youtube kanalı çok eğlenceli bir drag queen. beatdown'ın ilk 3 ya da 4 sezonunu bütünüyle izlemiştim, çok güldürüyor.

genellikle sanatçıların kendi eserlerini birbirleriyle (güya) kıyaslayamadıklarını anlatmaya çalışırken kullandıkları deyiş.
ben sanatçı olmasam da, yaptığım/çizdiğim resimleri kıyaslayabiliyorum.

bu deyişi kendi eserleri için değil de, sevdiği şeyler için kullanmayı akıl eden kişiler de yok değildir diye düşünüyorum. mesela kavun, karpuz, beyaz peynir, buzlu kola, soğuk bira, limon suyu falan gibi bir liste yapacak olsam, "hepsi benim bebeklerim gibi" demekten çekinmezdim.
sevdiğim (hiç tanımasam da sevdiğim) bazı insanlar için de aynısını söyleyebilirim. söyleyebilirim fakat, gelip bu başlığın altında ressam isimleri, yazar isimleri, müzisyen isimleri falan bıraksam onlara saygısızlık yapmış sayarım kendimi.

hangi yazarın bebeeni doğururdunuz anketi. ben de karar veremedim, bir düşüneceğim.
edit: sait faik'e kesin verirdim. burroughs'a, ece ayhan'a, turgut uyar'a falan da verirdim. başka aklıma gelirse onları da ekliycem.

anlatı türüne öykü türünden daha yakın bir edebi tür. anı metinlerine örnek ver deseler, aklıma gelen ilk örnek tezer özlü'nün yaşamın ucuna yolculuk'u olabilir.

eski sevgiliyi özlemek eylemi öncelikle bir ya da birden fazla eski sevgiliye sahip olmayı gerektirir. özleme kısmı değişik bir duygu, aslında bir duygu değil, birden fazla olduğunu düşünüyorum. ilk aklıma gelen nostalji duygusu, ikincisi; o hani onun da seni istediğini bildinde, karşılıklı oturup konuşurken, gülümsediğinizde, birbirinize dokunduğunuzda oluşan duygunun kalıntısı/izi, eksikliği.
eski sevgililerim dediğim küme, birden fazla farklı kümenin kesişim noktası. kesişimi oluşturan bu farklı kümelerin şimdilik en değerli, en gerçekçi olanı, yaz aşklarımı içinde tutan kümedir. sonrasında dating app'lerde bulup, tanışıp (yaşadığım şehirde) görüştüğüm birkaç kişiyi içine alan küme gelir. gerisini saymaya gerek bile yok. saydıklarım da bir iki haftayı geçmeyen flörtler aslında. tek seferlik sevişmeyi de "sevgililik"ten sayamayacağıma göre aslında benim eski sevgilim olmadığı bile savunulabilir dersem o görüştüğüm insanların bana güceneceklerini falan hayal ediyorum. çünkü kısıtlı sürelere de sığsa, az da olsa güzel duygular paylaştığım kişilere, sırf ayrıldık diye kin beslemeye başlayan tiplerden değilim. benim değillerse bile, benim anılarım oldular, bana bir şeyler öğrettiler. o yüzden özlerim elbet eski sevgililerimi.

her koşulda sizi üzecek olan ayarlardır. en iyimser ihtimalle ileride, yaptığınız şeyin (verdiğiniz ayarın) saçmalığını hatırlayıp vicdan azabı duyarsınız. lezbiyen bir kadın olsam belki ağzımın suyunu akıta akıta burada anlatırdım. gey bir erkek, üzdüğü kızları (arkadaşlarını) niye anlatmak istesin ki, çok bir marifetmiş gibi.
hem şimdi aklıma gelen iki örneği anlatacak olsam "eski defterleri açmış" gibi olurum, yok yere birilerine "yanlış anlama" fırsatı da tanımış olurum.
kızlar bana nasıl davranırsa davransın, öncelikle iyilikle, nazikçe, kırmamaya çalışarak karşılık vermek gerektiğini öğrendim belki de sonunda.

insanların niyetlerini çoğunlukla anladığımı düşünsem de anlamıyor olabilirim. insanların benim niyetimi ne kadar anlayabildiğini, anladığı kadarını ne kadar kabullendiğini, ne kadar anlamazdan geldiğini sürekli sorguluyorum. çünkü bende başka hiç kimsede olmayan bir şey var. bu yazdığım yazı. başka bir şey daha var, başka hiç kimsede olmayan.
niyetime geri dönersek; niyetim kendim olarak kalmak, kendim olarak yaşamaktan zevk almak. bu dediğime bile düşmanca bakacak çok insan vardır. herkes birbirine benzesin, herkes bana benzesin, herkes sana benzesin, herkes ona benzesin, falan diyenler. görüntü olarak anlıyorlarmış, pencereden gelen sesler.
niyetime geri dönersek; niyetim kimseye ne yapıp ne yapmayacaklarını, ne söyleyip ne söylemeyeceklerini, ne olup ne olamayacaklarını söylemek değil. param var, hem de bok gibi.
kimse kendini benden sorumlu hissetmek zorunda değil. ben kendimi kendimden sorumlu tutuyorum. kalabalıklardan, gürültüden, birbirinin götünü kollayan insanlardan, birbirine koşullarla (maddi koşullar olsun, manevi koşullar olsun) bağlı insanlardan bıktım. arkadaşım yok. kimseyi sevmiyorum. ailemi seviyorum, evimi, en çok da odamı seviyorum. yalan sevmiyorum. aktifim, geyim, erkeğim. yuva yıkanları sevmiyorum. çocuk sikenleri sevmiyorum. ırkçılık yapanları sevmiyorum. beni insan olarak görmeyi değil de ten rengimi, saç rengimi, göz rengimi, burun kıllarımı falan görmeyi seçenleri sevmiyorum. kıskanç insan sevmiyorum. yetinmeyi bilmeyen insan sevmiyorum.
müzik seviyorum, sevdiğim şeyleri seviyorum. karanlıkta, sessizlikte uyumayı seviyorum. çok bira içince gelen baş ağrısını seviyorum. kusmayı seviyorum. tırnaklarımı oraya buraya sürtmeyi, garip sesler çıkarmayı, ağzımı yamultup çenemi kaydırmayı seviyorum. gözlerimi şaşı yapmayı seviyorum, burnumun ucuna bakmayı seviyorum, masamın tozunu kendim almayı seviyorum. halısız zemine çıplak ayakla basmayı seviyorum. duş almayı seviyorum. itiraf etmeyi seviyorum. tek kişilik bisiklete binmeyi seviyorum. mezarlıklarda yürüyüp isimler okumayı seviyorum. kendi kendime konuşmayı seviyorum. kıllı erkek seviyorum. öpüşmeyi seviyorum, emmeyi seviyorum, ayak seviyorum. bacaklarımı onun bacaklarına sürtmeyi seviyorum. onun bana bakmasını sevmiyorum, ima sevmiyorum, arkadan konuşma, laf çarpıtma (yanındakiyle konuşup beni tarif ettiği zaman) sevmiyorum. benim karşımda ezildiklerini çaktırmamak için, aşağılık duygularını yenmek için dürüstçe gelip benle konuşmayı denemek yerine gölgeme saklanıp beni kendilerine rakip yapan -hiç tanımadığım- insanları birbirleriyle eşit görüyorum. kendimi çok seviyorum. çok çok çok çok çok. bir elim havada şimdi. yemek yemeyi seviyorum. yeme işini seviyorum. yemeğe bakmayı seviyorum. falan filan.

kırmızı mavi plastik şeyli karton 3d gözlüklerimin kulak dibi kısmında duran marka. kesmeyi düşündüm ama telle mi tutturucam diye kendi kendime sordum sonra. gözlük nereden geldi hatırlamıyorum, fakat üzerindeki reklama bakılırsa birinin aldığı gazeteden çıkmış.

ille yalan söylemem bekleniyorsa eğer; bunun bir de balıklı, timsahlı olan gözlüğü vardı bizde. habertürklü değildi gerçi o. hangi gazetenin markasındandı unuttum.

boru otu da denen bitki. zurna çiçeği de denir. çiçekleri yenebilir. gayet nefistir.

mutlaka rimel sürmüş kadındır.

soğuk ter damlalarıyla ıslanıp, birlikte alınan bir duş şeklinde hayalini kurduğum sendrom. benimki öyle olmamıştı. çünkü duşa girecek değildik orada. çıkardığımız giysileri giyip dışarı çıktık. onu bir daha hiç özlemeyeceğimi düşündüm. ertesi gün özlemeye başladım. kaç hafta sonraydı unuttum, özlemem geçmiş. o günlerden beri pek isteğim olmadı, biriyle buluşup deneyim kazanmak için. şimdi de çok hevesli değilim.

alpha/zero serisindeki giysilerini, sega megadrive'da çıkan -nintendo entertanment system versiyonundaki kasetlerde de oynanabilen- ilk oyunlarındaki giysisinden daha çok sevdiğim, atari salonlarında jeton beslediğim makinalarda en çok seçtiğim karakterlerden biri.

yöneticilerle fazla dalaşmayın. arkadaş olamazsanız birbirinizi üzecek şeyler yapabilirsiniz. o noktada karşılıklı iki kişinin birbirinin özel hayatlarını yargılaması/yadırgaması falan başlıyor. kimin haklı olduğunun bir önemi yok. kimse kimsenin yaşamına girmek zorunda değil. bence önemli olan benzer yönlerimiz, bu yönlerin bizi buraya getirmiş olması, burada birbirimizi anlamamız, desteklememiz. bir de on sekiz yaşından büyük olun bir zahmet.

uçuşup odamın her yerine yapışan, terimle ıslanıp çamurlaşan, parmak uçlarımla harflerin bulunduğu şu önümdeki klavyeye sürttüğüm ölü deri parçalarım tırnak aralarıma kaçmasın diye kulaklarıma neyin takılı olduğuna bakmıyorum. onun yerine bir sigara yakıp kırnak törpüleyen insanlara bakıyorum ara sıra.
taşşaklarımı hissediyorum. çenem odamdaki çalışmayan televizyonun köşesine çarpacak gibi oluyor, sokaktan sesler geliyor. porno mu açsam, duşa mı çıksam, kakamı mı yapsam, birileriyle mi konuşsam; kokuştum, terledim, yataktan kalkınca çükümü dövdüm. komşum çok gürültü yaptı, şimdi bir süredir sustular. evde tek başımayım, odamda tek başımayım, pencere yukardan açık, perde kapalı, pipom boş, sigaramı içiyorum, çoraplarım yok. ileri geri ileri geri ayaklarımı kaydırırken tırnağımı zemine sürtmeden kahvemi yudumluyorum. çıplağım aslında, odamın kapısı kitli değil.
şimdi kitledim. şimdi yine açtım. giysilerim masamın sol tarafında kalıyor. sağ tarafımda da başka bir koltuk var. üzerinde neler var neler. sol tarafıma tekrar baktım 1-2 bişeyler daha var. mesela yatağım o tarafta. çok ses çıkarıyorum... kulaklar benim değil. konuşan kulak bunlar, fısıldayan kulaklar. ne taraftalar? tam önüme bakıyorum. masamın tam ortasına, alt tarafına bile değil. ayaklarımı düzelttim. birazdan ne yapsam ahahaha.

sims building mode müzikleri çok güzel.

john waters'la çektikleri eski siyah beyaz filmleri, kısa filmleri falan bir yerden çıksa da izlesek diye beklediğim sanatçı. pink flamingos'u izlediğimde büyülenmiştim.

dinlere inanmamak. din deyince hemen "inanç" diyesim geliyor, öyle değil. din daha çok inandırma işinin edebiyata vurulması gibi. kandırıkçılığı, kısır döngü içindeki süzgeçlerden geçirip inanç yani hayal öbekleri oluşturup, bu öbekleri içine alan kişiye söz hakkı tanınınca ortaya çıkan dogmatik metinlere de hemen "din" denemez. din olması için önce kült olması lazımmış çünkü. bu, birbirinin sırtını kaşıma geleneğinin neresinden tutarsan tut elde kalan şey buruk acı bir tat. yarrak tanrıları da am tanrıları da hayvan tanrıları da aynı bok değil mi diye soracak oluyorum kendi kendime.
sonra kendi inançlarım aklıma geliyor. ne safmışım. çocukken daha da saftım, o zamanlar dinlere bile inanırdım. şimdi geriye kendimi ilgilendiren kendi inançlarım kaldı biraz, dinleri zaten yarı yolda bırakmıştım. kendi dinsizliğimden beni şüphe ettirecek şeyler yaşanmadı değil. o şeyler de beni daha inançsız yaptı.

mış gibi yapmaktan asla vazgeçmedim. hep aynı oyunu oynadık. onlar da bana uydu. onları belimde çevirirken neye taptıklarını sormadım. peşimi bırakmazsan seni babana söylerim. sopam kalın.

onlar mış gibi yapınca suratlarına tüküresim geldi. uykusuz kalmıştım, sinirliydim. tam dalıyordum ki çok fazla mış gibi yapmaya başladılar. kulaklarımı tıkadım.
gördüğüm suratlar çirkindir. duyduğum sesler kötüdür. kokular ise...
çok kuyruk sallamışım, öyle dedi.
yalnız biliyorum ki benimle olmayanlar onlar. olamayacaklarını geç hazmediyorlar. tırnağımı bile kestirmiyorum artık. bdsm sevmiyorum. herkesin nefret ettiği biri olmanın bedeli özgürlüğümmüş. odamdaki fişin üç-beş gündür çekili olduğunu

inanmaya değer bir hayal kurulamadığını toplumun kendisinden öğrenmek için toplumu umursadığım rolünü oynamaya razı olmadım. giysilerimi kendim seçtim. peşimde de yalnızca röntgenciler kaldı. röntgencilerin dedikodusunu yapmak için de dinler konusunda görüş bildirme fikri aklıma geldi. her şeyi birbirine ilintileme çabasını aptalca bulmaya başladığımda kustum.

dinsizlik benim için, öncelikle kendimizi nasıl kandırdığımızı, sonra bizi nasıl kandırdıklarını iyice öğrenmek; bunları yaparken de dürüstlüğünü yitirmemek demektir. dinsizliğin içinde bir cep de kendim dikersem, yolculuk sırasında geçmişte kulağını tersten gösterenlerin gerçekte nereye baktıklarını anlatmaya vakit harcamış sayılırım. bu sebepten ipi kopuk köpeklerim kendilerini öldürene kadar koşmanın peşinde sanırım. at koşturun
(bkz:agnostisizm)

internetin en güzel köşelerinden biri.
uzun süredir uğramıyordum. burası bana güzel şeyler hatırlatmıştı, şimdi de hatırlatıyor. gardrobumun içini artık yadırgamadığımı anladığımı kendime gösteren aynaya bakma kısmını çoktan geçtiğim anı anladığımda burada önceden yazıp bıraktığım, sonra da unutup gittiğim şeylere bakıyordum. çoğu hypertext gibi çember çizerek beni başa döndüren, yolda topladıklarımı eteklerimden döktüren, döktükten sonra da dönüp baktığımda ayaklarımın altında sürüklenip ezilenleri gösteren bir yer oldu. anlayışım kıtmış biraz, hâlâ anlayamadığım noktalar yok değil

artık bıkkınlık veren, yoran bir sözlük. tamamen siyaset odaklı bir dil kullanmaya alışmış yazarları cebinde topluyor. a desen b anlaşılıyor. buraya geri dönmek de bu sabah aklıma geldi.