nedense insanın alışamadığı, kendisini var edemediği, adapte olamadığı tek durum gibi geliyor bana.

kendimi hep yalnız bir insan olarak gördüm, hayatımın büyük bir kısmını da bunun sebebini anlamaya çalışarak harcadım. yeterince ilgi çekici mi değildim? yeterince fit mi olamamıştım da kimse bana bakmıyor mu? çok mu konuşuyordum? burnum mu gereksiz yere büyüktü? iyi bir bio mu yazamamıştım hornette? yoksa sadece hak ettiğim hayat bu muydu?

bir insan yalnızlığı hak eder mi diye hala arada sırada kendime soruyorum. sartre cehennemin başkaları olduğunu söylemiş ama asıl zebanilerin ve şeytanların kimse olmadığında çıktığını düşünmeden edemiyorum.