ana babasına ileri yaşlarında destek olan kişi sanırım. babamın son ameliyatinda yanında oldum, iki hafta yanlarında kaldım. babamı sağ salim çıkardık hastaneden. yaşlanınca insanlar bir gariban kalıyorlar. anne babamın bankacılık ve edevlet işlemleriyle, cep telefonu problemleriyle, vergi fatura ödemeleriyle falan ben uğraşıyorum uzunca bir süredir. son bir kaç yıldır yurtdisina tatillere götürüyorum. bu son yanlarında bulunusumda da babamın eskiyen cep telefonunu yeniledim, evin de temizliği kolaylaşsın diye şarjlı dikey süpürge aldım, sonra da evi bütün dolapları sifonyerleri çeke çeke bir güzel temizledim. evleri çöp evden hallice, annem herseyi biriktiriyor. evde geçirdiğim süre boyunca gizli gizli torba torba eşya da attım, eski gazeteler, kağıtlar, torbalar, plastik kutular, kavanozlar, tarihi geçmiş ilaçlar, neler neler. bozulmuş bir iki eşyayı tamir ettim, kaplaması kalkmış mobilyaları yapıştırdım, böyle ot bok bir dünya iş yaptım. ayrılırken pek çok dualarını aldım. kendi yaşamımı pek amaçsız buluyorum ama en azından anne babama sahip çıkıyorum, bu biraz kendimi iyi hissettiriyor.

hayırlı evlat kategorisine giriyorum sanırım. babam diyor kaç kişinin evladı ana babasıyla bu kadar ilgileniyor diye. öte yandan bu hayırlı evlatlık işi de şans işi anne baba için. abim kendisine faydası olmayan hiç bir işe karışmaz mesela. ayrıca ben de evli çocuklu biri olsaydım veya ne bileyim zamanında yurt dışına falan taşınmış olsaydım tüm bunları nasıl yapacaktım. bu son olayda bunları düşündüm. hayat olasiliklara atılan zarlar gerçekten.

bu arada garip olan şu ki, babamı gayet sevsem de anneme beni her zaman ihmal ettiğinden, hiç zaman ayirmadigindan, sıkıntım olduğunu söylediğimde hep başından attığından (kendisi de bitmeyen depresyonda olduğundan duygusal sorun duymaya katlanamıyor) dolayı hala çılgın öfke duymaktayim, o öfke hiç geçmedi. hala anneme sarılamıyorum yıllardır. buna rağmen gene de her işlerine de koşuyorum. böyle de oluyormuş demek.

(bkz: yaşasın tam bağımsızlık)

burda yaş i cezalandırma nedeni kuru yu kururken uyarmamasi olabilir

sıfır boş satılık daire asdfghjklşi

sevdiğim bir dostumun fikriydi bu. hayatı olabildiğince minimize etmek. nasıl mı? öncelikle cep telefonununuzdaki tüm gereksiz aramayacağınız numaraları silmek, "ya lazım olursa" kuruntusuna düşmeden. mesaj kutuları boş olmalı. evdeki kullanılmayan tüm eşyalar çöplerdeki yerlerini almalı. kullanmıyorsam niye saklıyorum ya da dolabımda tutuyorum ki. cüzdandaki gereksiz kağıtlar, notlar. bilgisayarlardaki harddiskler de temizlenmeli. fotograflar, müzikler, filmler. yıllardır dinlemediğiniz bir çok mp3 dosyası vardır, hiç bakmadığınız ve bakmayacağınız bir sürü fotograf. adını konusunu bile bilmediğiniz bir çok film. bu eleminasyonları çoğaltabilirsiniz. ben yavaş yavaş başladım, gayet keyifli.

hatırasına dünyanın en güzel şarkısı yazılmıştır.

belkide en çok bilinen alıntı şu şekildedir.

''nen var zeze?”
”hiç. şarkı söylüyordum.”
”şarkı mı söylüyordun?”
”evet.”
”öyleyse ben sağır olmalıyım.”

insanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? bir şey demedim. bilmiyorsa bunu ona öğretmeyecektim.