22 ağustos 1926, tarsus doğumlu şairdir. oldukça melankolik şiirleri bulunur, yaklaşık intihara kalkmış hepsinde de başarısız olmuştur. aşklarının daima karşılıksız olduğuna inanır. hani o derece ümitsizdir - adıyla ne kadar da tezat- aşkı karşılık bulsa bile karşıdakinin kendisine acıdığına inanıp çekip gideceğinden eminim. "sahibini arayan mektuplar" isimli çok güzel bir eseri vardır.

darağacı adlı şiirinde geçen "beni hayallerimin bittiği yere asın" dizesi insanı hayallerinin var ettiğini çok güzel anlatmıştır.

oğlu vedat'ın ölümünden sonra tümüyle sıyırır. ölüm artık onun şiirlerinde vazgeçilmez olmuştur. hatta olay şöyle rivayet olunur; oğlu vedat bu yaşama dayanamayıp galata kulesinden atlayarak intihar eder. görevliler geldiğinde çocuğun avucuna şunu yazdığını görürler "öyle ölünmez, böyle ölünür baba..!" oğlu vedata yazdığı şiir yürek burkar.

ayrıca sana bir tanrı getirdim adlı muhteşem bir şiiri vardır. gerçekten sevgiliye tapmanın ne demek olduğunu anlarsınız.

yapitlari
insanoğlu (1947)
deniz musikisi (1949)
dillere destan (1954)
dolmuş (1955)
aşkımızın son çarşambası (1955)
bir daha ölmek (1956)
kör ayna (1957)
iki kişiye bir dünya (1957)
beni unutma (1959, seçme şiirler)
karanlığın gözleri (1960)
akıllı maymunlar (1960)
seninle ölmek istiyorum (1960)
üstüme varma istanbul (1961)
sahibini arayan mektuplar (1961)
yeni dünya rekoru (1961)
sevenler ölmez (1962)
çigan gözler (1962)
ötesi yok (1963)
hüzün şarkıları (1963)
bir gün anlarsın (1965)
sadrazamın sol kulağı (1965)
mihriban'a şiirler (1965)
taşlar ve başlar (1966)
seni sevmek (1966)
toprak olana kadar (1968)
ben seni sevdim mi (1968)
halktan yana (1969)
aşk mıydı o (1969)
önce sen sonra sen (1971)
rubailer (1972)
yalan bitti (1975)
en eski yalnızlığımdır aşk benim (1978)
dikiz aynası (1982)
acılar denizi (1977, seçme şiirler)
bütün şiirleri (1982-1984, dört cilt)

''tam 23 kere intihara kalkışmış ve her birinde de inatla hayata itelenmişti ümit yaşar oğuzcan.ümit hayattan kopmak için çok çabalamış lakin başaramamıştır, babası lütfü bey, annesi güzide hanım kahrolur oğullarının vaziyetine.tabii bir de vedat var. ümit yaşar'ın biricik oğlu. babasına duyduğu müthiş bir öfke var içinde defalarca gözlerinin önünde intihara kalkışmış olan babasına. dün bir kez daha canından vazgeçmişti ümit. babası lütfü oğuzcan zor yetiştirmişti oğlunu hastaneye.ve oğlundan çok torunu için endişelenmişti bu sefer lütfü bey, vedat'ın gözleri artık korkudan çok kin ile ıslanmıştı. dayanamıyordu çocuk,aciz bir babanın ölüme koşup varamayışına tanıklık etmekten yorulmuştu. tedavi edildikten sonra taburcu ettiler ümit yaşar oğuzcan'ı.
sonrası;
duydukları gürültüyle kıraathaneden fırlayanlardan biri “eyvah!“dedi. “düştü çocuk, galata'dan düştü! yetişin.”yerde yatan çocuğun etrafında toplanan kalabalık çocuğun elinde bir kağıt buldular. sımsıkı kapalı parmakları,avucuna hapsolmuş bir kağıt..zorlukla aldılar ellerinden kağıdı şöyle yazıyordu buruşmuş kağıtta;
“intihar öyle edilmez,böyle edilir baba!”



6 haziran 1973
pırıl pırıl bir yaz günüydü
aydınlıktı, güzeldi dünya
bir adam düştü o gün galata kulesi’nden
kendini bir anda bıraktı boşluğa
ömrünün baharında
bütün umutlarıyla birlikte
paramparça oldu
bir adam benim oğlumdu.

-ümit yaşar oğuzcan

şahsımı derinden etkileyen yazar. intihar eden oğluna yazdığı galata köprüsü şiiri ile ne zaman galata’dan geçsem hüzünlendiren şerefine kadeh kaldırdığım yazardır. ölüme olan düşkünlüğü ise beni ayrı cezbeder.