşünüyordum, tabi düşündükçe huzursuzluğum da artıyordu, hikayenin sonu ise panik atak krizi ve hastanede öküz gibi bağıra çağıra sakinleştirici yemem. bugünlerde ise kriz geçirdiğimi söyleyemem ama ara sıra özellikle yatağın başında bu gerçek tüylerimi ürpertiyor.

tüm bunların yanında çok ilginç bir şey var. hikayenin sonunda öleceğimizi içten içe bilen varlıklarız, ancak buna rağmen yaşamımıza iyi kötü bir anlam yüklüyor ve mücadele etmeye devam ediyoruz, aslında bu saygı duyulacak bir şey, hiçlik düşüncesi bütünüyle varlığımızı da hiçliğe sevk edebilirdi, ancak buna da karşı koyuyoruz.