geç devrimler çağında yapılan bir devrim sürekli ilerlemek zorunda kalıyor, aslında kimileri vaktiyle bunun farkına varmış, o dönemlerden kalma bir fotoğrafta "durmayalım düşeriz" yazılı bir pankart bu durumu anlatıyor. ne var ki cumhuriyet bir noktada durdu, dahası kendi yetiştirdiği evlatları tarafından boğazlandı. bir başka meşhur söz vardır "devrim kendi çocuklarını yer" diye başlar, kimileri bunu mitolojide oğlu zeus'u yiyen kronos'a benzetir. ne var ki burada tersi olmuştur, cumhuriyet ve kemalist ideoloji kronos dahi olamamış kendi yarattığı burjuvazi tarafından ilk fırsatta yenilip yutulmuştur, 1945 sonrası olanlar da bunun hikayesidir.

bugün ise ortada cumhuriyet falan yok, adı var ama beden nefes almıyor sadece cenazesini kaldırmadıkları için ortada öylece yatıyor. o yüzden "coşku" ve "heyecanla" kutlayamıyorum. bende olan daha çok uzun süre önce yitip gitmiş bir adamın doğum gününde sevenleriyle toplanıp iki kadeh eşliğinde yine o adamı biraz üzüntü biraz da sitem içinde anmak.