''buralar hep benim'' tribine sokuyor insanı.
bir de boş odada tek başına konuşmak gibi sanki.

doğu şivesi yapılınca size, ''sie'' oluyo ya... çok tuhaf oluyo. küfür gibi oluyo. her neyse...
bugün günlerden çarşamba. oysa benim derdim salı başladı. ya da vazgeçtim. cuma. mübarek gün(!), doğduğum gün.
karlı bir 22 ekim sabahı -yılın ilk karıymış dediler. hatırlamadığım için inandım ben de. aaa ne güzel bile dedim hatta bu tatlı rastlantıya.-
başladı her şey. kış insanıyım derim hep. kıçım donunca soğuktan, kıştan da nefret ederim ama. daha o günlere gelmemişiz gerçi. annem, annelik içgüdülerini sonuna kadar kullanarak giydirmiş kalın kalın. biz hastaneden eve gelip üstümüzü başımızı çıkartmadan daha abim üstüme oyuncak kamyonla saldırıyo. şimdi düşününce diyorum ki, hipno kim ki zaten... vurun yanına koyayım.
o ilk günden hemen sonra, zamanla birbirimize alışıyoruz, beraber oyunlar oynuyoruz. tek oynadığımız oyunlarda hayli sinirim bozuluyo ama. abim benim tasolarımı alıp, ütülüp* geri geliyo. her defasında da söz veriyo piç bir dahakine kazanıcam diye, ben de güveniyorum her defasında -şimdi de güvendiğim gibi işte-
abim büyüdü, bisikleti oldu, bisikletten düşüp, dizlerini parçalayıp geldi, ağladık hep beraber. (tam üç kez yaptı bunu, dile kolay... eşek at hayvan.) bense 21 yaşına geldim, hala paten hayali kuran biriyim. ve hiçbir zaman iki tekerlekli bisiklete binemedim.
bunların hepsi yaşanırken parasızlık, annemin depresyonu, evin küçüğü olduğum için her zaman ekmeğe gitmek zorunda olmak ve güzel olmamak gibi problemlerim vardı. hatta bir gün sınıftan bir arkadaşım da dile getirmişti bu sonuncusunu. daha ilkokuldayım lan, ne hayata küstürüyosun heyvan, diyemedim. sonra makyajdı, saçtı hallettik bir şekilde ama ne bileyim sanki o gün çirkinleştim ben. yüzümde ne kadar fondöten sürsem de kapatamayacağım kocaman bir leke kaldı. çocuklar acımasız olur derler. o gün bu gündür hiç çocuğum olsa hayali kuramadım diğer kızlar gibi. güzel bir aile hayali de. kendi ailemden yola çıkarak evliliğin ciddi bir kurum değil, ciddi bir sorun olduğuna kanaat getirmiştim. bunun yanında kaç yaşına geldiğim halde çarpım tablosunu öğrenememiştim. hayat, utanmam için oluşturulmuş, öğütlerle dolu aptal bir çocuk kitabı gibiydi. çok az çocukluk arkadaşım oldu, çok az anım. çok az gittim parklara, çok az salıncağa bindim. sanırım her çocuğa ''biraz da bizim kız/oğlan binsin'' diyecek bir anne lazımdı.
ilkokulu çarpım tablosunu öğrenmeden bitirdim. ortaokulda sözel dersler hariç notlarım berbattı. matematik hocasının yüzüme attığı tokat değil, ona karşı koymamam canımı acıtmıştı. sonra çarpım tablosunu öğrenmemeye devam ettim. ve bunun için suçlamamaya başladım kendimi. yüzümde çıkan birkaç sivilceyle bile daha ilgiliydim. rock ve metal müzikle tanıştım, saçma arkadaşlıklar kurdum ve internetten bir sevgili edindim. sonradan anladım ki müzik zevkim iyiydi ama çocuk harbiden çirkindi. kısa süre sonra ayrıldık. oysa kavuşmadan ayrılmak şimdi ne tuhaf geliyor kulağa... o zamanlar her şey gerçek gibiydi. öpüşmekten korkarken nasıl gerçekten sevebilirsin birini?
kendime bile çok karmaşık geldi bu yazdıklarım ama iyi geldi. sonra yine devam ederim belki. nasıl aşık olduğumu, gençlik buhranlarımı ve daha fazlasını anlatırım. büyüyemedim ki hala zaten. şimdilik iyi geceler.

birini sevmezken pek de problem değil.

saçımda kene var * *

özdemir asaf şiiridir kendisi.
ikinci dörtlük daha bir dörtlük benim için.
bir de onun için.


korku dağlarının yürekçisi,
ölüm denizlerinin kürekçisi;
öyle suskun oturuyor şişesinin basında,
içtiğinin hem hırsızı, hem bekçisi,

onu kırmış olmalı yaşamında birisi.
dinledikçe susması, düşündükçe susması...
tek başına iki kişi olmuş kendisiyle gölgesi,
heykelini yontuyor yalnızlığın ustası.

(bkz: geriye doğru ters takla) * * *

ve annemle babamın yaptığı seksi engelleyebilsem... şeklinde devam edebilirdi benim için. varlığımdan şikayetçi olduğum zamanlarda tabi. ara sıra da olsa mutluyum gerçi. aşığım en başta. sanırım en mantıklısı eskiyi tırtıklamak yerine eceli beklemek. bakmıyorum ben, sevişin sevişin.

kilo almaya benzemez. *

sesi hayattan soğutur. uyarıyor mu dayak mı atıyor belli değil zaten.
konu sabah uyanmak için kurulan telefon alarmıysa da sevilen şarkıların seçilmemesi önerilir.
en sevdiği şarkıdan iki günde soğuyabiliyor insan zira.

euro trip filmindeki sahnelerle beynime kazınmış şehir.
şehirdeki suç oranının çok az olduğunu duymuştum.
özgürlüğün eş anlamlısı gibi. gitmek, görmek istiyorum pek çok.

ayıptır.

bana öyle bir bilgi gelmedi *
ve umarım ben gideli format değişmedi.
nick altında at koşturmayı seviyorum çünkü.
merhaba!

sevgili tişörtü
eşofman -eşortman!-

hocasıyla aldatması normal tenise göre daha katlanılabilir olandır.

st

tan taşçı'nın en berbat şarkısıdır.
gerçi uzun bir araştırma yapmaya yüreğiniz dayanırsa daha iğrençleri de çıkacağı kesin ve fakat...
siz daha kötüsünü dinleyene kadar en kötüsü bu.

''minareden at beni, in aşağı tut beni''dir.

murat boz ve soner sapıkaradayı değildir.

yıllar önce ezberlediğim bir deniz seki şarkısı.
parçadaki güzellik nedir hala çözemedim.
dilimden de düşüremedim.
bir gün unutmayı umuyorum.
onun yerine bir şiir ezberleyeceğim hatta.


sözleri:

ağlıyorsun derdin mi var
aşık mısın benim kadar
çaresini kimler arar
bu aşk neler neler yapar
delisin mecnun misali
ecel dinlemez bu mani
yalandır bu her şey sahi
yaradan bilir bu hali

bile bile düştünse sen
o dinlemez canım dersen
peşindedir kaçıp gitsen
bırakmaz ki öldürmeden
sonu yok bu sevgi böyle
kırılır bir tek sözünle
yaş olur akar gözünde
yaradır kanar gönülde

unut demek dile kolay
ateş düştüğü yeri yakar *
anlamaz ki o zalim yar
gezer gezer uzaktan bakar
seni ben ben işte böyle
severim böyle sevince *
yaşarım güzelliğince
solarım seninle ben de

''gönül hormon dinlemiyor'' versiyonunun daha bile güzel olduğu cümlecik.
gönle yapılan '' bak olm, sevme'' ısrarları üzerine devam eden sevme eylemine ithafen söylenmiştir.
ve ne güzel şeydir duvara içini dökmek: