depresyona daha önce girmedim diyemem, lakin şu söylenebilir “çevrenizdeki insanlar mutsuz ise mutsuzlukları size de bulaşır”. yaşama hayata olabildiğince iyi baktım, iyiliğin kazanabileceğini düşündüm ve yanıldım. iyiliğe hayatını adayanları örnek alırken sonlarına bakmak aklıma gelmediğinden sanırsam. bu durum karşısında iki seçeneğim vardı ya mutsuz bir yaşam yada yalnızlığa hüküm giymek. 17 nin bitişi 18 in başı ergenlikle alakası olmayan bir durum lakin yaşayan herkesi silmek, içinde öldürmek, vedalaşacak kimseyi bırakmamak insanı çökertiyor. sonuca gelirsek yalnızlık allaha mahsus demişler ben yaşayan bir tanrı olmayı tercih ettim. kaybedecek olmaması insanı mutsuz etmiyor, heleki yalnızlık ile bütünleşince işler değişiyor. insanlara ihtiyaç duymamak büyük bir armağan. insanlardan gelecek sevgiyi kendine verebilmek iyi. zarar verecek kimsenin olmaması ise mutsuzluğa terki diyar etmek sanırsam. derinlerde anlatacak çok fazla şey var ama saracak kimseye ihtiyaç duymadan kendiniz sarın o zaman daha güzel bakar olursunuz şu fani dünyada.