her şeyden önce toplum şimdikinin en az üç-beş katı daha homofobikti. ve biz çok gençtik. şahsen ben açıklamayı düşündüğüm iki arkadaşıma şöyle bir zarf atayım dedim de demez olaydım. neyse ki açıklamadan nabız yoklamışım. biri kendisine uzaktan göz kırpan ganç bir eşcinseli tekme tokat dövecekmiş de zor ayırmışlar, diğeri de yine bir eşcinsele oral yaptırmış ve aklına geldikçe midesi bulanıyormuş falan fıstık. bu insanlara ben eşcinselim demek çılgınlık olurdu tabi. zaten vazgeçtim söylemekten.

konuşacak dertleşecek kimse yoktu, çünkü fazla tanıdığımız yoktu. olanlarda zaten gay değilim full aktifim kafasında kişilerdi. o yüzden o dönemin kapalı kapılar arkasında kalmış gayleri olarak şimdi gençliğimizi yaşıyoruz çoğumuz. ve biraz çatlak olduğumuz doğrudur.

tabi internet yok o yıllar. arayan bulurmuş misali bir şekilde buluyorduk kolilerimizi.

sonra interne çıktı. ooo bi de baktık ki bizim dünyamız öyle sandığımız kadar da küçük değilmiş. doksanların sonunda tanıştık internetle. tabii ki ilk işimiz internet nimetinden yayraralanıp bol bol koli düşürmek oldu. birkaç yıl öncesinde hayal bile edemyeceğimiz kadar çok seçeneğimiz vardı artık. kısa sürede hevesimizi alıp 2000'li yılların başında durulduk. artık gözümüz doymuştu. zaten yaşta ilerlemeye başlamıştı. daha derli toplu olmak lazımdı.

demem o ki; şimdi daha çok insan tanıma şansımız var. tanıdığımız insanların hayatları farklı farklı olduğu için daha fazla hayat tecrübemiz var. herşeyin gözler önüne serilmiş olması dışında doksanlardan sonra hayat daha güzel.