bir zamanlar sevdiğin, aşkı bildiğin günler oldu mu?

bana güller verdiğin tatlı nameler gerçek oldu mu?

hiç yüzünden alınmak, her güzel şeye darılmak, bitik ve mutsuz anılmak alın yazımsa sildim çoktan

.....
yüreğinden yaralı bizim hikayemiz, kaderimden kalanı silsem de gitmiyor,
iki sohbet aralık bütün mesafemiz
.....

pek şükela bir blogdur efendim. nostaljik olaylara sarkastik yaklaşarak beni benden almasını bilmektedirler. ne yazık ki oldukça uzun bir zamandır yeni yazı yayınlamaktadırlar.

copy + paste yapmak gerekirse:

kandemir konduk’tan yüreklerinizi ısıtacak, sıcacık veya monoton ve sıkıcı bir hikaye: mahallenin muhtarları. maltepe’de kendi halindeki bir mahallenin muhtarı, muhtarın cazgır kızı ve müstakbel damatları çevresinde geçen bu dizi, 90′larda türk televizyonlarındaki korkunç boşluktan faydalanıp bir şekilde dönemin en akılda kalan yapımlarından biri olmayı başardı.

ana hikaye şudur: mahallenin herkes tarafından sevilen ve saygı duyulan bir muhtarı vardır. muhtarın kızı fadime ise canı sıkılan, her işe burnunu sokan, sinirli ve agresif bir “genç” kızdır. fadime’ye aşık olan temel de kahve işleten, maymunuyla kahvede takılan, yine herkes tarafından sevilen, saf bir karadeniz gencidir. işte dizinin konusu kabaca budur. bu konu kısırlığı ise diziye hiçbir bir engel teşkil etmeyecektir…



fadime anlaşılması güç, karmaşık bir karakterdi. karakterinin ipuçları dizinin jeneriğinde açıkça veriliyordu. daha en başta fadime’nin temel’e karşı olan sebepsiz agresif tutumu izleyiciye sunuluyordu. oysa ki temel, fadime’nin bu tatlı sert tutumunun tek nesnesi değildi. fadime, babasının muhtarlığıdan aldığı özgüvenle midir bilinmez, herkese karşı ziyadesiyle sertti. sertti sert olmasına ama herkesin gönlünü bir şekilde, muhtemelen de sevgiyle almasını da bilirdi. jenerikte de “babasından daha beter muhtar” olmakla suçlanan fadime de tek koluyla tutunduğu ağaç gövdesinin arkasından


"uyy benden şikayetçi misiniz? oysa ben sizi çok seveyrum!"

sarkarak geliyor, “uuuyyy benden şikayetçi misuğuz? oysa ben sizi çok seveyrum” gibi bir sempatiklik yapıyordu. fakat babası dünyanın en güzel türkçesi’ni konuşurken fadime’nin bundan neden birazcık olsun bir şey kapmadığı yıllarca gizemini koruyacaktı.

aslında fadime ile temel’in kavuşamaması için hiçbir sebep yoktu. iki sokak arayla oturuyorlardı, düşmanları yoktu, herkes tarafından sevilip sayılıyorlardı ve isteseler ertesi gün evlenebilirlerdi. temel’in aşkı o kadar kabul görmüştü ki muhtar’a “muhtar babacuğum” diye hitap edebiliyordu. ancak 1990′lardaki dizilerinde, özellikle de mahallenin muhtarları’nda bir eğiticilik, bir halka örnek teşkil etme kaygısı mevcuttu. dizinin bu didaktik ruhu sonucunda da örnek insan fadime kendisine talip olan gençlere yüz vermiyordu. fadime, temel’in bütün iyi niyetiyle kendisine aldığı çiçekleri kafasında parçalıyordu; ancak aslında o da temel’den (“ula kilçuk!”) hoşlanıyordu. fadime’nin bu oturmuş karakteri ve kanıksanmış tutumu hiç değişmedi; fazla naz ne aşık, ne de izleyici usandırmadı. ancak şüphesiz fadime’nin bu bakireliğini koruyuculuğu abartılmış, neredeyse mezara bekar girse sevinecek bir hal almıştı. fadime’nin korkunç bir trajedi olan ölümü de bunu doğrular nitelikteydi: fadime, temel ile olan düğününden bir gün önce kendi gelinliğini ütülerken çıkardığı yangında yanarak feci şekilde can verecekti…




temel de ziyadesiyle tuhaf bir karakterdi. bütün günlerini kahvesinde evcil maymunu çaydanlık ile geçiriyor, fadime’yi etkilemeye çalışıyor, artan zamanda mahalleliye çay götürüyor, dostu olan mahalle esnafın kendisine sempatik bir şekilde takılmasına izin veriyordu. ancak fadime’yi tavlama çabaları bir türlü nihayete eremiyordu; zaten temel, çok sevdiği fadime’sine dünya gözüyle hiç kavuşamayacaktı… temel fadime’nin ölümünü atlatınca şirin adlı yeni bir manita yaptı. şirin, fadime'ye kıyasla normal bir insandı. fadime’ye göre daha sevecen, daha anlayışlı ve daha az cazgır olan şirin ile mutlu bir beraberliği oldu.

dizi fadime ile temel’den ibaret değildi tabii ki. ilk bölümündeki oyuncuların neredeyse hiç birinin son bölümünde oynamadığı böyle mi olacaktı kadar olmasa da mahallenin muhtarları da “ bir dizideki karakter sayısı” rekorunu zorluyordu. yüzbinlerce “yan” karakter (iğneci handan, müzevvir müzeyyen, kemikkıran kadriye, ali, behiye, haydar paşa, annem annem, kart zampara emlakçı, mahallenin delisi ve daha niceleri) hikayeye renk katıyor, veya gereksizce uzatıyordu.

ancak mahallenin muhtarları’nı mahallenin muhtarları yapan şey, daha önce de değindiğimiz didaktik yapısı ve bunu desteklemek için seri üretim halinde yazılan şarkılarıydı. bu şarkıların kalitesine yönelik fikri jenerikten edinmek mümkündü: “dar gelirli insanlar / bir arada yaşarlar / … / tartışmalar çıksa da / dönmez asla kavgaya / işi tatlıya bağlar / biri girip araya” gibi dizeler, dizinin taşıdığı sosyal mesaj kaygısının sinyallerini veriyordu. dizi içerisinde de en ufak olayda yazılan, toplumsal ders veren şarkılar veya “ulan deli diyoruz ama, hepimizden akıllı be” gibi replikler babaannelerimize “tabi ya, doğru” dedirtiyor ve dizi evrenini sosyal bir ütopya kılıyordu. mahallenin muhtarları, absürtlükte sınır tanımayan kaygısızlar'ın aksine akıl, mantık, karşılıklı anlayış ve toplumsal sağduyu üzerine kurulmuştu.

bu dizi, 90′lardaki çoğu dizi gibi sıradan insanları konu alıyordu. yansıtılan olaylar ve kişiler orta sınıfın kendi başına gelenlerdi, veya doğrudan kendisiydi. geçim derdi, aile ve komşu ilişkileri gibi konular işleniyordu. zengin karakter veya zengin ailenin başına gelen talihsizlikler gibi olaylar dizinin bel kemğini oluşturmak şöyle dursun, çok aşırı bir durumdu. orta sınıftaki türk izleyicisi henüz ekranda kendini görmekten sıkılmamış, zenginlerin, ağaların hayatına merak salmamıştı.

1990′ların hiçbir şey hakkındaki uzuuuun dizilerinin en manasızlarından biriydi mahallenin muhtarları. ancak bunu pek sorgulamıyor, kadın erkek genç yaşlı, kızlar delikanlılar, ve sevimli çocuklar olarak yerimizi alıyor, sanki gerçek hayatta yaşayan bu mahallenin birbirinden sıkıcı maceralarını keyifle izliyorduk.

kaynak: 90larmuzesi.com

en az çocuğun varken öleceğini düşünüp ağlamak kadar içtendir. hele de çocuğunuz henüz okul çağına gelmemiş bir çocuksa içinizi birgü sizi unutacağı korkusu kaplar. ve bazen unutulma korkusu çocuğunuzun olacağı o buruk olma halinden daha çok kor size.

efendim ben devlet üniversitesine gittim. pek şukela okulumun inşaat mühendisliği okuyan manken kızlar, kimya mühendisliği öğrencisi dizi başrol oyuncuları, ferrarili gayler, rnge rover'lı çıtı pıtı kızlar, makine mühendisliği okuyan evli&türbanlı kızlar ve daha birsürü şey vardı. hatta bir tane kız ki çok güzeldi, dizilerdi, reklamdı derken çok ünlü bir yapımcıdan iyi gişesi olacağı kesin bir filmde başrol için teklif alımıştı. sonrasında "benim stajım var bu yaz" diyerek teklifi reddetmiş, mini cooper'ına binip uzaklaşmış diye anlatmışlardı.

lakin en piç, en uzak durmak isteyeceğiniz kişiler bunların arasından o kadar da çok çıkmıyordu. orospu çocuğu olmak parayla değil çünkü.

olayın akademik boyutuna hiç girmeyeceğim, zira piyasadaki işlerin yüzde sekseninde ms office programlarına hakimiyet ve ingilizce yeterliyken ve milyonlarca genç ufkunu genişletmek için eğil iş bulmak için üniversite okurken akademiye değinmek biraz abesle iştigal oluyor.

esas sorun şu ki o kadar para dökülen özel okulların büyük kısmı ms office'i kavrayacak analitik bakış açısını ve orta düzey ingilzceyi bile vermekten aciz öğrencilerine, aynı devlet okullarının %90'ı gibi...

burda da eleştirilen bu olmalı gibi geliyor bana yoksa şüphen mi var

adeta bir ayı pornosu olmasının yanısıra esasında eğlenceli bir film ama carlos'a o uzun saçlar olmamış. ben onu kısa saçlarıyla sevmiştim. bir de ekipte en güldüğüm adam olan simon'a biraz daha fazla bişeler yazabilirlerdi. iyi malzeme kendisi. roger efendi bazen çekici bazen itici geliyor bana lakin iyice gıcık oldum kendisine, ty desen hiç sevmem. sonu da bok gibi oldu ne bçim de oldu, türkiyede olsa kesn kan çıkar, o ne genişlik, ne anlayışlılık öyle...

(bkz: tuzluk modeli)

gerçekten hiçbir siyasi amacım yok lakin br ara tüm çarşı pazar apo modeli tuzluklarla doluydu. hatırladınız mı? şu kapağı bıyıklı aşçı kafası olanlar?

maddi açıdan zor zamanlar geçirdiği şu günlerde yersiz özgüveniyle bir anda pazara sunduğu cazibesinin beş kuruş etmemesi bir tokat gibi yüzüne çarptığında ağlaya ağlaya beni arayan yazarımızdır. canım biz sana hep şöyle güzelsin, böyle güzelsin diyoruz ama kuzguna yavrusu kartal işte...

yıllardır anlayamadığım konuyu bana yeniden düşündürtmüş başlıktır. dizi ya da film izlemenin amacı gizem, bir anda dönen şeyler, vesaire midir? şaşırmak için mi izleriz film ve dizileri? şahsen sonunu bilmenin filmi bozacağı en fazla 3-5 dizi ya da film olduğu kanısındayım ki herhalde o filmlerin de başka numarası yok zira sonunu bilince bok oluyorlarsa tekrar tekrar izlenen filmlerin yanında esameleri okunmamalı.

kafamı karıştıran başlıktır. kürtçü derken kürt satanlardan mı bahsediyoruz yoksa kürt yapanlardan mı? yani simitçi gibi kürtçü mü yoksa şakacı gibi mi?

yardım edin!!!!!!!!!! çığlıklarıyla evden koşuşturmama yol açan dizidir. ne yapacağımı bilemedim. televizyonu açıp kanalları karıştırırken bir denk geldim ki kumandayı korkuyla fırlatıp kanal da değiştiremedim. şu an hala duyuyorum seslerini. müziği hababam sınıfını hatırlatıyor, gençler pis yedilinin bile çakması, pis yedilinin bile! öğretmenler ise akasya durağı. aslen komedi ama arada mahsun kırmızıgül temaları da giydirmişler.

çok büzücü. başta beynim, her tarafım büzüldü...

efendim okuyorlarsa beni affetsinler ama defalarca sarhoş gecelerimde birinci erkeğe gitmeye üşendiğim için kapılarının önüne işediğim kulüptür.

hem sempatik hem yakışıklı, doğrusu çok mert bir delikanlı fakat kendisinin alametifarikası ne bunlar ne gri saçları ne de hoş sohbet olmasıdır.

kendisinin alameti farikası yolun ortasında ayaklarını ayranla yıkamasıdır.

kimilerinin yaşamak zorunda olduğu beraberliğidir yalnızlık,
kimilerinin canıdır, kanıdır, vazgeçilmezidir...

efendim kendisi bu ne boktan bir sistem böyle diyen öğrencilere "şekerim devlet bize para vermiyor. anamızdan babamızdan kalmasa evimiz bile olmayacak. hocalarımızın pek çoğu çok daha iyi paralara özel okullarda çalışabilecekken sizin için buradalar" gibisinden bir şeyler gevelemiş, kısaca "ne kadar ekmek o kadar köfte, bu paraya anca bu kadar akademisyenim" demeye getirmiş, istisnasız her biri herhangi bir özel üniversiteyi seçmesi durumunda akademisyen maaşı kadar burs alabilecek öğrencileri kendisinden soğutmuştur.

neyse ki sonrasında bahçeşehir üniversitesine geçip paralanmıştı sonrasında.

siyasi hayatını takip etmiyorum lakin meclisin en aklı başında 3-5 kişisinden biri olma ihtimali bu anlattıklarıma rağmen hayli yüksektir.

güzel filmdir hoştur lakin birazdan yazacağım spylordor:

spoiler
bence filmin en güzel sahnesi klüpte kadının erkeğe göğüslerini gösterip "bunları görüyor musun? ben yaşamak istiyorum" demesidir. laf arasında ingilizce konuşacağım ancak kadın orda kendi vüudunu claim etmiştir. yaşamak var yaşamak var. kimi yaşayanlar aslında hayatta kalmaktalar. bu söz üzerine 3 cilt kitap yazılır diye düşünüp bir de üşengeç olduğumdan entrimi sonlandırıyorum. tüm okurları da yaşamaya davet ediyorum.

toplamda 15 dakika, o da giyinmek babında hazırlandığım öss'de matematiği ful çıkarma nedenimi açığa çıkarmış önermedir.

peki biri bana neşeli matematikten nasıl f aldığımı açıklayabilir mi?

(bkz: üstümü gel üstüme)**
(bkz: dudaklarımdan alsana)

birden aklıma geldi yazayım dedim
baktım pony yazmış. çok hüzünlendiriyor bu şarkı beni. ama sözlerini yazmaya kalkınca aslında ahım şahım değiller. ama yine de çok hüzünlendiriyor...

daha dün "gibi"ydim
bugün oldum
şimdi gün gibiyim,yarın oldum
koşarak üstünden yıldızların
karıştım aylara
sene oldum

bir dokunuş ki yarım kaldı
ateşlerin yerini kül aldı
asırlarin nice yalnızlığı
sanki boynumda asılı kaldı

vurur
gözlerime acımasız zamanlar
nefretle
vurur gölgeleri sınırsız her yere
beni bekler

kimileri için iş hayatının getirisidir. her gün sabahlara kadar ingilizce rapor yazan, mailleşen insanlar kendilerini yabancı bir dilde ifade etmeyi daha kolay bulmaya başlayıp anadillerini eskisi gibi kıvrak kullanamazlar. bundandır ki mesela ben ve pek çok iş arkadaşım türkçe rapor yazmamız istendiğinde istediğimizi bir türlü anlatamayız.

bir anımdan alıntı yaparsak, bir satışı "drive" etmenin türkçesini 15 kişi bulamamıştık. tetiklemek desek değil, önderlik etmek desek değil. çünkü türkçesi drive etmek. lütfen aranızda alternatif türkçe bir karşılık öneren varsa buyursun...