gerçek yaşını öğrendiğimde şoka girdiğim, oyunculuğuna bayıldığım bir oyuncunun canlandırdığı karakter. opsesif kavramını bana sevdiren ve empati kazandıran bir karakterdir
yaşadığım şehir için söyleyim büyük bir olay olmayabilir. sadece tempodan bıkmışsınızdır. tanıdığım insanların çoğu egeye yerleşmeyi düşünüyor. he ben terk edemem o ayrı
gelecekle alakalı en büyük endişem. evde bir kaç saat yalnızlığa bile katlanamıyorum. hayat boyu yalnızlık bana göre değil sanırım. olgunlaştığımda eve döndüğümde bıyıklarının altında gülümseyen bir yüz beni beklemeli kesinlikle
iyi bir hikaye, berbat bir son diye kısaca anlatabileceğim bir film. oyuncu kadrosunu gördüğümde oha dedim. ama bir halt olmamış. o saçmalık olur da son 5 dakikasında mı olur. 1.5 saatimi o filme verdim ben. senaryo da teknik sorunlar kesinlikle var, bunu farketmek için normal bir izleyici olmak yeter. resmen samanyolu dizilerinin tam tersinin uygulanmasıydı. yer sarsıntıları falan. çok amatör yahu. en son otobüs sahnesinden zaten bir şey anlamadım
herkes dedikodu yapar. en delikanlımız bile yapar. kim kiminle n'apmış. bizene ulan bizene diyecem ama ben de seviyorum ne yalan söyleyeyim. sadece dedikoduyu yaptığın insana dikkat etmen lazım. dost sanarsın düşman çıkar. başka dostlarını kaybedersin
olabiliyor. ama ikinci şanstan sonra bile gülümseyerek hatırlamak düştü neyse ki bize. aslında ikinci şansı vermekten kaçınmamak gerek. sonu ne olursa olsun biri ikinci şans istiyorsa eskisi gibi olmayacağından istiyordur. zaten bütün ilişkiler illaki bitiyor o ya da bu şekilde. ikincisi birincisinden daha güzel geçebiliyor. zaman geçtikçe güzel hatırlıyorsun ikinci şansı. ikincisinden sonra daha iyi bitiyor zaten. daha sonra canın sıkkın olunca arayıp konuşabiliyorsun onunla. hatta şiir okuyabiliyorsun
bugün inanılmaz bi akşam yaşadım sözlük. üniversite son sınıftayım. ve 1. sınıftan beri çoook hoşlandığım bi ayı vardı. hep bakardım ona uzaktan. fotoğraflarını tekrar tekrar açıp keşke ya keşke derdim. bu akşam birden yazdı. şaka yapıyo sandım, sonra alay ediyo sandım. ama kendimi alamadım onun yanına gitmekten. bi cümle kurdum bugün aynen dedi, bi cümle kurdu bana aynen dedim. o kadar aynıydık ki. aynam gibiydi. aynadaki sarışın karşılığım.
yıllardır her ikimiz de aynı düşünmüşüz. kadıköyde en sevdiğim yerde. karaköy ve beşiktaş isteklelerinin tam ortasında, haydarpaşanın tam karşısında, kulaklarına gittim, sakalım saklaına değdi. ve o cümleyi söyledim. sonra oda kulağıma yaklaştı iyice bana karşılık verdi. herkesin ortasında sımsıkı sarıldık. sarılma bitince gözyaşına dolan gözlerim onun dolu gözlerine dokundu. resmen zaman durdu.
romanıyla filminin sonunun farklı olduğu bir filmdir. film de kitap da müthiştir. kitapta asya sevdiğine varıyor ve mutlu son. gerçi filmde de mutlu son gibi bi şey var sadece sevenler birbirine kavuşamıyor ama kavuşmak hep iyi değildir
kötü ya. internetten görünce gerçekte görüyor gibi olmuyor ki. kokusunu, bakışlarını hissetmek istiyorsun. dudaklarını tatmak istiyorsun. istiklalde elini tutup yürümek istiyorsun. olmuyor. o sana şarkı paylaşır sen ona.. ama arada deniz varsa sen evinde oturursun o evinde. yazınca görüyorsun bazen güldüğünü ama gerçekte görmek istiyorsun. en çok da sımsıkı sarılmak istiyorsun ama kolların yetişmiyor.
herkes herkese yorum yapar durumda bugün. aynada ki yansımaya doğruyu söyleyemeyenler var. hınçlarını daha zayıflardan çıkaranlar var. işte onlar bostancıda kadıköyde beyoğlunda caddelerde topuklu ayakkabıyla gezen erkekleri hedef seçmişler kendilerine. aslında tek sorun bu. ne travestiler sorundur burda ( ki asla öyle bi şey olama) ne de para karşılığı yapılan orgazmlar. herkes insan.fuhuş yapılsın ya da yapılmasın-ki zorla yapılanlar da vardır- onlar böyle aşağılanmayı haketmiyorlar
faşist devletin faşist askerleri, faşist polisleri. yıllardır yapılanla aynıdır aslında. insanları öyle yatırıp bağırır sonra der ki bu devlet ne yaptı size. tam o yaptığını yaptı. sokakta yaşayan hayvanlara verilen bir özeni bile vermezsen ülkenin insanlarına sonunda o insanlar isyan eder. gerçi bu ne ki. geçmişte neler yapılmadı ki. türküm dedirtene kadar işkenceler, dışkıların içinde yatırtmalar, dışkı yedirtmeler, kürt kadınlara askerler tarafından tecavüz, dayak, ölüm... ne yaptı bu devlet cümlesindeki devlet o kadar kötülük yaptı ki o insanlara..
kağıt diye bir film izlemiştim. filmde şu sözler geçiyordu...
bi sabah kalktığınızda zeytin yemenin yasaklandığını düşünün. nolur? hiç bir şey olmaz, zeytin yemeyiz dedi kadın. adam yanlış! dedi. o ülkede zeytin sevenler zeytin yemek için diretirler. yemesi yasak olduğu için işkence görürler. sonra nolur.. sonra bu insanlar dağa çıkar orda isyan ederler. zeytin dalı simgesinde kendileri için tanımladıkları bir bayrakları olur. ve bunu yasaklayan sistemden uzaklaşıp kendi sistemlerini oluşturmak isterler.
kürdistan bölgesi için de olan tam olarak budur. insanların etnik kökenleri yok sayılmaya çalışıldı, kürtçe konuşmak yasaklandı, kendi kültürlerinde yer alan kürtçe isimleri çocuklarına veremez oldular. her sabah kürt çocuklarına okullarda zorla ne mutlu türküm diyene dedirtti askeri düşünce. bu çocukların düşünceleri kabardı bu inat karşısında. şimdi o çocuklar nerede? o çocuklar şimdi dağda. bir isyandalar. kendi kültürünü yaşamak isteyen insanlara bu devlet çok kötülük etti maalesef.
kendi istediği gibi yaşayamayan insanlar şimdi hain oldu. hırsızlar, bu ülkenin parasını kendi menfaati için götüren iktidarlar, devletin toprağını kendi özel toprağı yapan askerler hain olmadı hiç. kendi konuşmak isteyen, kendi kültürünü yaşamak isteyen insanlara hain denildi.
türkün gücünü göreceksin diyor bi de bağıra bağıra. bazen hümanistliği bir kenara bırakıp bu insanların ölmesini istiyorum. hem de zamanında aynı düşünceyle işkence yapan atalarının uyguladığı işkencede olduğu gibi, acı çeke çeke ölmelerini isteyebiliyorum. hani insanlara bağırıyor ya hırsından. çektiği acı yüzünden bağıra bağıra ölmesini isteyebiliyorum.
bugün inanılmaz bi akşam yaşadım sözlük. üniversite son sınıftayım. ve 1. sınıftan beri çoook hoşlandığım bi ayı vardı. hep bakardım ona uzaktan. fotoğraflarını tekrar tekrar açıp keşke ya keşke derdim. bu akşam birden yazdı. şaka yapıyo sandım, sonra alay ediyo sandım. ama kendimi alamadım onun yanına gitmekten. bi cümle kurdum bugün aynen dedi, bi cümle kurdu bana aynen dedim. o kadar aynıydık ki. aynam gibiydi. aynadaki sarışın karşılığım.
yıllardır her ikimiz de aynı düşünmüşüz. kadıköyde en sevdiğim yerde. karaköy ve beşiktaş isteklelerinin tam ortasında, haydarpaşanın tam karşısında, kulaklarına gittim, sakalım saklaına değdi. ve o cümleyi söyledim. sonra oda kulağıma yaklaştı iyice bana karşılık verdi. herkesin ortasında sımsıkı sarıldık. sarılma bitince gözyaşına dolan gözlerim onun dolu gözlerine dokundu. resmen zaman durdu.
gabrielle
