dünyadaki en iğrenç duygu, en iğrenç tecrübe olsa gerek. insana olmadık şeyler yaptırır, hep daha da derine gömer...

insanın elinin ayağının bağlı olması*, gelişen olaylar karşısında hiçbirşey yapamaması durumudur. zordur.

insanın çığrından çıkabileceği, prensipler ışığında sürdürdüğü hayatın kıçına tekmeyi basacağı, çareleri yeri gelirse illegal yollardan yaratabileceği durum.

(bkz: avuntu)
(bkz: reddedilmek)

(bkz: öğrenilmiş çaresizlik)

umudun dilendiği son nokta...

en iyi anlatan cümlelerden biri:*

çocukları küçük kurşunla öldürürler değil mi anne!

sanırım en kötüsü çok sevdiğin bir insan hayatını göz göre göre mahvederken ne yaparsan yap bir işe yaramayacağını ve ona yardım edemeyeceğini anladığın an duyduğun çaresizlik.

etrafında hayata dair tüm bağların sanki hiç kurulmamışçasına yok olduğunu gözlediğin, bir adım dahi atmanın tüm gücünü yok edeceğini hissedip, kendini o karanlık suyun akışına bırakma hali..

tükenmişlik galiba.

gardını düşürmemek için ağladığını bile belli edememek.