cumhuriyet tarihi boyunca kör topal da olsa ilerleyen demokrasi anlayışını geçtiğimiz 17 yıl içerisinde neredeyse tamamen yok eden, kazanılmış haklarımızı bile elimizden alan bir anlayışa karşı ister istemez hissedilen duygudur. en azından kendi cinsel kimliğinden yola çıkarak düşünmeye ve sorgulamaya çalış. bu kadar mı zor? daha birkaç yıl öncesine kadar birkaç saatliğine de olsa insanların ötekileştirilmediği onur yürüyüşlerine neden artık gidemiyoruz? ben mi yasaklıyorum toplanıp yürüyüş yapmayı? bırak onur yürüyüşünü , anayasal hakkın olan toplanma ve örgütlenme özgürlüğün nerede senin? hadi bunları anlamadın diyelim. toplum ahlakına aykırı tipler imanlı gençlerimizin terbiyesini bozuyor diyerek eurovision’a bile katılmama kararı alan zihniyeti nasıl savunuyorsun? ahlaksız diye sana diyor! tehlikeli olarak seni görüyor! yoldan çıkmış diye sana diyor! işlenen yüzlerce nefret cinayeti karşısında sustukları ve hatta gizliden gizliye mutlu oldukları için, kadın mıdır kız mıdır bilemem dediği dilşat aktaş’tan, meydanlarda yuhalattığı gülsüm elvan’dan ve yüzlerce başka insandan özür dilemek bir yana, hala onlara nefret kustukları için bu zihniyetten iğreniyorum. bu zihniyetin varlığı dahi midemi bulandırıyor. bu zihniyet benim karşımda düşmanım olarak paye biçebileceğim bir değerde bile değil. sadece midemi bulandırıyor.

eşcinsel olduğumu yakın çevrem dahil kimseyle paylaşmadığım zamanlarda her şeyin daha kolay olacağına inanırdım. doğru bir karar verdiğimi zannederdim. kısa bir süre böyle yaşadım ve ardından yakın arkadaşlarıma kendimle ilgili gerçekleri anlattım. sevdiğim adamı onlarla tanıştırdım. onlar da ben de, birbirimizden hiçbir farkımız olmadığını birlikte keşfettik. sevgiyi yaşayış şeklimizde hiçbir fark yoktu. sevgiyi, aşkı kategorize etmek hangi akla sığardı ki zaten? aradan geçen yıllar boyunca her şey daha da perçinlendi. yıllar önce arkadaşlarımla tanıştırdığım sevgilime, bu yaz tatilde o arkadaşlarımla birlikte sürpriz yapıp, sembolik bir tören yapacağız. birimiz yüzük bakıyor, bir diğerimiz kıyafet bakıyor, bir diğeri başka bir şey için koşturuyor. bazen her şeyi bırakıp benim mutluluğum için canhıraş koşuşturmalarını izliyorum büyük bir keyifle. ve ardından keşke diyorum, keşke daha önce söyleseydim bu insanlara. üzerimdeki bu yükü tek başına sırtlamaya kalkma deliliğinden daha erken vazgeçseydim.

insanların sevgililerinden bahsederken tokmakçı lakabını kullanmaktan çok haz alıyorum. ''ayşe'in tokmakçısı nerelerde ya özledik! ya da ahmet'in tokmakçısı da kapı gibi maşallah!'' şeklinde cümle içinde kullanmak bana çok sempatik geliyor.
bazen işyerinde resmi şekilde konuştuğum insanların suratına da aynısını söylemek geçiyor içimden. iyi akşamlar, yarın görüşürüz yerine tokmakçınıza selamlaaaar diyerek kapıdan çıkıp gitmek. ama olmuyor.. ben hazırım ama insanlar değil. zaten her konuda ve her zaman hazır olmayan birileri oluyor çevremizde..

son 17 yılda sosyolojik olarak belki de geriye doğru en hızlı evrilen şehirdir. her ne kadar doğudan, ırak ve suriye’den gelen göçler buna neden olarak gösterilse de ben tam olarak buna katılmıyorum. yok arkadaş bu memleketin insanının çoğu medeniyete tepki olarak doğmuş. ve şu anda da bu durum genel nüfusa çok hızlı sirayet ediyor. memleketim olması sebebiyle her yıl birkaç kez gidiyorum ve her gittiğimde durumun daha da vahimleştiğini çok net olarak fark ediyorum. herkesin yüzünde bir mutsuzluk . herkes birbirine karşı anlayışsız. en ufak bir anlaşmazlıkta bir taraf diğer tarafı darp etmek için hazırda bekliyor gibi. geçen gün araba kullanırken karşıdan karşıya geçmeye çalışan bir çifte yol verdim. önce şaşkınlık içinde arabaya baktıklar, ardından elimle geçebilirsiniz şeklinde bir işaret yaptım yine kıpırdamadılar. mecburen camı açıp geçebilirsiniz buyrun diye seslendim ve ancak öyle yola adım attılar. yayalar, karşıdan karşıya geçerken bile tedirgin.

içerisinde mutsuz ve agresif insanlar barındıran, 2 milyon nüfuslu koca bir beton yığını olmuş gibi sanki. üzülüyorum

reform, yeniden şekil vermek anlamına gelen kavramdır.
son 17 yılında onlarca kez değiştirilmiş bir eğitim sistemimiz olduğunu düşünürsek , şu anda yapılan şey nasıl reform olabiliyor bilemiyorum. zaten hiç şekillendiremedik ki. habire değiştirmekten bir türlü dikiş tutturamadık ki. içi boşaltılan kavramlardan birisi oldu çıktı eğitim reformu.

bir diğeri için; yapısal reformlar.

eşcinsel olduğumu yakın çevrem dahil kimseyle paylaşmadığım zamanlarda her şeyin daha kolay olacağına inanırdım. doğru bir karar verdiğimi zannederdim. kısa bir süre böyle yaşadım ve ardından yakın arkadaşlarıma kendimle ilgili gerçekleri anlattım. sevdiğim adamı onlarla tanıştırdım. onlar da ben de, birbirimizden hiçbir farkımız olmadığını birlikte keşfettik. sevgiyi yaşayış şeklimizde hiçbir fark yoktu. sevgiyi, aşkı kategorize etmek hangi akla sığardı ki zaten? aradan geçen yıllar boyunca her şey daha da perçinlendi. yıllar önce arkadaşlarımla tanıştırdığım sevgilime, bu yaz tatilde o arkadaşlarımla birlikte sürpriz yapıp, sembolik bir tören yapacağız. birimiz yüzük bakıyor, bir diğerimiz kıyafet bakıyor, bir diğeri başka bir şey için koşturuyor. bazen her şeyi bırakıp benim mutluluğum için canhıraş koşuşturmalarını izliyorum büyük bir keyifle. ve ardından keşke diyorum, keşke daha önce söyleseydim bu insanlara. üzerimdeki bu yükü tek başına sırtlamaya kalkma deliliğinden daha erken vazgeçseydim.

#404401 bahsettiğim hayalimi gerçekleştirdim sözlük.
8 kişilik bir arkadaş grubuyla istanbul'a ulaşım açısından en kolay yunan adalarından biri olan thassos'ta gerçekleştirdik. 7 yıldır hayatımı paylaştığım adamla sembolik de olsa hayatımı birleştirdim. hem de arkadaşlarımızın yardımıyla ona sürpriz yaparak.

sevgilimin baş başa çıktığımızı düşündüğü tatilimizin ilk günü, akşamüstü otel odasında duşa girdiğinde, önceden otelin lobisindeki görevliye rica ederek sakladığımız ve tören esnasında giyeceği kıyafetleri güzelce askısından çıkartıp odaya bırakıp, 45 dakika içerisinde giyinip aşağıya inmesi gerektiğini ve bir şoförün onu alacağını söyleyen bir not bırakıp çıktım odadan. yakın arkadaşlarımızdan biri, biraz gecikmeli de olsa onu otelden aldı. benim bir yıldan uzun süredir içinde bulunduğum heyecan artık an itibariyle ona da sirayet etmişti. bir sürpriz vardı ama ne çapta bir şey olduğunu hala bilmiyordu. daha sonra ikisi tören yapacağımız sahile geldiler. sahilde ikimizin de hayatında çok özel yere sahip olan 5 kişi ve ben pankartlarımızla onu orada karşıladık. dalgalar üzerinden esen rüzgar ve sezen aksu'dan çalan kutlama şarkısı eşliğinde bana yaklaşmaktaydı artık. sonra sevgilimin koluna nereyedeyse annesi kadar değer verdiği ablası girdi. onu bana getirdi ve teslim etti. ellerini tutup heyecandan tir tir titreyen sesimle konuşmamı yapmaya çalıştım. elimi sıkıp varlığını hissettirince heyecanım azaldı ve konuşmamı bitirdim. ardından belki de bizi bizden iyi tanıyan ve tören için aylarca çırpınan bir diğer arkadaşımız konuşmasını yaptı, nikahımızı kıydı ve yüzüklerimizi taktı. şampanyalarımızı, konfetileri patlattık, ismimizin baş harflerinden oluşan balonları gökyüzüne bıraktık. origami kâğıtlarından tasarladığımız gökkuşağı renklerinde minik sandallarımıza dileklerimizi yazıp denize bıraktık. ve ardından öpüştük ve sarıldık. uzun süre...

en güzeli de, o esnada onun gözlerindeki mutlulukta kaybolmaktı. gözlerine baktıkça o mutluluğun içinde ben de kayboldum.

üyelik almadan da direkt olarak chat sayfasına giriş yapılabilen, yani daha sonuç odaklı kullanılabilen, bir zamanların efsane platformu. o zamanlarda henüz cep telefonu uygulamalarına geçiş yapılmadığı için bir mesaj uğruna bizi, saatlerce bilgisayar başında bekleten bir illetti de kendisi. şu anda 25 yaş ve üzeri çoğu insanın 'ilk'i olarak adlandırabileceği oluşumdu. çok şey kattı bizlere. en azından örgütlenebilmek adına iyiydi, güzel bir basamaktı. gereksiz tipler de vardı belki de ama en azından ben hep zararsız, toy ve temiz insanlarla karşılaşmıştım. gabile vasıtasıyla tanıştığım ilk çocuğu yıllar sonra bana facebook arkadaş olarak önerdiğinde gurur duyarak incelemiştim çocuğun profilini. sanki çocukta emeğim varmış gibi gururla, göğsüm kabara kabara inceledim. herif büyümüş de, başarılı bir diş hekimi ve de aktivist oluvermiş. bir diğerini ise yıllar sonra hrant dink'i anmak için agos'un önüne toplanan insanların arasına karıştığımda görmüştüm. onu görmek yalnız olmadığımı hissettirmişti bana. benim için en özel yanı ise kendisi sayesinde tanıştığım ve 7 yıldır hayatımı paylaştığım, hala paylaşmaya devam ettiğim, beraber büyüdüğüm, çoğu zorluğu beraber aştığımız, öz benliğimizi birlikte bulduğumuz hayat arkadaşımı bana vermesiydi.

özellikle işyerlerinde oruç tutanların iş yükünün hatrı sayılır bir kısmının, oruç tutmayanlara yüklenilmesi. bazı kişilerin bu konuda kendilerine hoşgörü gösterilmesi gerekliliğine inanmaları ise ayrı bir tartışma konusu.

son 17 yılda sosyolojik olarak belki de geriye doğru en hızlı evrilen şehirdir. her ne kadar doğudan, ırak ve suriye’den gelen göçler buna neden olarak gösterilse de ben tam olarak buna katılmıyorum. yok arkadaş bu memleketin insanının çoğu medeniyete tepki olarak doğmuş. ve şu anda da bu durum genel nüfusa çok hızlı sirayet ediyor. memleketim olması sebebiyle her yıl birkaç kez gidiyorum ve her gittiğimde durumun daha da vahimleştiğini çok net olarak fark ediyorum. herkesin yüzünde bir mutsuzluk . herkes birbirine karşı anlayışsız. en ufak bir anlaşmazlıkta bir taraf diğer tarafı darp etmek için hazırda bekliyor gibi. geçen gün araba kullanırken karşıdan karşıya geçmeye çalışan bir çifte yol verdim. önce şaşkınlık içinde arabaya baktıklar, ardından elimle geçebilirsiniz şeklinde bir işaret yaptım yine kıpırdamadılar. mecburen camı açıp geçebilirsiniz buyrun diye seslendim ve ancak öyle yola adım attılar. yayalar, karşıdan karşıya geçerken bile tedirgin.

içerisinde mutsuz ve agresif insanlar barındıran, 2 milyon nüfuslu koca bir beton yığını olmuş gibi sanki. üzülüyorum

sıfırınca yasaya sahip olan bilim dalı.
yasa dediğin birden başlar ve sırayla devam eder.
fizik zaten anlaşılmaz bir şeyken, daha da anlaşılamaz kılmak adına bu kadar uğraşılır mı?

'göt gibi kalsın pezevenk' şeklinde devam ettirilesi söz.

günümüzde boyun eğmeyen, güce tapmayan, başkaldıran kitlelere, siyasi erk tarafından feci halde uygulanan bir politikanın özeti gibi sanki...

radyasyona maruz kalınabilecek risk alanlarında çalışan sağlık personelleri için bir nevi on bir ayın sultanı...