sokaklarında görülecek güzel şeyler olmayan her şehir gibi ankara'da da biraz olsun yontulmuş ruhlar ya gökyüzüne bakar ya da kendi içlerine dönüp zihinlerinin kuytularına saklanırlar. kışın ayazından ve dumanından gökyüzü karardığında ya da bozkırın nemsiz havası yazın boğazları kuruttuğunda şehrin gri tonları daha da kararır, kaçacak bir tek ya kendi gölgeniz ya da bir başka nefesin hayali kalır. her şeyin gri her şeyin sert ve keskin olduğu, sokakların bile cetvelle çizildiği bir tekdüzelikte, bakış açısına bağlı olarak renk değiştiren ışık huzmeleri gibi yalnızca bir saniyelik ömrü olan parıltılar bile kıymetlenir, baş tacı edilir.

ankaralılar sizi seviyorsa keramet sizden çok onların yalnızlıklarındadır.

sağda solda aman peşimi hiç bırakmıyorlar diye laf çıkaracağınıza azıcık sevip gönlünü edin adamların insafsızlar!