lisemden arandım ben de. bu zamana kadar hiç gitmediğim için artık aramazlar diye düşünmüştüm ama... ülke değiştirmeden son bir kez hocalarımı görmek için gitmeye karar verdim. liseden kalan birkaç arkadaşımla zaten halihazırda görüşüyorduk. işe yarar bir şey'deki leyla gibi hissediyorum. kibirli, mesafeli, duvarlı efemerid lise yemeğine gidiyor ha, enteresan.

o anı çok net hatırlıyorum ama tam zamanını hatırlayamıyorum sanırım 18 yaşımdan önceydi evimizin arka odasında beyaz bi üçlü koltuğa yüz üstü uzanmıştım arkadaşım penisini götüme sürttürüyordu bende bi cesaretle elimi arkaya atarak götümün yanaklarını ikiye ayırdım. delik ortaya çıkınca o da başını oraya bastırmaya başladı. başını alabildim mi alamadım mı bilmiyorum ama o an aldığım zevk harikaydı. sonra korkup yeterli dedim. o gün aldığım zevk hala aklımdan çıkmıyor ve sanırım burda olmamın sebebi bu. sonrasında bi daha böyle bir ilişki yaşamadım sadece hetero ilişkilerim oldu. ama hala aklımdadır tam bir birleşme olsaydı neler hissederdim merak ediyorum.

bir hamam belirleyelim de buluşalım :)))

süt mısır

hükümet kurabilecek yeterli milletvekili

neyse ki dönen çirkin oyunlarla ve kirli hesaplarla işi olmayandır.

öncelikle herkesin yalnızlığıktan payına düşeni alabilmesi adına yalnızlığı tekelleştirilmesine karşıyım.

bunun yanında yalnızlığın yeryüzünde en adil dağıtılan duygulardan biri olduğunu düşünüyorum. “zenginler fakirlerden daha yalnız değil mi sevgili yazar?” dediğinizi duyar gibiyim… hayır efenim, zenginler yalnızlıklarının farkına erken varıp yaygarasını daha fazla yaparlar, fakirler uzun bir süre bunu farkedecek kadar kendiyle baş başa kalmıyor sadece.

(bkz: yalnız ve ayı)

kalabalıklar içinde yalnız olmak üzerine:

burada ne kadar aksi bir tablo çizsem de içten içe tek eşliliğe çok önem veren biriyim. biriyle 50 60 yıl birlikte geçirme fikri bana zor ve korkutucu gelmiyor. dalga geçtiğim gelenekselciler kadar evkuşuyum. dubleks, bahçeli kedi dolu bir ev hayalim var. kitaplarımızı dvd'lerimizi biblolarımızı birleştireceğimiz koca vitrinler, ortasında ada olan ocağında yemek pişen bir mutfak, geniş bir küvet... çok değil bunlar ama bizim gibiler için bir hayalden öteye gidemiyor. keşke çok daha farklı olabilseydi her şey. sevdiğim adamla mülteci yetim bir çocuğa aile olmak isterdim mesela. ya da engelli hayvanlara yuva olabilmeyi. ama biliyorum ki bunları hayal etmek zarardan başka bir şey vermez çünkü asla gerçek olamayacaklar. heterolardan nefret etsem de tüm bunlara rahatlıkla erişebilmeleri stabil bir hayat kurabilmelerine özeniyor hatta kıskanıyorum.
çocukken gittiğim düğün salonlarında gelin-damat salona gelirken kamerayı projeksiyonla duvara yansıtırlardı. arabanın gelişi, arabadan inişleri ve salona girişleri. o arabadan hep iki erkeğin çıkmasını beklediğimi hatırlıyorum. salona girecekler ve dans edeceklerdi. tabii ki böyle bir şey hiç olmadı. şimdi boktan uygulamalardan birine adını sormaya kendimi tanıtmaya bile korktuğum bu ülkede böyle yaşamaktan çok yoruldum.

vegan bir kafede şef olabilirdim. ya da bebek/çocuk bakıcısı. bu ikisi ilkokul hayalimdi.
orta okuldaysa konsolos olmak istemiştim.
lisede en büyük hayalim biyolog olmaktı. ki kendi bölgemde tübitak'ın biyoloji takımına seçilmiştim ve takımdaki en genç kişi bendim.
sonra hayat yüzünü gösterdi ve hiç istemediğim bir bölümden mezun, hiç girmek istemediğim bir yolda yolcu, hiç olmak istemediğim türden de bir insan oldum.
sahi niye böyle oldu?

bekarken istediğiniz her şeyi yapın saygı duyarım lakin, hayatınızda birisi varken veya evliyken bunu yapmayın. karşınızdaki insana biraz değer verip önemseyin. kendinizi onun yerine koyun.
ayrıca dünyayı hetero hayattan sıkılan insanların kurtaracağını zannetmiyorum. evlendikten sonra kendini keşfeden bir insanın kime ne yararı olabilir?