mutlu şeyler yazmak isterdim sana ama yazamıyorum. elim gitmiyor. beceremiyorum belki de.
sadece birkaç dakika önce gittiğimi söyledim sana. tezgahında hala kilo ile kolonya satan bakkalın önünde yürüyorum şimdi. elimde umutlarım. basit bir çöp poşetinde. ihtiyacım yok.
yokuş yukarı çıkıyorum. oysa senin yanından ayrılışım yokuş aşağı frene basmadan inmek gibi. bir yerde duracağım belli fakat ne kadar canım yanacak bilmiyorum. çok olacak, acıtacak ama öldürür mü sence?
işte kalabalık şehir ve ben şehrin içindeki en üzgün adam. az önce kendimi öldürdüm çünkü. seninle var olan kendimin bileklerini kestim. kan revan her yerim ama bir tek ben görebiliyorum. avuç içlerim kanım dolu.
sendeki ben öldüğümde geriye kalan bir şey yok. inan bana bir kıl tanesi bile kalmıyor.
kalabalığa karışıyorum. her adımımda kan damlaları. kimse görmüyor. şaşırıyorum. ben ölüyorum görmüyor musunuz! yardım istemek gelmiyor aklıma. sanki ölüm benim kaderim.
ölüm sanki senden ayrılmak.
senden ayrılmak sanki ölüm.
sanki senin olduğun yerde benim adım okunmuyor. ben seninle var oluyorum. gözündeki bakış oluyorum ansızın. vicdan azabın oluyorum bir anda. bardağındaki dudak izi oluyorum. masanın üzerindeki bitmiş sigara paketleri kadar değersizim aslında. bir telefon konuşması anında parçalanıp gideceğim. sonum yine yok olmak.

kurtulamıyorum sevgilim. nolur yardım et.