muslim bir ailem olduğu için yaşadığım gerginlik. gecenin bir yarısı gondor kapılarına dayanan orklar gibi kafa siken davulcular mı dersin, pide adı verilen zımbırtı yüzünden eve ekmek alınmamasından ve yemek saatlerinden dolayı yeni beslenme düzeniine adapte olmaya çalışmak mı dersin, sükunet için uyanık kaldığım geceyi çılgın bir sahur sofrası ve nihat hatipoğlu eşliğinde "sen halen uyumadın mı" bakışları atan anne mi dersin, ramazan'da alkol tüketemediği için cinnet geçiren baba mı dersin, dışarıdan gelirken özenerek verdiğim siparişleri oruçlu olduğu için almayı reddeden bir kardeş mi dersin.. aç oldukları için yaşadıkları sinir krizleri ile mücadele etmekten bahsetmiyorum bile. bir an önce bitsin ve american dream'imi yaşamaya devam edeyim of. keşke ateist bir ailem olsaydı.