yaşlanmak;
normalinde de zor bir durum. gözlemliyor ve düşüncelere dalıyorum...
etrafımda gördüğüm tanıdık/tanımadık yaşlılar. kimi hastanede kimisi ise huzur evinde terk edilmiş gözleri yaşlı.

ya biz eşcinseller yaşlanınca ne yapıcaz..?

acı ama gerçektirki bazılarımız evlenip bir yuva kuramayacak, istesebile.
hastanede yada huzur evinde olsak "oğlum/kızım" yada "torunlarım" gelirlermi diye bir düşüncemiz olamayacak.
yada hastalandığımızda 1 bardak suyu isteyebileceğimiz kimsemiz.
an gelicek elimiz, an gelicek ayağımız tutmayacak. kimden destek görücez ?
kimseden...

biz eşcinsellerin acı ama gerçeği bu.

yaşlanıp, birilerine muhtaç kalmaktansa. bu bedenden allah ruhumu tez alsın derim hep...