6 senelik, çok değer verdiğim, aynı zamanda en iyi arkadaşım olan, beraber nice zamanlar yaşayıp, ilişkimize de karşılıklı çok emek verdiğimiz sevgilim tarafından terkedildim geçen sene temmuz ayında. büyük bir kavga, aldatma, başka biri vs. olmadan. bir takım sıkıntılarımız vardı, benim bazı davranışlarımdan rahatsız olduğunu da biliyordum ama çok ciddi bir problem yok gözüküyordu bana. sonra da böyle pat diye, pek elle tutulur bir açıklama yapmadan, hiç yüzyüze görüşmeden, hatta telefonla bile görüşmeden, bir kaç whatsapp yazışmasıyla terketti beni. sanırım o da çok zorlu bir karar vermişti, benle konuşmayı kaldıramayacak durumdaydı diye düşündüm. ama böyle ayrılık nedeni vermeden, neyi düzeltebilirizi konuşmadan terkedilmek bayağı kötüymüş. herhalde terkedilmenin her türlüsü kötü ama bunun da dereceleri var. ona ne kadar ulaşmaya çabaladıysam da, yüzyüze konuşma isteklerimi kesin bir dille reddetti. çaresizce kabullenmekten başka bir şey yapamadım.

terkedildikten sonra ben hep kendimi suçladım. şunu yanlış yaptım, burada bunu yamuk yaptım, şurada keşke şunu demeseydim, şunu deseydim vs. sürekli bir içsel muhasebe. kendimce nedenler aradım, beni neden terkettiğine dair. oldukça yıpratıcı bir süreç. üzerinden bir yıldan fazla bir zaman geçti, başka bir erkek arkadaşım oldu, o da şükür iyi gidiyor, çok iyi bir başka insan, ona rağmen hala aklıma gelip duruyor bu içsel muhasebe hesapları. ne zaman geçer, hiç unutabilir miyim bilmiyorum.

yaşanmış onca güzel zaman, onca güzel anı, onca sevgi, onca sevgi sözcüğü, bunlara ne oluyor, o anılar hala zihnimde berrak. bunca güzel şeyi bana yaşattığı için onu hala sevmeye devam ediyorum ben aslında. ama keşke bu şekilde bitirmeseydi, en azından daha medeni bir şekilde, biraz benim de duygularımı düşünerek, beni de böyle eşekten düşmüşe döndürmeden, konuşarak, biraz da beni ikna etmeye çalışarak, "biz bu işi yapamıyoruz, ben bu şekilde yaşamak istemiyorum" falan dese çok daha iyi olurdu. bence terketmenin de insancıl bir yolu var. karşında, senelerini paylaştığın insanı bu denli kıracak, üzecek şekilde pat diye bitirmek insancıl değil. onun bu süreçte ne yaşadığını, neler düşünüp neler hissettiğini, neden bu şekilde bitirdiğini bilmiyorum, zira anlatmadı. o nedenle herhalde bir nedeni vardı kendince diyorum. o kadar güvenip sevdiğim bir insandı ki, gene de kötü bir şey konduramıyorum. çok acaip.

aradan bir yılı aşkın zaman geçti, hala bunları düşündürtüyor bana. umarım bensiz gerçekten daha mutludur en azından. en azından bu kadar kalp kırmaya değmiştir en azından birimiz için diyorum.

akla mantığa uymayan, her insanın doğasının birbirinden farklı olduğunu idrak edemeyen insanların uydurduğu fiziksel güç temeli üzerinde kurulmuş beklentilerdir. mert, onurlu, yiğit, kahraman gibi sıfatlar yakıştırılır toplumun ideal erkeğine. erkek dediğin yenilmez olmalı, sözünü geçirebilmeli, fiziksel kuvvetiyle korku salıp ortama hakimiyetini kurabilmeli. ancak aynı zamanda erdem, ahlak ve dürüstlük gibi insanî kavramlar da erkek cinsinden dışlanır. yani toplumun erkeklerden beklentileri arasında ahlaklı, erdemli ve dürüst olmak yoktur. zaten birden çok kadınla beraber olmuş erkek övülür. çapkın, zampara gibi sıfatlarla erkeklerin yaptığı ahlaksızlıkların üstü örtülmüş ve bu ahlaksızlıklar güzelleştirilmiş olur. zaten önüne gelen kadınla yatmayan erkek de dışlanır, sen ne biçim erkeksin derler. toplumun erkekten beklentileri çarpık ve sapkındır aynı zamanda. erkeğin ev işleri yapmaması, evine 'ekmek' getirmesi, ölene kadar para kazanması, ailesine bakması, çok gülmemesi, 'cıvıma'ması da beklenir ondan. erkek fazla espri yapmaz, ciddi durur. futbol muhabbetlerine katılmak zorundadır, bir takım tutmalı, o günkü derbide hangi takımın maçı alabileceği üzerinde bir fikri olmalıdır. futbolu takip etmeyen erkek, erkek değildir. hangi takımı tutuyorsun gibi aptalca bir soruya, futbolla aram yok denildiğinde, sen ne biçim erkeksin gibi aptalca bir karşılık alınır. bak bu çocuk da bizim bildiğimiz erkeklerden farklı, konserlere, sinemalara gidiyormuş derler. hem bu ne kibarlıktır böyle, erkek dediğin kaba olmalı derler. evde annene ev işlerinde yardım edemezsin, erkekliğe terstir, erkek adam evinde yemek yapmaz, yerleri süpürmez, mazallah çükü düşer erkekliğine halel gelir böyle şeyler yaparsa. erkek dediğin karısına söz geçirmelidir, ne giyip ne giymeyeceğine karışmalıdır onun. kabadayı olmalıdır, heybetli gözükmelidir, bağırıp çağırmalı, kodu mu oturtmalıdır, her yerde sözünü efelik yaparak geçirmelidir. aklı selim davranmak, sorunları konuşarak çözmek erkekliğe sığmaz. erkek her şeye göğüs gerer. kavga etmeli, kavgada karşı tarafın ağzını burnunu kırmalıdır.

ama bize, erkek tecavüz etmemelidir, taciz etmemelidir, kibar davranmalıdır, sorunlarını konuşarak çözmelidir, kendi ahlakını kendi vicdanı belirlemelidir, yüksek cinsel performans erkekliğin bir gereği değildir, fiziksel kuvvet erkekliğin bir parçası değildir, kabadayılık çağ dışılıktır, aile bakmak erkeklerin yükümlülüğü değildir gibi şeyleri de öğretebilirlerdi ama toplum insanları cehalet çukuruna sürükleyecek kalıp ve davranışları erkek cinsiyetine yükleyip bunları erkeklere dayatmayı seçti. haliyle elimizi nereye atsak, sesi gür çıktığı için kendini ortamın hâkimi sanan hanzolara çarpıyoruz. asıl garip olan, kadınların da aynı beklentiler içinde olmaları fakat kendilerine yönelik gerçekleşmiş şiddet olayları karşısında dayakçı erkekleri kınamalarıdır. akılları başlarına geldiğinden değil bence. onlar da erkekleri böyle yetiştiriyor, hatta birlikte oldukları erkekleri bu özelliklerinden dolayı seçmiş oluyorlar. gayet bilinçli olarak kaba ve ilkel erkekliği övüyorlar. maço erkek arayan feministler bile var. hele çoğu kadın, toplumun beklentilerine uymayan erkekleri, 'sen ne biçim erkeksin, kadın gibi davranıyorsun' diyerek kendi cinsiyetini de aşağılayarak küçümsemeye çalışır. toplum olarak kafayı yemiş durumdayız.

(bkz:adam ol deyip erilliği yücelten feminist kadın)

off, ayy, bıktım bu homofobiklerden, çok yalnızım yhaa diye yakınmalarına rağmen diğer eşcinsellerle arkadaşlık kurmak istememeleri. seks yapmayı marifet olarak görüp, aşırı seks düşkünlüğünü eleştiren eşcinsellere çemkirmeleri. eşcinselliği sadece cinsel odaklı ele alıp, toplumda yaşadığımız sorunlara kulak tıkamaları. toplumdan ayrışmaya çalışıp, saçma sapan bir eşcinsel kültürü oluşturup buna bütün eşcinsellerin uymalarını beklemeleri. mesela lubunca diye bir dil uydurup toplumdan ayrışmaya çalışırlar, gay gibi giyinmek diye bir şey çıkarırlar, gay ikonu diye şarkıcı bulurlar, gay şarkıları vardır. mesela koli kelimesini kullanmak istemezseniz homofobik olursunuz, oluşturdukları bu garip ve toplumdan ayrışma amacı güden kültürlerini eleştirirseniz yine homofobik olursunuz. ahlakçı olduğunuzu söylerler. eşcinsellikle ilgili yeterince bilgi sahibi değillerdir. eşcinselliği eleştirmekle bir kısım eşcinsel yaşantısını eleştirmeyi birbirine karıştırırlar. bütün ilişkileri aktiflik pasiflik üzerine kuruludur. ben yüzde 45 pasifim kendime yüzde 65'lik orana sahip bir pasif arıyorum diyenler de vardır. espriden anlamayıp huysuz dedeler gibi öfke nöbeti geçirirler.

sevgilinizin ilişkinizdeki ilk günlerinden farklı olarak sizleyken mutsuz, üzgün ve somurtkan olup, başka bir erkekleyken güldüğünü, eğlendiğini, mutlu olduğunu fark ettiğiniz âna tekabül eder. sürekli tartışmaya başlamışsınızdır, varlığınızın onu rahatsız ettiğini hissedersiniz, siz görüşmek için hâlâ can atarken o sizi başından savmaya çalışır. biraz yalnız kalmak istediğini söyler. artık başka arkadaşları, tanıştığı başka insanlar vardır hayatında. sizden adım adım uzaklaşmıştır sanki. sonra onu bir ortamda gözlemleme fırsatını yakalarsınız. ortamda ona bakıp gülümsediği, konuşmak için can attığı biri olduğunu görürsünüz. sizin geldiğinizi görünce suratı düşer. size ne zamandır gülümsemediğini fark edersiniz. onun gülüşleri artık sanki başka bir yabancıya aittir. nihayetinde artık siz de onun için bir yabancı oluvermişsinizdir. yenilgiyi ve artık sevilmemeyi kabul edip, orayı terk edersiniz. içiniz burkulur, ağlayamayacak kadar hüzün yüklenirsiniz. derdinizi denize dökmek, oradan rüzgârlarla uzaklara akıtmak istersiniz. evet, sizi aldatmamıştır hiçbir zaman. size yalan da söylememiştir ama siz, onun sizleyken mutsuz olduğunu bile bile, onu ilişkiye devam etme konusunda bilmeden zorlamışsınızdır. yine de hafiften bir aldatılmışlık hissi kaplar içinizi. sizi aldatansa yine kendiniz olmuşsunuzdur. sessiz sedasız bir yel olup eve doğru giderken şarkılara bürünürsünüz;

profilinde welleducated etiketini eksik etmeyen oxford mezunu kültürlü ve eğitimli beyefendinin, taliplerinden onunla cinsel ilişkiye girmeden evvel talep ettiği belgelerin içinde en önemli olanıdır. yüksek lisans mezunlarını bile birer amele olarak gören bu kültürlü beyefendiye ilkokul diplomasını gönderenler bile olur. hatta bazı adaylar zayıflarla dolu karnelerinin fotokopilerini gönderme cüretinde bulunurlar. kültür mantarı beyefendimizin hiçbirine toleransı yoktur.

bana da bazen yök eşdeğerliği olmayan ya da sahte olduğu besbelli olan onaysız diploma suretleri gelebiliyor. seks yapacağım kişiyi ince eleyip sık dokuyarak seçtiğimden inanın çok zorlanıyorum.

son albümü maya'da en dikkatimi çeken parçalar;

sarmaşık
a canım
boyalı da saçların
fırtınadayım
mendilimde kırmızım var

tabi fırtınadayım şarkısına da lgbti temalı bomba bir klip bekliyorum.

yalnızlaşmanın kendi gibi olandan kaynaklı en infial yaratan şekli. bir kez insan kendisine yakın hissettiği bir grup ya da çevreden soğuyunca, kendi gibi olmayanlar bu insana neler neler yapabilir bir düşünün.

aldatılma, anlaşılamama, yalan dolan, boşa çıkan hevesler ve kendinden kaynaklı hayli kişisel sonu olmayacağını düşündüğü bir yola girme hissiyatı bunda etkili olabiliyor. kocaman adamlar olup hala doğru dürüst duygusal yakınlaşmaya girememiş insanlar var, yanlışın nerde olduğu noktasında dürüst davranınca ortak paydalar da çıkabiliyor, direkt karşı tarafa bok atmamak da lazım.

ancak öyle ya da böyle bir şeyleri yaşamak isterken yaşayamamak, ya da tam oldu derken olamadığını görmek üzerine kurulu kayıplar ve ziyan oluşlar var.