*babam ve oglum
*a walk to remember
* my sister's keeper
* never let me go
* dead poets society (kitabi daha fena yapmisti gerci)

aglak bir adam da degilim ama empati yapmadan duramiyorum...

filmler beni pek ağlatmaz ama prayers for bobby'de hönkür hönkür ağlamıştım.

film izlerken ağlamanın kitabını yazmış biri olarak erkek olmadığıma karar verdiğim başlık. oh be sevindim.

carrie, 1976 yapımı. korku romanından uyarlama olmasına tağmen ağlamıştım azcık.

titanic'i üç kez mi ne izledim, üçünde de dayanamamıştım, batma sahnesinde ağlamıştım. tabi 9 yaşında falandım. bu sefer ağlamıycam dediğimde de ağlamıştım.

babam ve oğlum efsanedir... birde duvar yılmaz güneyin filmi

(bkz: la vita e bella )

anısı var çünkü, hala tekrar izleyebilecek gücü kendimde bulamıyorum.

(bkz: esaretin bedeli )

(bkz: the notebook)

dualar bobby için; müzik, hikaye, oyunculuklar, diyaloglar, mekanlar... ne kadar gerçek! ne kadar acı! defalarca izleyip iç çeke çeke ağlamışımdır. fakat yalnız izlenmesi gerekiyor. odaklanmayı engelleyecek arkadaşlarla izlenmemeli. filme haksızlık olur.
(bkz:prayers for bobby)

cold mountain

genelde ağlamam. makyajım akar diye. ama finding nemo, frozen gibi animasyonlarda peçetenin ucuyla göz pınarlarımı silerim. şaka şaka zırlaya zırlaya ağladığım o kadar çok film var ki yazsam sığmaz buraya. ama cidden animasyonlarda daha çok ağlıyorum ben.

sonrasında defalarca gözüm dolmuştur ama hiç unutamam, free willy'nin son sahnesinde bütün salon alkışlarken, ben bildiğin 2 gözüm iki çeşme ağlıyordum...

black
prayers for bobby
uçurtmayı vurmasınlar bunlar dışında izlediğim herhangi bir filmde ağladığımı hatırlamıyorum

canım kardeşim. ne zaman izlesem ağlarım.