homoseksüel pornoda rol alanların bir önceki entry'de olaya duygusal yaklaştıkları, heteroseksüellerin ise içgüdüsel olarak yaklaştıkları ima edilen konudur. *

(bkz:şampanya sana az bebeğim)
(bkz:smiley was here)

ya bu başlığı çıkarsak mı napsak, moralim bozuluyor.

şişmanım şişmansevenleri bekliyorum mesela

ifrit kelimesinin anlamını bilmesi ve dahi cümle içinde kullanması benim gibi geniş kelime yelpazesini önemseyen birinin takdirini kazanmıştır. kalp<3

odası yoksa çocuumuz napsın taşakları mı patlasın...

göğüsünüze kafasını yaslar ve bir bebek gibi masum , muhtaç bir ifade ile ufak ufak uykuya dalar.
nefesini sıcaklığını hissedersiniz göğüsünüzde onun orda nefes alıp vermesi o kadar rahatlatırki,
en mutlu andırr o zaman.
homurdanır , ağzını şapırdatır uykuyu unutur onu izlersiniz.
yüzünü okşar ara sıra minik buseler kondurursunuz usulca uyanmasın diye.
şayet kolunuzun üstünde uyuyorsa o kol orda yoktur karıncalar gezer ve hissi unutur,
uyanmasın diye de kıpırdıyamazsınız , o kolun orda kopucağını bilseniz de umursamazsınız.

sevgiliyle uyumak böyle birşey...

yok be. benim gibi ucubeyi ben napayım.

ben ibneyim,
hem de kendimi bildim bileli. kızlardan cinsel anlamda hayatım boyunca hoşlanmadım hiç. içime kapanık, pısırık bir çocukluk geçirdim. kızlarla seksek oynar, ip atlardım, korkardım erkeklerle oyun oynamaya, futboldan anlamaz ve sevmezdim. konuşurken diğer erkek çocuklar gibi sin-kaflı sözler kullanmaktan nefret ederdim. akranım olan çocukların dünyası bana çok korkunç gelirdi. onlar gibi saldırgan, agresif bir çocukluk yaşamaz, kendimi onların sert ve kırıcı dünyalarından uzak tutardım.

ben ibneyim,
henüz 10 yaşlarında ufacık bir çocukken bile biliyordum farklı oldugumu. biraz büyüyüp ergenlik dönemine girdiğimde çevremdeki genç erkeklerin kız sevgilisi varken ben benden yaş olarak büyük erkeklere aşık olurdum, ve korkardım bunu başkalarıyla paylaşmaya. 'neden böyleyim' diye düşünür yanıtını bulamazdım. sanırdım ki bu dünyada bir tek ben böyleyim, herkes 'normal' bir tek ben farklıyım sanırdım.

ben ibneyim,
nedenini hatırlamadığım bir olaydan dolayı bir gün babamla kavga ettik, bana kız kardeşlerimin ve annemin yanında 'evin içinde zeki müren gibi dolaşıp durma lan' demişti. o an bütün dünya başıma yıkıldı sandım. aynı anda yüz kurşun yesem bu kadar acıtmazdı içimi. ben sanıyordum ki kimse ne oldugumun farkında değil, sanıyordum ki hareketlerimi kontrol altında tutabiliyorum. oysa babam hissediyormuş benim ne oldugumu.

ben ibneyim,
günler, yıllar geçtikçe ailemin ve akrabalarımın 'artık evlen' baskısı nefes aldırmaz olmuştu bana. herkese bir yalan söylemekten, evlilik bahsi geçince sanki büyük bir suç işlemiş gibi utanarak yüzümün kızarmasından bıktım ve tüm akrabalarımla görüşmeyi kestim.

ben ibneyim,
kimseye açılamadım, saklandım, gizlendim, utandım, kaçtım insanlardan ömrüm boyunca.

ben ibneyim,
içimde tek ukde kalan şey bir çocugu sahiplenmek oldu. bir erkek çocugu evlatlık edinmek isterdim. onu sabahlara kadar göğsümde uyutup kokusunu içime çekmek, onun için canımı vermek isterdim.

ben ibneyim,
telefonum kaç defa gasp edildi, kaç defa param çalındı hatırlamıyorum. kaç kere aşık oldum ama karşılıgında sevilmedim, kaç aktif genç benden seks karşılıgı para istedi, kaçı ne kadar paramı yedi hatırlamıyorum.

ben ibneyim,
sevmiyorum sizin iğrenç erkeksi dünyanızı. sevmiyorum çoğunlukta olmanızı, sevmiyorum. alışamadım sizin borunuzun öttüğü bu dünyaya.

ben ibneyim anlıyor musun,
ben ibneyim...
(toz pemde değil hayat)