şimdi sırası değil, gerçi hiçbir zaman sırası olmuyor ama ben yinede yazayım.
dün bir şey farkettim, geçte olsa sonunda dank etti. biz sadece birbirine değer veren iki dostuz. arada sırada birlikte olan iki dost. birde birbirimizin suratından neyimiz olduğunu anlıyoruz o kadar.
ne daha az bir şeyiz nede daha fazlası olabiliriz.
nikah konusunda da ciddiymişsin. dun söylediklerin gayet mantıklıydı ,sonuçta mutlu olacaksan bu saatten sonra başka bir macera aramanın alemi yok. o kadın seni gerçekten seviyor. ona kızdığım tek şey, sahip olduğu kişinin, hayatında olduğu kişinin farkında olmaması. maddi olarak değil, maddi olarak fazlasıyla farkında. manevi olarak sahip olduğu şeylerin farkında değil. en basitinden sana sarılıp uyumanın bile ne kadar değerli bir şey olduğunu bilmiyor. bildiğini zannediyor ama bilmiyor. kimseye hesap vermeden elini tutabilmenin yada canın sıkkın olduğunda, ağladığında sarılıp teselli edebilmenin ne kadar değerli bir şey olduğunu bilmiyor mesela. bunun gibi sayamadığım daha bir sürü şey var, ama anlayacaktır. sonuçta benim aksime yaratılışı itibariyle bunlara ve topluma fazlasıyla uygun bir fizyolojiye sahip.
ha niye böyle bir mesaj attım, gerizekalıyım çünkü. hayır tabii ki de ondan değil. normalde yüzüne karşı söyleyemiyorum ya böyle şeyleri, ondan.
birde bu ara yine fazla gelip gitmeye başladım rahatsız etmiş olabilirim evdekileri, o yüzden tekrar ortadan kaybolacağım. fakat bu sefer temelli. hemde özlemek iyidir diyorsun ya, biraz da ondan.
sen özlesen de söylemezsin gerçi ve yine kesin en çok ben özlerim ama...neyse uzattım. her şey için çok ama çok teşekkür ederim. bütün tepkisizliklerin için, bütün ağlatmaların için, bütün can yakışların ve gözümün içine baka baka gidişlerin için. yine de kendine iyi bak olur mu. bu sefer gerçekten hoşçakal.