yarın dersler başlıyor. yurda geldim ve 6 yıldır yurtta kalan ben değilmişim gibi şok yaşadım. memnun değilim durumumdan. geçen sene "ya yurt iyi oğlum evde yemek falan o işleri kim yapacak? vs." derken bu sene daha ilk günden eve çıkmak için her şeyimi vermeye hazırım. gerçi itiraf ediyorum sorun sadece yurt hayatının zorluğu değil, benim bu zorlukla mücadele edecek halimin de kalmaması. hayat enerjim, umudum, hevesim, heyecanım kalmadı. üstelik de hiçbir şey yaşayamadan... bu sene arkadaşlıklara, gönül işlerine, bakımıma bir gram enerji bile harcayamayacak gibiyim. kalan bütün enerjimi ancak yetebileceği yurt hayatının zorluklarına ve derslerime yani 'asgari bir hayata' kanalize etmek zorundayım. çok zorlanıyorum.