bir arkadaşım beni bu furya zamanında galadriel diye çağırırdı, oysaki ben hep arwen olmak isterdim

nazgul favorimdir.

yüzüklerin hikayesi bir karakter gelişimi hikayesidir aslında. hem de an babasından. o sümüklü aragorn kral olur layıkıyla örneğin. yaşı belirsiz gandalf tamamen olgunlaşır. frodo yüzüğün yükü her adımda arttıkça büyür olgunlaşır hatta yaşlanır. elf kraliçesi sınavı geçer ve batıya gidebilir. sam pısırık bir bahçevandan bir kahramana dönüşür. her karakter az ya da çok büyür gelişir. bu durumda her karakter ki çokça var sevilesidir. ama bana göre hikayenin temeli yüzüğün taşınması ise asıl kahraman samwise olmalıdır. zira frodo yüzüğün gücü-ağırlığıyla ezildikçe sam onu-yüzüğü- hem manevi olarak hem de gerçek anlamıyla taşır. sam olmasaydı sauronun zaferi kati olacaktı. öte yandan legolas muhteşem elf duruşu ile ayrı yerde.

lotr'ı orta dünya olarak ele alırsak bilbo'nun gençliği diyebilirim.

gimli reiz, kafamızı keseriz.

şımarık abisinin altında ezilen, babasından sevgi görmemiş, mükemmel bir iradeye sahip faramir bebeğim tabi ki de.

filmde aşık olduğum tek karakterdi. middle earth’te yaşayacaksam ya kocam faramir olmalı ya da bilbo amcam.

galadriel.

beorn diye bir karakter vardı kitapta. ıssızda kulübede yaşayan bir oduncu görünümlü insan-ayı formlarına dönüşen güçlü, kuvvetli, korkutucu ve babacan bir karakterdi. filmde hiç özenmediler karaktere ve zaten çok az göründü diye hatırlıyorum
yazık ettiler.

beklenen

verilen

eowyn:

tom bombadil. filmlerde göremedik maalesef.