sıkıntıdan ölmek

hafta içi hemen hemen her gün özellikle akşamları ve genellikle mesai saatlerinde de gerçekleştirdiğim eylem.
sağolsun birlikte çalıştığım büyüklerim sayesinde son bir buçuk yılım içinde bırakın sıkıntıdan ölmeyi birazcık sükunet, düzen, relax ay kasmayın yeteeear diyerek özlemle andığım duygudur. yaşlandım vallahi.
nefret edilen işten istifa etmenin ardından, geçen 1 haftalık süre zarfından sonra başlayan ve yaklaşık 3 aydır başımdan eksik olmayan eylemdir. arka arkaya olması ve/veya uzun sürmesi pskolojik bozukluğu beraberinde getirebilir.*
lubunyalar arasında kısaca " aayyyhhh rahmim daraldı beeğğ." diye ifade edilen durumdur.*

(bkz: lubunyanın çığlığı )
gülemez yaptığı hiçbir şeyden zevk alamaz, mutlu olmayı unutmuştur. gülemediği gibi ağlayamaz da. aklından atamadıkları ömür boyu onda kalacakmış gibidir. bir süre sonra eskiye döner, uçkurunun derdine düşer tekrar, herşey mükemmelleşir. bir an durup düşünür ne bok yiyorum ben diye ağlamaya başlar, sonra yine ağlayamaz, gülemez... (bkz: 50 yıllık tecrübe etmiş sanki aq dedirten entry)
yaşlılık şarabından mı içtim nedir, bu ara sıkıldıkça sıkılıyorum. babanneme döndüm vallahi, umarım uzun sürmez, eski ceylan gibi sektiğim günlerime dönüp kendimi plajlara atmayı istiyorum.
her gün başından sonuna kadar yaşadığım eylem...
2 ders arasında 3 saat boşluk olunca insan sıkıntıdan patlar ki şu anda da aynen öyleyim. böyle sıkıntıdan pat pat patlıyorum resmen.