üzerinde doktora yapmışlığım vardır. profluğa doğru gidiyorum.

iyi güzelde bazen derin sessizlik oluyor ya o can sıkıyor

etrafındaki güzel insanların kıymetini bilmeyene müstahaktır.

etrafta güzel insan olmaması nedeniyle yaşanılan duygu.

bir tercih değil, aslında bir sonuç olunca acı veriyor; ama geniş perspektiften bakınca bütün yanlızlıklar bi sonuç sanki. acı, insanın ruhunda var.

günümüz için bunun bir avantaj olacağı kimin aklına gelirdi?
arkadaşım dr ve mesai sonrası evi yerine bir otele gidiyor. başka bir hemşire arkadaşım sevgili ile odalarını ayırdı ve neredeyse aynı evin içinde görüşmüyorlar uzaktan uzağa selam kelam sadece. yalnız yaşayanlar virüs konusunda biraz daha avantajlı ve aynu anda tehdit ettikleri başka birisi yok

güzeldir keyiflidir. zorunlu yalnız değilsen konuşacağın arkadaşın dostun varsa güzel :)

korona günlerine uyum sağlamakta sıkıntı çekmiyorum. yalnızmışım lan ben.

benim anlamım galiba, ne zaman bir karanlığa düşecek olsam hatırlarım ve yalnızsın derim kendime, korkma çünkü ışık tutacak kimsen kalmadı...

ben, bana yetebiliyorum.

kimine göre huzur kimine göre travma.

uzun zamandır yaşadığım durumdur.

yalnızlık engebeli bi yolda yürümek gibi sanırsam. başta tercih diyebilir kişi yada öyle görülebilir. oysaki yaşam biçimi olduğunu düşünüyorum, kimi yalnız gezmekten zevk alır, kimi grup kimide iki kişi fakat emin olduğum şey şuki; kendi kendine yetebilmeyi öğrenmek için insan yalnız kalmalı. kimine depresyon acı hüzün olarak gelsede aslında özünde iyi bence. ayrıca yalnızlık tek olmaktır, yalnızlık duygusu ise daha başkadır bu ikisinin karıştırılmaması gerektiğini düşünüyorum.

güçlü olmak yalnızlık getiriyor. bazen çok zorlanıyorum

bence mutlu son, kaybedicek kimsen yok, huzursuz eden yok, rahatsız eden kimseyle uğraşmana gerek yok, yalnızlık zor lakin hayat dolusun kimseye ihtiyacın yok iyidir yalnızlık güçlendirir.

güzel şey tabi ama bazen güvenebileceğin insanların hayatında olması da elzem oluyor. tek başına halledemiyorsun her şeyi. 2 ay önce ev taşırken bayağı zorlandım arkadaşlarım olmasa ne yapardım bilmiyorum. istediğin zaman yalnız kalmak iyi tabi ben de ihtiyaç duyuyorum bunu ama yakın dostları da olmalı insanın.

bu başlık son zamanlar sürekli karşıma çıkmaya başladı. bu entrye katıldığım zamandan itibaren her yıl bir şeyler yazmışım. bu yılda şunu söyleyebilirim galiba, insan uzun bir süre yalnızlığa alıştığı zaman insanlar iletişim kuramamakta başlıyor. dost edinemiyorsun, ilişki zaten kuramazsın. eskilerden birileri ile bir araya gelirsin “bu işkence ne zaman bitecek” diye iç geçirmeye başlarsın. date çıkarsın, 80 yaş huysuzluğu ile karşı karşıya kalır karşındaki. dost edinmeye çalışırsın düşman edinirsin vs. vs. işte. sitem eder gibi oldum ama öyle değil. bu huyumu seviyorum. bir mottom var, gerçekleşme ihtimali yok biliyorum ama gerçekleşirse son veririm belki yalnızlığıma.

arada can sıkıcı olsa da keyifli

'neden allahım'dan 'acaba böyle daha mı iyi?'ye doğru yolculuk halindeyim.

oyum yalnızlığın iyi bir şey olduğu yönde ağır basmaya başladı. beni kimse çekmez, kimseyi de çekecek durumda değilim açıkçası.

arrivederci!

cuma ve cumartesi geceleri üzülüyorum yalnız olduğumda bazen, onun dışında birileriyle olmaktan daha çok hoşuma gidiyor şu sıralar