mesele ailenin, aile olmanın özünde değil. mesele aile bireylerinin nasıl yönlendirildiğinde.

sık sık girdilerimde bahsettiğim bir durum var. toplum olarak muhafazakar, müslüman dindar olarak görünsek de, hep birilerimizin ağzından bizim yapımıza uygun değil lafları çıksa da, sonuçta diğer tüm dünya insanları gibi et, kan ve kemikten oluşuyoruz. bir şeylere karşıyım demek o şeyi yapmamamızı, veya öyleyim demek, öyle olmanın kurallarına uyduğumuzu göstermiyor. bu insani bir özellik olabilir ama ahlaki anlamda iki yüzlü olmamızı haklı göstermiyor.

magazini gerçekten takip etmiyorum, ama bu konuyla ilgili turnasol kağıdı gibi bir olay örnek verebilirim. twitter'ı sıkı bir şekilde takip eden bir arkadaşımım tespitidir.

ebru şallı kocasıyla boşanma kararı aldığında, üstelik bir şey istemediğini söylediğinde, kadını en başarılı olduğu alan olan pilates nedeniyle dalga geçenler bile, çok taşş... yani cevizi sağlam, ya da her neyse, kadın çok sağlammış diye yorumlar yapmış. hatta kesin kocası aldatmıştır diye mağdure gözüyle bakan yorumlar yapılmış. sonra dedikodular falan derken, sinan akçıl ile ilişkisi ortaya çıkınca, kadını en takdir edenler bile "zaten çok çirkindi", "bak şu ırıspıya", "ebru şıllık" diye yorumlar yapmaya başlamış.

bunu bana aktaran arkadaşımın dün söylediği, bu yorum yapanların pek çoğunun rte'nin kızlı erkekli yurtları kabullenmeyen muhafazakar demokrat toplum yorumuna sert tepkiler verdiği.

ne yazık ki bu tür iki yüzlü yargılamalar toplumun sadece o malum %50'sine özel bir şey değil.