çocuklugum köyde geçtigi için kendimi sansli hissediyorum. en azindan günümüz çocuklarinin çogu gibi, hayatinda ilk inegi ya da ati bir hayvanat bahçesinde görmek gibi bir ucubelik yasamadim.
merhum peder atlari çok severdi. iki at, 4-5 inek hep vardi zaten. koyunlar, keçiler, çoban köpekleri, hindi, tavuk ördek, kaz... evdeki kediler... damdaki güvercinler..

kaçiniz yeni dogmus bir buzagiya ya da kuzuya dokundunuz? kaçiniz, annenizin samanlikta kuluçkaya yatirdigi tavugun kanadini kaldirip, altindaki yumurtadan yeni çikmis civcivi gördünüz? hatta bir yumurtanin çatlamasina, civcivin önce gagasinin, sonra kafasinin çikmasina, etrafina saskinlikla bakmasina, annesinden önce sizi görmesine sahit oldunuz?

modern kent hayatinin insanlari yalniz, sinirli, depresif ve saldirgan yapmasinin en önemli sebebi, dogadan ve diger canlilardan kopmus olmasidir sanirim.

hayvanlar bu gezegen üzerinde en az insanlar kadar hak sahibidir. ve emin olun, insana insandan daha iyi dostturlar.

insanın içindeki anaçlık duygusunu kanalize etmek için sahip olabileceği en güzel varlıklardan biri hayvan. genelde yaşayan bilir. hiç hayvanlarla haşır neşir olmamış insanlar anlayamazlar hayvan sahiplerinin hislerini. hiç büyümeyecek bir çocuk gibidir evcil hayvan, ilginize ve sevginize muhtaçtır hep.