türk televizyonunun dizi çöplüğüne döndüğü şu günlerde yad etmek istediğim dizi.

o sıralar alt komşumuzun oğlu hakan'a aşıktım. abimlerin yanına ziyarete gelmişti. herharde top oynayalım diye dışarıya çağırıyordu. abimler ise kuvvetle muhtemel '7 numara var oğlum, gel diziyi izleyek' demiş olmalı ki içeri geçip diziyi seyre daldı.

hatırlıyorum, sevdicağızıma bakmaktansa gözümü bile kırpmadan 7 numarayı izliyordum.

cansu'nun şakalarına sıçana kadar gülüyordum.

armağan'ın zekasına hayran kalıyordum.

vahit emmi'yi bir tek ben yakışıklı buluyordum.

zeliha yenge'nin saçlarına hastaydım.

rüya'nın psikolojik gerilimlerine üzülüyor, duvarında asılı olan di caprio'nun sigara içerkenki posterini hafızama kazıyordum.

haydar'ın dudağını büzerek konuşmasıyla kendimden geçiyordum.

receb'in ayten bacıyla uğraşısından zevk alıyordum..

birden abim hakan'a 'izliyon mu lan bu diziyi' diye sordu. cevap ise oldukça trajik:

'bu ne yaa ben izlemiyorum böyle dizileri'

ağzına sıçayım emi hakan? izlenmez mi oğlum bu dizi. türk dizi sektörünün temeline dinamit koydun hakan. bu hale senin yüzünden geldik hakan. bokumu ye hakan.

7 numara ve hakan arasında bir seçim yapmak zorunda kalacaktım. çünkü 7 numara sevmeyen ve izlemeyen bir öküz kimseye mutluluk veremezdi.

7 numara, sen ne güzel bir şeydin..