her erkek türk vatandaşından zorunlu yapılması istenen hede.

ben geçtiğimiz pazar günü tezkereyi aldım henüz. zaten giderken de bununla ilgili bir entry yazmıştım. daha dün gibi hissettiriyor.

uzun bir entry olacak. bir yazar askerlik tecrübelerimi aktarmak için rica etti ve ben de entry olarak gireyim istedim.

neyse, giderken alınması gerekenler ve askeriye tarafından istenen şeyler neler, onlara değineceğim. ilk olarak iletişim için tuşlu telefon şart. zaten acemi birliğine akıllı telefon götüremezsiniz. benim birliğimde çocuğun teki sokmuştu ama o gün ana baba günüydü diye gözden kaçmış sanırım. o da sivil valizinden hiç çıkarmamış. yemin töreni sonrasında gördük. ama yine de risk almaya değmez. tabi bağlı olacağınız usta birliğine göre ilk iki haftadan sonra ortamı süzüp akıllı telefon kullanılabilirliğini ölçtükten sonra akıllı telefon sokabilirisiniz. ama acemide böyle bir atraksiyona gerek yok. sivil hattı mutlaka sokmaya çalışın. normalde yasak ama size askercell diye bir zırvayı diretecekler alın diye. bir şekilde almayın bence. kendileri 85 liraydı yaz ayında. şu an kaç para bilmem ama sadece seçeceğiniz 5 kişiyle konuşma fırsatı veriyor. o da saat 6dan sonra. almak zorunda kalırsanız da sonradan normal turkcell hattına çevirebilirsiniz. ama yine de kendi hattınızı bir şekilde sokun. ben ayakkabı keçesinin içine atmıştım. zaten üstümü de aramadılar.

mutlaka el kremi, güneş kremi, şampuan, yara bandı, pudra, merhem, iğne iplik, çorap, ayakkabı keçesi, ıslak mendil ve peçete götürün. yara bandı ve merhem bot ayağa vurduğunda elinizin altında olsun diye, güneş kremi güneş altında çok vakit geçireceksiniz diye, pudra o güzel taşaklarınız pişik olduğu takdirde, ıslak mendil ve peçete banyo yapmaya fırsat bulamadığınızda ve tuvaletlerde de sağolsunlar hiç peçete bulundurmadıklarından, ayakkabı keçesi de bot vurmalarını engellediğinden almanız gerekenler özetle. deodorant konusunda çanta aranırken benimkisini alıp bir kenara atmışlardı. herkesinkine öyle yapıyorlardı. artık neden bilmem ama. zaten gideceğiniz yerde kantin var. deodorantı da oradan alabilirsiniz.

mutlaka bot kilidi alın; şu ucuzluk pazarlarında bolca var. genelde eğitim alayında asker olan usta erler acemilerin botlarını çalıyorlar. bu olaya da yer değiştirme derler askeri dilde. dolaplar kilitlenmmesi yasak olduğu için ona özel bir kilit almayın. eğer ben çok hassas ve titizim derseniz; yastık kılıfı götürebilirsiniz. çünkü benim yattığım acemi birliğindeki yataklar leş gibiydi. tabi ertesi güne o yastık kılıfını oradan çıkartıp eskisi duracak şekilde bırakmak gerekiyor yatağı. sonuçta kontrol ediliyor. bu arada bir tane kitap da götürebilirsiniz. tabi okuyacak vaktiniz olur mu onu bilemem.

temiz banyo havlusu, yüz ve el havlusu, 2-3 atlet, 2-3 don, spor ayakkabı, kirli ve temiz çamaşır torbası ve filesi, kamuflajlar, eşofman üstü ve altı, 2-3 çorap, 3 askı, onlar tarafından sizlere veriliyor. atlet don çorap rengi haki rengi olarak veriliyor. bunların yanında kendiniz don, atlet vs de alabilirsiniz. alacağınız renk herhangi bir yeşil tonu olsa farketmez. ama yine de haki rengi bulursanız ondan alın. tabi sivil boxer atlet vs de getirebilirsiniz. o kadar kişinin donuna bakacak halleri yoktu benim yaptığım yerde. çoğu kişinin boxerları sivildi.(güzel bacakları ve götleri çok kestim evet) bir de yıkamak gibi bir seçeneğiniz olmayacak acemi birliği boyunca. ben elde yıkıyordum her şeyimi kamuflajlar dahil. aslında büyük çamaşır makineleri vardı ama oraya herkes atmaya kalksa senin çamaşırlar kim bilir kiminkiyle akraba olur.

alışveriş kartla yapılır bu arada. nakite çok ihtiyacınız olmayacak. bu su için bile geçerli. 500 ml su 30 kuruş falansa onu bile kart ile ödüyorsun. bu da kantin kuyruklarını lady gaga'yı görmek isteyen little monsterların kuyruğuna çeviriyor.

acemide zaten 200 300 kişilik bir grup olacaksınız. o yüzden hiç ön planda olmaya gerek yok. gruba yöneltilen sorulara cevap vermeye çok da istekli olmayın. başınıza ne geleceği belli olmaz.

her şeyin paylaşıldığı, muhabbetlerin çok samimi olduğu bir ortam acemilik. sonuçta herkes aynı şekilde ve amaçta orada ve kimsenin birbirinden farkı, üstünlüğü yok. çok eğleneceksiniz arkadaşlarınızla, tabi bunun yanında askeriye de sizi bir o kadar da yoracak yürüyüşler, eğitimler vs derken. tavsiyem dış dünyayı dışarda bırakmanız olacak. ne kadar düşünmezseniz ve askeriyeye dalarsanız o kadar zaman çabuk geçer sizin için. her hazırlık yemin töreni içindir orada. illaki yürüyüş provalarında bazı beynamazlar üst üste hatalar yaparak komutanlardan azar yemenize sebep olacak ama o yemin töreni sonrasında da değişik bir duygu seline kapılacaksınız. bir de aileniz sizi izliyorsa. o andan sonra işler daha kolay olacak. usta birliğinize gittiğinizde daha rahat bir askerlik yapacak duruma gelirsiniz. tabi birliğinize ve yapacağınız işlere de bağlı bu.

velhasıl bu biz erkeklere dayatılan bir zorunluluk ve bunu bedelli, kısa veya uzun bir şekilde yapmak zorundayız. bizden çaldığı zamanda en yararlı ne yaparım diye düşünen insanlar daha çok kitap okuyordu ve çok da güzel zaman geçiriyorlardı. ben de bayağı kitap okudum ve kendimle çok zaman geçirdim. isyan modunda takılan bazı arkadaşlara hiç vakit geçmedi. ben genelde şarkı söyler, millete ilginç ilginç sorular sorar, enteresan muhabbetler açar, taklit yapar, ve oyunlar oynamak(tabu, sessiz sinema, tavla vs) için milleti ikna etmeye çalışırdım. böylece su gibi geçti gitti askerlik.

yazıma katlandığınız için teşekkür ederim, bütün sözlük ahalisine günaydınlarımı sunarım.

“bunun götü kalkık olur” ya da “bu adamın benimle ne işi olur” diyenlerin yaptığı hareket. haksız da sayılmazlar.

çok yakışıklı olmaktan dolayı düzgün kısmetlerini kaçıranlar var mıdır acaba?...

(bkz: züğürt tesellisi)

hiç bir fiziksel sebep yokken, göğüs kafesinin içinde baş gösteren, zamandan bağımsız şekilde kendisini hatırlatan acıdır..

kaskatıdır, orada olduğuna dair şüphe barındırmayacak kadar kendisini hatırlatır..

bazen bir şarkının sözünde, bazen okunan bir cümlede tekrar tekrar açığa çıkar..

gece uykularını bölüp, terlemeyle birlikte kendisini gösterebilir..

hayat devam ederken bir şekilde o acıyı da sürüklemek zorundasındır..

kaçmanın anlamsız olduğunu bilirsin, o haliyle kabullenirsin..

6 senelik, çok değer verdiğim, aynı zamanda en iyi arkadaşım olan, beraber nice zamanlar yaşayıp, ilişkimize de karşılıklı çok emek verdiğimiz sevgilim tarafından terkedildim geçen sene temmuz ayında. büyük bir kavga, aldatma, başka biri vs. olmadan. bir takım sıkıntılarımız vardı, benim bazı davranışlarımdan rahatsız olduğunu da biliyordum ama çok ciddi bir problem yok gözüküyordu bana. sonra da böyle pat diye, pek elle tutulur bir açıklama yapmadan, hiç yüzyüze görüşmeden, hatta telefonla bile görüşmeden, bir kaç whatsapp yazışmasıyla terketti beni. sanırım o da çok zorlu bir karar vermişti, benle konuşmayı kaldıramayacak durumdaydı diye düşündüm. ama böyle ayrılık nedeni vermeden, neyi düzeltebilirizi konuşmadan terkedilmek bayağı kötüymüş. herhalde terkedilmenin her türlüsü kötü ama bunun da dereceleri var. ona ne kadar ulaşmaya çabaladıysam da, yüzyüze konuşma isteklerimi kesin bir dille reddetti. çaresizce kabullenmekten başka bir şey yapamadım.

terkedildikten sonra ben hep kendimi suçladım. şunu yanlış yaptım, burada bunu yamuk yaptım, şurada keşke şunu demeseydim, şunu deseydim vs. sürekli bir içsel muhasebe. kendimce nedenler aradım, beni neden terkettiğine dair. oldukça yıpratıcı bir süreç. üzerinden bir yıldan fazla bir zaman geçti, başka bir erkek arkadaşım oldu, o da şükür iyi gidiyor, çok iyi bir başka insan, ona rağmen hala aklıma gelip duruyor bu içsel muhasebe hesapları. ne zaman geçer, hiç unutabilir miyim bilmiyorum.

yaşanmış onca güzel zaman, onca güzel anı, onca sevgi, onca sevgi sözcüğü, bunlara ne oluyor, o anılar hala zihnimde berrak. bunca güzel şeyi bana yaşattığı için onu hala sevmeye devam ediyorum ben aslında. ama keşke bu şekilde bitirmeseydi, en azından daha medeni bir şekilde, biraz benim de duygularımı düşünerek, beni de böyle eşekten düşmüşe döndürmeden, konuşarak, biraz da beni ikna etmeye çalışarak, "biz bu işi yapamıyoruz, ben bu şekilde yaşamak istemiyorum" falan dese çok daha iyi olurdu. bence terketmenin de insancıl bir yolu var. karşında, senelerini paylaştığın insanı bu denli kıracak, üzecek şekilde pat diye bitirmek insancıl değil. onun bu süreçte ne yaşadığını, neler düşünüp neler hissettiğini, neden bu şekilde bitirdiğini bilmiyorum, zira anlatmadı. o nedenle herhalde bir nedeni vardı kendince diyorum. o kadar güvenip sevdiğim bir insandı ki, gene de kötü bir şey konduramıyorum. çok acaip.

aradan bir yılı aşkın zaman geçti, hala bunları düşündürtüyor bana. umarım bensiz gerçekten daha mutludur en azından. en azından bu kadar kalp kırmaya değmiştir en azından birimiz için diyorum.

son albümü maya'da en dikkatimi çeken parçalar;

sarmaşık
a canım
boyalı da saçların
fırtınadayım
mendilimde kırmızım var

tabi fırtınadayım şarkısına da lgbti temalı bomba bir klip bekliyorum.

yalnızlaşmanın kendi gibi olandan kaynaklı en infial yaratan şekli. bir kez insan kendisine yakın hissettiği bir grup ya da çevreden soğuyunca, kendi gibi olmayanlar bu insana neler neler yapabilir bir düşünün.

aldatılma, anlaşılamama, yalan dolan, boşa çıkan hevesler ve kendinden kaynaklı hayli kişisel sonu olmayacağını düşündüğü bir yola girme hissiyatı bunda etkili olabiliyor. kocaman adamlar olup hala doğru dürüst duygusal yakınlaşmaya girememiş insanlar var, yanlışın nerde olduğu noktasında dürüst davranınca ortak paydalar da çıkabiliyor, direkt karşı tarafa bok atmamak da lazım.

ancak öyle ya da böyle bir şeyleri yaşamak isterken yaşayamamak, ya da tam oldu derken olamadığını görmek üzerine kurulu kayıplar ve ziyan oluşlar var.