uzun bir süredir içinde olduğum durum. uğraşmaktan keyif aldığım dolu uğraş var, ama hiçbirini yapmak istemiyorum. hiç keyif almamaya başladım çünkü. eskiden para kazanma, yurtdışını gezme fikri falan çok eğlenceli ve moral düzeltici gelirdi ama şimdi hiçbirine ilgim yok. sürekli bir yerim ağrıyor, sürekli yorgunluk var. baharın gelmesi daha da moralini bozuyor insanın. normalde en küçük şeyden bile mutlu olan biriydim, durakta beklerken istediğim otobüsün gelmesi bile beni mutlu etmeye yeterdi, nasıl böyle oldu anlamıyorum. kendimi çok beceriksiz hissediyorum, sanki herkesi düş kırıklığına uğratmış gibi. birisiyle konuşurken yüzüne bakmaktan kaçınmaya çalışıyorum, çünkü benim pis iğrenç yüzümü görüp rahatsız olabilir. fazla konuşmamaya çalışıyorum, insanlar benim ne kadar acınası olduğumu görüp morallerini bozabilirler. derslere çalışmak istemiyorum. bilgisayara ps2 oyunları yükledim, oynuyorum. normalde bu benim için inanılmaz mutluluk verici bir şey. kaç yıldır bunu hayal ederdim hep, sonunda da gerçekleşti. ama hiç o kadar da mutlu değilim. oyunlar eğlenceli, ama benim eğlenmeye bile gücüm yok. tek keyif aldığım şey var, o da uyumak. şöyle bin saat falan uyusam ne güzel olur.