bu aralar o kadar yoğun çalışıyorum ki ne kendime zaman ayırmaya ne de herhangi bir sosyal aktiviteye fırsat bulabiliyorum.yaşıyormuş gibi hissedemiyorum sanki.son günlerde kabuğuma çekildim adeta. arkadaşlarımla eskisi kadar sık görüşemiyorum (belki de görüşmüyorum).sözlüğü takip edemiyorum. * ne olacak bu halim onu da bilmiyorum. arkadaş çevreme out olmadığım için bir anlamda kendimi yalnız da hissediyorum.insanlarla tam anlamıyla bağ kuramadığımı düşünüyorum.bundan dolayı vazgeçilmez olarak addettiğim kimsem yok çevremdekilerin de benim için benzer şeyleri düşündüğünü varsayıyorum. bu şekilde devam dersem yeraltı filmindeki muharremi oynayabilecek seviyeye geleceğim.silkinip kendime gelmem gerektiğinin farkındayım ama her şeyin henüz başında olmama rağmen bunu yapacak gücü kendimde bulmuyorum. gece gece bu kadar depresif bir entry niye yazdım onu da bilmiyorum. gece yarısı gelen ağlama hissi nden dolayı olabilir.
şunu da belirtmeliyim ki sen de hiç yardımcı olmuyorsun sözlük yok yalnızsın yok gündemde değilsin... pehh...

ps: entry tekrar okuyunca fark ettim de amerikan filmlerinde milletin sürekli angarya kitlediği ezik, asosyal ,asyalı işçi profili çizmişim direkt.

sözlüğe öyle her gün uğramam. lakin ben sözlüğü daha çok, birbirini uzun zaman aramadığı halde görüşünce muhabbete yine kaldığı yerden devam eden bir arkadaş gibi görüyorum. bu yüzden giriş yaptığımda bazen eski entry'lerime şöyle bir göz atarım. az önce de 2 seneden fazla bir zaman önce yazdığım bir itiraf entry'sine denk geldim. ne kadar da mutsuzmuşum o zaman. bazı şeyleri yapamadığımdan, kabuğumu kırmam gerektiğinden ama kendimde bu cesareti bulamadığımdan dem vurmuşum. şimdi geri dönüp baktığım zaman kendi kendime şaşırıyorum. ne kadar da fazla şey yaşamışım, ne kadar değişmişim iki senede. bazen gerçekten tanıyamıyorum kendimi. bu süreçte meslek değiştirmişim, şehir değiştirmişim, yeni arkadaşlar, yeni insanlar, iyi ki tanımışım dediğim, keşke hayatımın bir parçası olmasaymış dediğim insanlar tanımışım. kelimenin tam anlamıyla sıfırdan başlamışım. ve sanki ben eski benliğime dair her şeyi sıyırıp atmışım. sanırım kendine yabancılaşmak deniyor buna. ama günün sonunda külahı önüme koyup kendimi muhasebeye çektiğimde mutlu olduğumu hissediyorum. sanırım sözlüğün, ya da yazmanın güzel yönü de bu. önceden nasıl düşündüğüne yahut nasıl bir insan olduğuna dair küçük fragmanlar sunması. sen bakmaktan kaçsan da o külahı senin önüne koyup "bak bakalım yeni kendini sevecek misin?" demesi.

gizliliği takıntı haline getirip "cia beni izliyor,fbi peşimde" triplerine girmiyor,çevresindeki açık olduğu kişilere sıkıntı verecek davranışlarda bulunmuyorsa anlaşılabilecek kişidir.zira türkiye ,istanbul,izmir ve ankara'dan ibaret değil.sırf sevdiği kişinin cinsiyeti yüzünden yaşama hakkının elinden alınabileceğini düşünen insanlarla birlikte yaşıyoruz.bu bağlamda o kadar ileri gitmese bile kariyer anlamında kişinin durumunu inanılmaz derecede etkilediğini de eklemek gerekli.
hem kişinin kendini salt cinselliğini merkez alarak tanımlaması eksik olacağından, eşcinseliğini sürekli deklare etmek gereksiz ve antipatik bir davranış. sonuçta nasıl heteroseksüeller, heteroseksüel olduklarını ayrıca belirtmiyorsa biz de buna mecbur değiliz.
ayrıca hiç kimse açılmazsa insanların önyargılarının nasıl kırılacağını soran arkadaşlara bir yandan hak verirken bir yandan da işin teorik kısmıdan farklı olarak "herkes bir lira verse" durumu kadar naif ve basit olmadıgını belirtmeliyim.

erkek olmanın bu kadar yüceltildiği,eşcinsellerin bile "adam gibi adam" aradığı toplumda şaşırtıcı değildir.onun için kadın ile arasında ilişki kurabilecek herhangi bir davranışta bulunmak onu daha az değerli kılar.en erkek o olmalıdır. hatta bunun için "full" gibi ucubik bir sıfat bile ekler yüce aktifliğinin başına.bunu yapmıyorsa da büyük ihtimalle versatile olduğunu söyleyerek orta yolu bulmaya çalışır.

imkansız olmayan ama uygulamaya dökmesi gayet zor olan yollardır. şöyle ki ;gay olduğundan şüphelendiğiniz kişi siz onunla konuşurken yanınızdan geçen yakışıklıyı bir kaç saniyeden uzun süzüp sonra tekrar size dönüyorsa, gözünüz aydın, haklı çıkmış olmanın gururunu yaşayabilirsiniz. ancak hemen heveslenmeyin çünkü büyük ihtimale siz de aynı kişiyi kesmekle meşgul olacağınızdan, o kritik anı kaçıracaksınız.

sözlüğe öyle her gün uğramam. lakin ben sözlüğü daha çok, birbirini uzun zaman aramadığı halde görüşünce muhabbete yine kaldığı yerden devam eden bir arkadaş gibi görüyorum. bu yüzden giriş yaptığımda bazen eski entry'lerime şöyle bir göz atarım. az önce de 2 seneden fazla bir zaman önce yazdığım bir itiraf entry'sine denk geldim. ne kadar da mutsuzmuşum o zaman. bazı şeyleri yapamadığımdan, kabuğumu kırmam gerektiğinden ama kendimde bu cesareti bulamadığımdan dem vurmuşum. şimdi geri dönüp baktığım zaman kendi kendime şaşırıyorum. ne kadar da fazla şey yaşamışım, ne kadar değişmişim iki senede. bazen gerçekten tanıyamıyorum kendimi. bu süreçte meslek değiştirmişim, şehir değiştirmişim, yeni arkadaşlar, yeni insanlar, iyi ki tanımışım dediğim, keşke hayatımın bir parçası olmasaymış dediğim insanlar tanımışım. kelimenin tam anlamıyla sıfırdan başlamışım. ve sanki ben eski benliğime dair her şeyi sıyırıp atmışım. sanırım kendine yabancılaşmak deniyor buna. ama günün sonunda külahı önüme koyup kendimi muhasebeye çektiğimde mutlu olduğumu hissediyorum. sanırım sözlüğün, ya da yazmanın güzel yönü de bu. önceden nasıl düşündüğüne yahut nasıl bir insan olduğuna dair küçük fragmanlar sunması. sen bakmaktan kaçsan da o külahı senin önüne koyup "bak bakalım yeni kendini sevecek misin?" demesi.

2001 yapımı zeki demirkubuz filmidir aynı zamanda.