2013 yılında gezi sonrası coşkuyla geçen onur yürüyüşünün ardından gidilen sugar cafe’de –ahh ahhh orası da yalan oldu gitti-tanıştığım,bayıldığım ve gecenin finalini beraber yaparız diye düşündüğüm çocukla konuşurken-bir yandan da sürekli içerken-onun tanıdığı bir çocuk daha geldi yanımıza,üçümüz yürüyüş ne güzeldi yaa falan diye sohbet ederken o bayıldığım çocuğun kafa bir anda gitti, yanımıza gelen arkadaşının anlattıklarını nedense bana ingilizceye çevirmeye başladı,önce geyik sandım,sonra afalladım,birkaç kere sordum napıyorsun falan diye ama adam kasa kasa her şeyi ingilizceye çevirmeye devam etti,ben de daha fazla kasmadım ve tüy oldum.ne oldu da öyle oldu hala çözemedim ama bundan daha gereksiz yere yabancı dilde konuşmak yoktur herhalde.