bu duygudurum haline girmek için illaki bir birliktelik içinde olmak gerekmiyor bence; sürekli başka insanların yataklarında uyanmak yada kollarında gördüğün her değişik yüze bakarkenki yaşadığın o bozuk içsel boğulmuşluk hali kemirmeye başlarsa seni, ipler kopma evresine doğru yol almaya çoktan gözlerini yummuştur bile. bazen kendimi o çarşaf kıvrımları arasında kaybolmuş, tükenmiş ve takatsiz hissettiğimin farkına vardığımda üzülmeyi yaşamıyorum aslında yada hüznün iliklerimde dolaştığını belki de; yaşadığım melankoliyle harmanlanmış bir varoluş süreci gibime geliyor benim; alışılması gereken kronik bir rahatsızlık gibi. bu tür gecelerin gelmek bilmeyen sabahlarında kulaklığımı takar ve aynı parçaya kaldığı yerden devam ederim; hayatımızın da bu hareketten farkı nedir zaten; birşeylere rağmen devam edebilmek...