ölümden sonraki hayata inanmanın getireceği duygusal rahatlık bile iki farklı yöne çekilebilir. beynimiz öldüğünde varoluşumuz sona eriyorsa, hayat macını kaybetmez mi? öte yandan hiçbir şey, öznel bir bilince sahip olmanın her saniyesinin kıymetli bir hediye olduğu anlayışı kadar hayata anlam katamaz. bazen "hayatın kısa olduğunu anımsadığımız için, kaç kavganın önüne geçildi, kaç arkadaşlık tazelendi, kaç saat boşa harcanmadı, ve duygular kere dışa vuruldu?