feci azgın

haftanın son günü mutlumuyum hayır ! hastayım :/

okuldan erken gelip deli gibi uyudum. ama hâlâ yataktan çıkamıyorum. haftasonundan beklenen rahatlık ve ağır bir sersemlik var üzerimde. mutlu da değilim üzgün de. yorucu bir hafta sonrası her insan nasılsa öyleyim.

kahvaltıyı bugün tatil olmasından dolayı geç yaptım şuan müzik açıp kahvemi demledim ve yağmur izliyorum sanırım şuan en büyük mutluluk benim için bu

boşluğa düşmüş bir haldeyim, aynı anda bir çok şeyi yapıp ayni anda hiç bir şey yapasım yok.

konuştuğum çocuk çok kaba davranmaya başladı. tanıdıkça hayal kırıklığı olucak diye kendimi kötü hissediyorum

bu dayıdan hallice

allak bullak. 2020'ye çok karmaşık duygularla girdim ve açıkçası ne ara girdim hatrlamıyorum. mutlu olmam gereken bir gece yine hüzünle sonuçlandı. depresif playlist'imi özlemişim şu an tekrar tekrar çalıyor, 4 saat 42 dakikalık bir liste, ufakta değil.

lilitu çalıyor arkadan. "once again we lost, all control to lust. once again we loved
and never got to end" demiş. ne güzel de demiş.

kulağımda zeynep bastık uslanmıyor bu şarkısı elimde kahve sahilde oturdum soğuk hava yüzüme vuruyor ama o kadar mis ki. kalkasım gelmiyor oturduğum yerden. bazen bu düşünceli olma halini seviyorum.
herşeyi düşünüyor insan. tabi bu kadar düşünceli olmak iyi mi dersiniz... ne düşündüğüme bağlı diye düşünüyorum

yalnızım ve ilgi görmek istiyorum

yağmura yakalandığım için baya ıslak moddayım berbat bi duygu

bir hafta önce gelse idim, 7.nesil olarak kalacaktım. bunun farkındalığı...

ait olamamanın verdiği aitlik hissi.

nasıl yağmur yağıyor öyle böyle değil. işten geldim ve sanırım 3 saat yağmuru izledim. baya dinlendim. ruh halim biraz karmaşık çok fazla sorguluyorum birçok şeyi aslında sorgulayacak zamanımda yok ama bu sorgulamak 10 dk bile sürse sorguluyorum işte. bazı kararlar aldım bunları gerçekten yapmalıyım diyorum umarım başarılı olurum.

üşüyorum, içim üşüyor. yoksa iki kat yorganın altındayım.

yağmur iyi güzelde iş çıkışlarında otoparkta uzaktaysa ve ıslanıyorsam pekte duygusal olmuyor be

feci azgın

öfkeliyim çok

beşiktaştan vapurdan inip yolun karşısına geçerken adamın tekinin ayağını taksi ezmiş geçmiş yardım ettik karşıya geçirdik adam dönü kardeşim ya vaktini almayayım işe yetişiyorsundur dedi ve o anda düşündüm o kadar çok koşuşturuyoruz ki tuhaf bi şekilde insanlara yardım etmek bile bizi düşündürür hale getirebiliyor. işe geç kalmadım ama kalmış olsaydım da bu pek umrumda olmazdı aynı durum benimde başıma gelebilir yolun ortasında kalabilirdim. duyarlılığımızı umarım kaybetmeyiz koşul ne olursa olsun...

tatilin bitip van'a dönülmesiyle birlikte yaşanan ruh hali nasılsa şuan aynen öyleyim.