trans bir bireyim kimse bilmiyor, bilenlerde zaten beni hayatından sildi sadece çocukluğumdan itibaren gelişen şeyleri anlatmak istedim çünkü anlatamamak o kadar kötü ki.
ilk kız olmak istediğim zaman 6 yaşlarımdaydım hafızamda kalan en eski anı odur belki, parka gitmiştim ve sallanan kızlar vardı saçları upuzundu birden anne benim niye saçlarım böyle değil savrulmuyor dediğimi ve annemin o tokat gibi cevabı geliyor
- sen erkeksin de o yüzden..
sonrasında bu durumu çok düşündüm o zamanlar internet yoktu evimizde ki olsa da trans olmak ya da lgbt+i hakkında hiçbir bilgim yoktu yaşadığımız yer çok çok küçüktü zaten. yaşım ilerledikçe daha da artıyordu diğer kızlara özenmem ama belli etmemem gerektiğini çok iyi biliyordum doğuştan yüklenmiş bir içgüdüydü sanki bana.evde kimse yokken annemin elbiselerinden giyer makyaj yapar aynada kendime bakar neden böyle giyinemiyorum diye o sürdüğüm maskara göz kalemi hortlak gibi yapardı beni ağlarken. o zamanlar 12-13 yaşındaydım ve durumun biraz daha farkına vardım ister istemez farkediyorsun çünkü bu bedende yaşıyorsun ama aslında yaşamıyorsun sadece o bedene can veriyorsun ama can verdiğin beden senin taşıdığın kişisel özelliklerin hiçbirini fiziksel anlamda karşılayamıyor. sonrasında internette gezmeye bir sürü araştırma yapmaya başladım. kendimi en azından gay olarak gizli bi şekilde yaşayabileceğime adapte etmeye çalıştım bir kaç ay ve bu sürede hala eşcinsellik ile ilgili her şeyi araştırıyordum. ama sonrasında farkettim ki bu dizginlenebilecek bir şey değildi ya siz bir erkeğe makyaj yaptırabilir etek giydirebilir misiniz ortalığı birbirine katar bende o gömlekleri giydiğim zaman öyle oluyordum ama sesimi çıkaramıyor çok mutluymuş gibi görünmeye çalışıyordum. yaşım 15 olduğunda ergenlik devreye girince işler sandığımdan da kötü oldu çünkü bir erkek görünümüne çok daha yaklaşmıştım ama hala tam olarak erkek olarak görmüyordum kendimi içimdeki kız çocuğu sayesinde. yaşım 15-16-17 oldu ve ben 17 yaşına kadar aptal ergen erkek çocuğu gibi görünmek zorunda kaldım ve bundan nefret ederek yaptım ama tabiki tam olarak yapamadım sebebi bir kız olmamdı buna artık tamamen emindim.okulda ipne top karı gibisin gibi milyonlarca hakarete tacize şiddete maruz kaldım yolda yürürken başım eğik gezmeye başladım içimden hem kendime hemde beni kabul etmeyen bu topluma sürekli küfür etmeye başladım. ta ki artık içimdeki kız çocuğu büyümeye başladığı ana kadar içimdeki kız çocuğu büyüdü ve ergenliğe girdi diyebilirim resmen çünkü artık ağlamayı geçtim şiddeti geçtim kendimi öldürme noktasına geldim. giydiğim kıyafetler diğer kızlara hayranlık içinde bakışlarım neden ben böyle değilim diye iç geçirişlerim iyice bastırmaya başladı. ve kendime sordum olduğun gibi ölmek mi istiyorsun hissettiğin gibi yaşamak mı istiyorsun dedim, ardından gardırobumu tamamen boşaltıp içindekileri attım tabi ki daha reşit olmadığım için ve aileme durumu açıklayamadığım için dolabımdaki erkeksi kıyafetleri atıp yerine feminen kıyafetler değil de unisex tercih ettim ve daha çok kendimi yansıtan renkler giymeye başladım gri siyah gibi renklerden kurtulup küçükken istediğim tozpembe sweeti ilk giydiğim anı ölen kadar hiçbir güç aklımdan çıkaramayacak buna eminim. slim fit pantolonlar giymeye başlamıştım belki bunlar zaten olması gereken şeylermiş gibi gelebilir size ama ben ve diğer kardeşlerim (4 erkek kardeşiz) tamamen erkeksi kıyafetler ve aralarında bir tek ben öyle durunca garipmiş gibi hiçbir zaman izin vermemişlerdi istediğim gibi giyinmeme. babam annem bana sormaya başladı neden eskisi gibi giyinmiyorsun vs vs vs babam hakaret etti bir sürü annem biraz daha frenleyici taraf olmaya çalıştı en azından denemişti ve bu bile bana bir fırsat yaratmıştı anneme daha yakın hissetmem için bu konuda. neyse gardırop sorunu bir şekilde çözüldü ya da ben artık duymamaya başladım hakaretleri.
ilerlemek istiyordum daha çok ama aileme tamamen bağlıydım ekonomik anlamda üniversite okumam gerekiyordu ve kesinlikle o masrafları tek başıma karşılayamazdım düşüncem buydu. ve onlara söylemedim hala söylemedim bu yüzden hormon tedavisine başlamış değilim, ancak kendimi ekonomik olarak özgür hissettiğim ilk gün onlara söyleyeceğim buda benim söz mektubum olsun kendime burdan. şimdiyse ankara’nın ... semtinden denizli de üniversite okumaya geldim, burada çekineceğim ya da korkacağım hiç kimse yok o yüzden artık kapalı bir kutunun içine sıkışmış bir genç kız gibi değilde özgür bir kız gibi hissediyorum. her ne kadar erkek bedenine sahip olsamda..

hornette ilkokul arkadaşına rastlamak diye bir başlıktan aklıma gelerek paylaşmak istediğim küçük saçma bir olay aslında.
sıradan bir gün yine girip bakarken (bundan 5 ay önce falan) mesajlara baktım cevap vermem gereken üslupta gelen mesajlara cevabımı verdikten sonra bakalım bi kimler gelmiş kimler gitmiş dedi iç sesim bi baktım birisi ile aramda 20 metre gösteriyor dedim kendi kendime oha amk bizim oturduğumuz muhitin 20 metre yakınında ev yoktu( aile apartmanı) neyse ben hemen baktım etrafta kimse varmı yoldan falan geçiyordur belki diye yok in cin top oynuyor. sonra konumumu kapattım hemen 2 saniye falan sürdü o korkuyla,( fotoğraf yüz vardı ama özelde yoksa fotoğraf koymuyorum zaten sürekli ip üstünde olmamak için) sonra şeytan dürttü mesaj at diye bi cesaret attım konuştuk yaşını falan öğrendim, öğrendikten sonra zaten aklıma tek bir isim geliyordu çocuklarının oluşundan yaşından sonra tamamen emin olmak için fotoğraf istedim gizliyim canım gibi bişeyler salladı biraz kahbelik yaptıktan sonra kabul etti fotoğraf attı ben o an bayılacak gibi oldum size yemin ederim zaten yaşından tahmin ediyor olmama rağmen fotoğrafı görünce şok geçirmiştim resmen kaldım 3 dakika kadar öylece,o kişi televizyonda bülent ersoy’u, kerimcan durmaz’ı,fatih ürek’i, cemil ipekçi’yi görünce etmediği hakaret ve küfür kalmayan en sevdiği programa bile çıksa o kişiler kanalı değiştiren öz ve öz amcamdı amk. ve o adi herife de yüzüne söyleyemeyip burda söyleyeceğim bir çift söz var benim yürüyüşümle el kol hareketlerimde dalga geçeceğine önce eşine ve çocuklarına sahip çık ondan sonra bana “adamlık” dersleri vermeye çalış şerefsiz..

internette translar konuşma yapıyordu yanlış hatırlamıyorsam biraz eski bi kayıt
bi trans kadın öldürülmüş ve öldüren kişi ters ilişki teklif etti erkeklik gururuma yediremedim pişmanım diyerek yırtmış ve o sırada annesi ağlayarak benim kızım ameliyat olmuştu demiş ne kadar yürek sızlatan bir olay değil mi o kişiliksize sormadı mı oradaki adalet görevlileri oğlum madem erkekliğine bu kadar düşkünsün trans kadınla ne konuşuyorsun diye adalet ya işte :)) neyse bu konuda çok doluyum bu sadece bir tanesi son mu asla değil belki bir gün benim de bir haberimi alır burada bir başlık açılır (olmaması dileğiyle) üzgünüm.

bundan 3-4 ay önce olsaydı yaşla da ilgili belki ama ben aile derdim çünkü aile her zaman yanınızda gibi düşündürür ama son yaşadıklarım evi terk etmem garip bi şekilde ailesiz yaşanabileceğini öğrendim hatta şu an umudum da yok belkide insan her koşulda yaşar bi şekilde ama kendine saygı duyduğu sürece

bilmiyorum neler yapılır ya da ne gibi bir diyalog geçer o an partnerler arasında ama benim naçizane görüşürüm devam etmekten yanadır:))

nedense bu konu hakkında garip şeyler görebilecekmişim gibime geeliyooor;))))

trans bir bireyim kimse bilmiyor, bilenlerde zaten beni hayatından sildi sadece çocukluğumdan itibaren gelişen şeyleri anlatmak istedim çünkü anlatamamak o kadar kötü ki.
ilk kız olmak istediğim zaman 6 yaşlarımdaydım hafızamda kalan en eski anı odur belki, parka gitmiştim ve sallanan kızlar vardı saçları upuzundu birden anne benim niye saçlarım böyle değil savrulmuyor dediğimi ve annemin o tokat gibi cevabı geliyor
- sen erkeksin de o yüzden..
sonrasında bu durumu çok düşündüm o zamanlar internet yoktu evimizde ki olsa da trans olmak ya da lgbt+i hakkında hiçbir bilgim yoktu yaşadığımız yer çok çok küçüktü zaten. yaşım ilerledikçe daha da artıyordu diğer kızlara özenmem ama belli etmemem gerektiğini çok iyi biliyordum doğuştan yüklenmiş bir içgüdüydü sanki bana.evde kimse yokken annemin elbiselerinden giyer makyaj yapar aynada kendime bakar neden böyle giyinemiyorum diye o sürdüğüm maskara göz kalemi hortlak gibi yapardı beni ağlarken. o zamanlar 12-13 yaşındaydım ve durumun biraz daha farkına vardım ister istemez farkediyorsun çünkü bu bedende yaşıyorsun ama aslında yaşamıyorsun sadece o bedene can veriyorsun ama can verdiğin beden senin taşıdığın kişisel özelliklerin hiçbirini fiziksel anlamda karşılayamıyor. sonrasında internette gezmeye bir sürü araştırma yapmaya başladım. kendimi en azından gay olarak gizli bi şekilde yaşayabileceğime adapte etmeye çalıştım bir kaç ay ve bu sürede hala eşcinsellik ile ilgili her şeyi araştırıyordum. ama sonrasında farkettim ki bu dizginlenebilecek bir şey değildi ya siz bir erkeğe makyaj yaptırabilir etek giydirebilir misiniz ortalığı birbirine katar bende o gömlekleri giydiğim zaman öyle oluyordum ama sesimi çıkaramıyor çok mutluymuş gibi görünmeye çalışıyordum. yaşım 15 olduğunda ergenlik devreye girince işler sandığımdan da kötü oldu çünkü bir erkek görünümüne çok daha yaklaşmıştım ama hala tam olarak erkek olarak görmüyordum kendimi içimdeki kız çocuğu sayesinde. yaşım 15-16-17 oldu ve ben 17 yaşına kadar aptal ergen erkek çocuğu gibi görünmek zorunda kaldım ve bundan nefret ederek yaptım ama tabiki tam olarak yapamadım sebebi bir kız olmamdı buna artık tamamen emindim.okulda ipne top karı gibisin gibi milyonlarca hakarete tacize şiddete maruz kaldım yolda yürürken başım eğik gezmeye başladım içimden hem kendime hemde beni kabul etmeyen bu topluma sürekli küfür etmeye başladım. ta ki artık içimdeki kız çocuğu büyümeye başladığı ana kadar içimdeki kız çocuğu büyüdü ve ergenliğe girdi diyebilirim resmen çünkü artık ağlamayı geçtim şiddeti geçtim kendimi öldürme noktasına geldim. giydiğim kıyafetler diğer kızlara hayranlık içinde bakışlarım neden ben böyle değilim diye iç geçirişlerim iyice bastırmaya başladı. ve kendime sordum olduğun gibi ölmek mi istiyorsun hissettiğin gibi yaşamak mı istiyorsun dedim, ardından gardırobumu tamamen boşaltıp içindekileri attım tabi ki daha reşit olmadığım için ve aileme durumu açıklayamadığım için dolabımdaki erkeksi kıyafetleri atıp yerine feminen kıyafetler değil de unisex tercih ettim ve daha çok kendimi yansıtan renkler giymeye başladım gri siyah gibi renklerden kurtulup küçükken istediğim tozpembe sweeti ilk giydiğim anı ölen kadar hiçbir güç aklımdan çıkaramayacak buna eminim. slim fit pantolonlar giymeye başlamıştım belki bunlar zaten olması gereken şeylermiş gibi gelebilir size ama ben ve diğer kardeşlerim (4 erkek kardeşiz) tamamen erkeksi kıyafetler ve aralarında bir tek ben öyle durunca garipmiş gibi hiçbir zaman izin vermemişlerdi istediğim gibi giyinmeme. babam annem bana sormaya başladı neden eskisi gibi giyinmiyorsun vs vs vs babam hakaret etti bir sürü annem biraz daha frenleyici taraf olmaya çalıştı en azından denemişti ve bu bile bana bir fırsat yaratmıştı anneme daha yakın hissetmem için bu konuda. neyse gardırop sorunu bir şekilde çözüldü ya da ben artık duymamaya başladım hakaretleri.
ilerlemek istiyordum daha çok ama aileme tamamen bağlıydım ekonomik anlamda üniversite okumam gerekiyordu ve kesinlikle o masrafları tek başıma karşılayamazdım düşüncem buydu. ve onlara söylemedim hala söylemedim bu yüzden hormon tedavisine başlamış değilim, ancak kendimi ekonomik olarak özgür hissettiğim ilk gün onlara söyleyeceğim buda benim söz mektubum olsun kendime burdan. şimdiyse ankara’nın ... semtinden denizli de üniversite okumaya geldim, burada çekineceğim ya da korkacağım hiç kimse yok o yüzden artık kapalı bir kutunun içine sıkışmış bir genç kız gibi değilde özgür bir kız gibi hissediyorum. her ne kadar erkek bedenine sahip olsamda..

amaç sevişme olursa bulunmaz bence amaç;
saygı duyup değer verdiğini belli etmekte her kesim için:))(bana bunları yapmadılar ama ben yinede vurdurdum)

üniversite için istanbul düşünen birisi olarak dağıtmak olmadığını düşünüyorum şimdiye kadar yaşadığım çevrede aile baskısı,toplum baskısı yürürken arkandan laf atan kekolar, yolda sesini çıkarmayıp anlımda fahişe yazıyormuşcasına karanlık bi sokakta ilişki teklif edilmesinden sıkılmış biriyim tabi ki bu baskı türkiye’nin her yerinde vardır mutlaka ama şimdi erzurum’la istanbul’u kıyaslayamayız istanbul türkiye de en rahat edebileceğimiz yer diye düşünüyorum dağıtmak denince de bana göre kişiden kişiye değişir hayalleri vardır yapmak isteyip yapamadığı şehri yüzünden etrafı yüzünden, içindekileri çıkarır kimi dağıtır kimi çılgınlaşıp gösterip elletmez(ben) ;)

ilkokul 3 ten itibaren top damgası ile 8. sınıfa kadar gelmiş ergenlik ve diğerlerinin de (aşağılayıcı tavır içindeki insanların) büyümesiyle işin boyutu şiddete okul tuvaletlerinde taciz boyutlarına ulaşmış okul yönetiminin de homofobisini zirvelerde yaşayan bir insan olduğunu göz önünde bulundurursak psikolojik olarak rezil çirkin ama diğer sosyal her alanda başarılara ismimi yazmış birisiyim buna rağmen unutamadığım ve hala bedenimde hissettiğim onlarca yumruk tekme darbesi beni her ne kadar mutlu gibi görünsem de gece yarısından sonra gözlerimi kapattığım an neden???? diye sabahlara kadar uyuyamama sebep olmuştur bu zorbalık,halbuki feminenliği zirvede yaşayan birisi olmadığımı düşünüyorum sadece lise okuduğum şehir(ler) çok büyük olmadığı için bitik bir okul hayatı yaşamama ve derslerde odaklanma zorlukları yaşayıp başarısız olmama hatta bir dönem herkes bana mı bakıyor dalga mı geçiyorlar yine aynı şeyleri mi yaşayacağım diye dersler teneffüsler dahil kafamı sıraya gömüp okul çıkışına kadar kafamı kaldırmadığm iğrenç bir dönemdi .

en büyük şerefsizlik diye bir şey yoktur benim babamda bana karşı yapacağı her şeyi özenle seçip nasıl bi öncekinden daha iyi bir şerefsizlik yaparım diye düşünüyor sanırım