beyond coming out ve breaking out adında, coming out süreci ve pozitif eşcinsel kimliği oluşturma konularında iki kitabı olan kanadalı gey psikoterapist.

tezine şuradan ulaşılabilir: http://www.collectionscanada.gc.ca/obj/s4/f2/dsk2/ftp03/NQ34722.pdf (nq büyük harflerle)

http://www.collectionscanada.gc.ca/obj/s...

tanıtım videosunu izledim de, gerçekten çok rahatsız edici bir program olmuş. gerçi genel olarak bütün televizyon reality showlarını rahatsız edici bulan birisi olarak çok da hedef kitle olmadığım için yaptığım yorumlar da anlamsız herhalde ama bütün konsept yüzeysellik ve yapaylık üzerine kurulu olduğu için çok itici geldi bana. yakışıklı abilerin birbirleriyle cilveleşmelerini görmek için iyi olabilir ama bence o 13 yakışıklı gey abiyi bir eve kapatıp birbirleriyle itişip çiftleşmelerini bir hayvan belgeseli izlermiş havasında izlemek daha eğlenceli olabilirdi.

hayatımda ilk defa eşcinsel olmayan bir arkadaşıma açılma girişimim bu hafta içinde gerçekleşti ve fena da olmadı diyebilirim. ayrıntılarını merak ederseniz (bkz: birine mesajla açılmak)

bugün de bugüne kadarki hayatımın yarısında en iyi arkadaşım olmuş olan kişiye, ki kendisi erkek, açılayazdım, tam dile getiremedim belki ama bu sefer hiç değilse mesajla değil, yüzyüze konuşurken oldu. normal konuşmamızın bir yerlerinde, son derece alelade başka bir konuya geçmişim gibi "ya ayşe vardı ya, hatırlıyorsun, onunla x bara gittiğimiz gece kız bana bayağı bir yazdı, bacaklarını elletti, göğüslerini üstüme sürdü, hatta bana dansederken "beni ne zaman öpeceğini merak ediyorum" bile dedi ama benim hiç ilgim yok, hiç birşey yapmadım" gibi birşeyler anlattım. o da "nasıl yani, niye yapmadın, kızı güzel mi bulmadın?" dedi, ben de "yok, hiç ilgim yok kızlara karşı ya, bitti gitti sanırım" falan birşeyler dedim. o da "aseksüel mi oldun sonunda, ilgin mi bitti, tercihlerin mi değişti keh keh keh" yaptı falan biraz güldük, sonra ben konuyu değiştirdim, o da fazla üstelemedi.

bu da fena bir adım sayılmaz herhalde. devamını da kısa zaman içerisinde getirmeyi umuyorum.

hayatımda şimdiye kadar 3 arkadaşım lgbt konuları hakkında pozitif şeyler söylediler (diğerleri negatif konuşmadı, negatif konuşan biriyle arkadaş olmam zaten, sadece görüş belirtmiş değiller), onların ikisine de açılayazmış durumdayım yani bu hafta. 3. kişi kuzenim ve ona da bir şekilde kısa süre içerisinde söylemeyi planlıyorum. bu 3 kişi aklıma gelen ilk aşamada açılabileceğim kişiler. bu kişilere açılabilirsem, ciddi bir aşama kaydetmiş olacağımı düşünüyorum ki biri psikolog, biri en yakın arkadaşım, öteki de kuzenim.

neden açılma konusuna taktım? 34 yaşındayım ve 6 yıldır süren bir ilişkim var ve bu ilişkiyi, hayatımın kocaman bir parçasını saklayarak yaşamak hiç sağlıklı birşey değil, bizzat yaşayarak görüyorum. eşcinselliğimden hep korka geldim, zaten kendime de çok zor açılmış biriyim, korkmanın sadece hayatımı daha da zorlaştırmaktan başka birşeye yaramadığını görüyorum. eşcinselliği kendi kafamda korkunç bir öcü olmaktan çıkarıp, hayatımın sadece bir parçası, sıradan birşeyi, zaten yakınlarımın bildiği, saklamak için zihinsel efor harcamadığım birşey haline getirmek istediğimden yakın çevreme açılmam gerektiğinin ayırdına vardım. bir de bu aralar daha dikkatli gözlemlediğim üzere, insanlar ilişkilerini başkalarına anlatarak hem psikolojik olarak rahatlıyorlar, hem davranışlarını onaylatıyorlar hem de onları seven insanlardan destek, akıl, tavsiye vs. alarak sosyal destek sağlamış oluyorlar. benim de kendi ilişkimde çözemediğim, paylaşmak istediğim, sormak istediğim pek çok konu var ve bunları en yakınlarımla paylaşamayarak tüm bu sosyal destekten de mahrum kalıyorum. ayrıca bir de üstüne yalan söylemek, gizlemek, "benim bir ilişkim yok" demek falan insanı daha da yaralayan şeyler ve kendimi boşuna yıpratıyorum. tabii bu kafalara gelmem kolay olmadı ama bu resim biraz daha netleşti önümde.

bende durumlar bu şekilde. açılmanın faydaları.

psikiyatristin benim için faydası, gitmek istediğim yolu benim daha çabuk katedebilmemi sağlaması oldu sanırım. benim hedefim kendi eşcinselliğimle barışık biri olmaktı ve zaten bu süreç bir şekilde işliyordu, psikiyatriste gitmeye başladıktan sonra daha çabuk bu hedefte daha çabuk yol aldım. psikiyatriste başlarken kendime bir somut hedef belirlemiştim, "eğer bir tane de olsa bir arkadaşıma açılabilirsem, bu psikiyatriste verdiğim para, zaman ve mental enerjinin hakkını alabilmiş sayacağım kendimi" demiştim. 11. görüşme sonrasındaki yaşadığım birine mesajla açılmak deneyimi ile bu hedefime an itibariyle ulaşmış durumdayım. 11 görüşme de çok sayılmaz, 2.5 ay gibi bir zaman ediyor, oysa benim açılma sürecim yıllara yayılmış, çok yavaş ve acılı seyreden bir süreçti.

tabii sadece hızlandırmakla kalmıyor faydası, zihninizden geçip hiç kimseye anlatmadığınız için somutlaşmayan düşünceleri birisine anlatma fırsatı bularak somutlaştırmak, o düşünceler bilinç üstüne çıktığı için daha elle tutulur dolayısıyla çözüm üretilebilir hale geldiği için de önemli. bunun yanısıra sizi doğru sorularla yönlendirerek kendi sorunlarınıza kendi çözümlerinizi üretebilmenize de faydalı oluyor. bu bakımlardan çok faydasını gördüm diyebilirim.

birincil hedefime ulaştım şu anda ama benim kendimle tümden barışık bir insana dönüşmem için gitmem gereken daha yol var, o yüzden psikiyatristi görmeye devam edeceğim. ne zaman artık gelmem gerekmediğini zaten hissedecekmişim, öyle söyledi kendisi, bunu hissetmediğime göre daha var demek oluyor. bol şans diliyorum kendime.

eşcinsel biri için, bu hedefte aşılması gereken önemli eşiklerden biri şüphesiz kendi cinsel kimliğiyle barışık olmasıdır.

valla burada "açılmayın, ne gerek var" falan diyen pek çok kişi var, bir perspektiften haklılar da belki ama aileye açılmanın her zaman aile tarafından negatif olarak algılanacağı genellemesi yapılıyor. öte yandan lgbt çocukları olan ailelerle çalışan birisi olarak durumun hiç de bu şekilde bir genelleme yapılmasını gerektirecek şekilde olmadığını bizzat görüyorum. ne anne babalar var, tanısanız hayran kalırsınız. çocukları onlara açıldığında bir önyargı deniziyle onları boğmak yerine durumu anlamaya, öğrenmeye çalışan, soran sorgulayan, bu konulardan anlayan uzmanlara danışan, çocuğum ne olursa olsun benim çocuğumdur, kimsenin ona zarar vermesine izin vermem diyen, ellerine "benim çocuğum eşcinsel", "annenim, yanındayım" pankartları alıp pridelarda yürüyen çok yürekli, çok güzel insanlar tanıdım ben. açıldıktan sonra ailesinden böyle bir desteği gören bir lgbt çocuk ne kadar şanslıdır, ne kadar hayatın getirdikleri karşısında yüksek özgüvenli şekilde durur, ne güzel bir insana dönüşür, hiç bu perspektiften bakabiliyor musunuz?

örnek mi? boysan yakar. daha güzel bir örnek tanımıyorum ben.

öte yandan tabii hemen gaza da gelmeyin, akıllı davranın, ortamı yoklayın. eğer ters tepeceğini hissediyorsanız, yine de dikkatli davranıp kıçınızı sağlama almadan açılmamak daha mantıklı.

sözlük sayesinde tanıdığım güzel insanlardan biri daha oldu kendisi. daha öncesinden de bir sürü mailleşmiştik, hiç tanımadan bu kadar mailleştiğim birisi olmamıştı ama hem kafalar uydu hem de zaten anlatasımın çok olduğu bir zamana denk geldi kendisi, bugün de yüzyüze tanışmış olduk, gayet hoş sohbet ve iyi bir adam. böyle güzel insanları tanımama vesile olduğu için bu sözlüğü seviyorum valla (smiley koyacaktım ama silip duruyorlar).

erkeklere atfedilen davranışları gösteren kız çocuklarına ingilizcede verilen isim.

karşıtı için (bkz: sissy)

bugün kızla buluştuk, iki saat kadar takıldık, konuştuk, konu çoğunlukla başka başka şeylerdeydi. "canın neye sıkkın, hayatını nasıl değiştirmek istersin?" falan gibi sorular sordu, ben de çok etliye sütlüye bulaşmayan cevaplar verdim falan, bir türlü asıl sadete gelmeye cesaret edemedim. ta ki, yürürken bir ara bana sarıldı, "hayatında birinin olmasına çok sevindim" dedi, teşekkür ederim dedim, "e mutlu musun bari?" dedi, "evet, mutluyum" dedim, "o zaman daha ne isteyeceksin ki, ne kadar güzel birşey bu" dedi. "başka konuşmak istediğin birşey var mı peki, canını sıkan şey nedir?" diye sordu. ben de işte kem küm birşeyler dedim. başka konulara geçtik. o konu da öylece kapandı. ben de açamadım bir daha.

hiç bana kim, neyin nesi, nasıl tanıştınız vs. falan sormadı. çok garip. ben öyle konu bulsam didik didik sorarım oysa, merak ederim. kızın kafa başka çalışıyor. ya da benim bu işi konuşmak konusunda çok sıkıntılı olduğumu bi anlayamadı, ya da çok ciddiye aldı, o yüzden fazla didiklemedi, geçiştiriverdi. ama asıl sorunumun bunu konuşamamak olduğunu hiç anlamadı sanırım. onun için herhalde bu işler çok doğal, çok normal, çok sıradan. allahım ne biçim arkadaşlarım var ya benim? ha böyle arkadaşlarım var, peki benim niye kafam bunların seviyesinde değil de böyle drama queen takılıyorum???

neyse, doğru dürüst konuşamamış olsam da, ilk açılma hamlem için oldukça pozitif geçti sayabilirim sanırım. bu işleri bu kadar önemsemeyen, hafife alan birisine açılmış olmak beni de ister istemez "ulan çok abartıyorum lan hakkaten, alt tarafı eşcinselim, ne olacak?" kafasına yaklaştırdı. yani biraz yaklaştırdı. ama bu bile iyi be.

gidip bir başka arkadaşıma daha açılasım var şimdi. belki o zaman mesajla falan değil, doğrudan yüzüne söyleyeceğim. bir süre sonra facebook'tan "ben ibneyim üleyn" diye ilan edersem şaşırmayın. kabak çiçeği gibi açılmak buna deniyor herhalde, keh keh keh...

ek: az önce "bugün için teşekkür ederim. aslında sana x* ile ilgili daha fazla şeyden bahsetmek isterdim ama cesaret edemedim. ama yine de benim yanımda olduğun için teşekkür ederim :)" diye mesaj attım. bunu yazabilmek için de azıcık cesaretimi toplamam gerekti. cevap olarak da "ben harika bir gün geçirdim, ben teşekkür ederim. ne zaman birşey anlatmak istersen seni hep dinlerim" yazmış. sanırım bundan sonraki buluşmada ilişkim hakkında birşeylerden bahsedebilecek kadar cesaret toplayabildim bu olan bitenin sonunda.

ne kadar önemliymiş lgbt olmayan bir arkadaşınız tarafından yargılanmadan dinlenilmek, kabul edilmek, anlayış gösterilmek. bütün psikolojim değişti valla şu anda. kendimi o kadar rahatlamış hissediyorum ki. bu noktaya gelebilmemde tabii öncelikle psikiyatrist ile rahat şekilde, yargılanmadığını, aşağılanmadığını görerek konuşabilmek yatıyor. toparlayabiliyorum sanırım kendimi yavaş yavaş. eşcinselliğiyle, kendi kimliğiyle, bedeniyle, geçmişiyle, yaptıklarıyla, şusuyla busuyla problemi olmayan insanlardan birine dönüşmeyi o kadar istiyorum ki. çalışmaya devam.

telefonu yeniden açmak tam bir gün sürdü. açtığımda gelen mesajlara basmak da biraz zaman aldı. en sonunda okuyabildiğimde çok güzel şeyler yazmış olduğunu gördüm. "yalnız olmadığına, bir ilişkin olduğuna çok sevindim :)" yazmış, "mutlaka görüşelim, konuşalım olur mu?" diye eklemiş. "şok oldum", "aman tanrım", "inanmıyorummmm", "sen de miii" falan gibi hayret içeren hiç bir şey yazmamış, oysa ben öyle bir şaşırma, bir hayret falan bekliyordum. tepkisinin tarzını aslına bakarsanız çok sevdim. açılmak için doğru bir seçim yapmışım evet. devamını nasıl getireceğim acaba...

cevap yazamadım ona. ne yazacağımı bilemedim. bir de kafam pek iyi değil, bu açılma mevzusu da iyice gerdi beni, işim de sıkıştırıyor bir taraftan. bir de kızın yüzüne bakınca ne derim, ne konuşurum ona da endişeliyim biraz. biraz üstünden zaman geçsin dedim. sonra başka bir nedenle, zaten dengesiz ve agresif bir modum olduğundan, telefonumu kırdım. aranınca ulaşılamıyorum dolayısıyla. bu akşam evde bunalım bunalım yatarken arkadaşlarım evimi bastı, telefonlara çıkmıyorsun kaç gündür, merak ettik, evini basmak zorunda kaldık dediler. sağolsunlar modumu düzelttiler bu akşam. onlarla otururken bu psikolog arkadaşım evdeki arkadaşlarımdan birini aradı, ben tabii kimin aradığını bilmiyorum, biraz konuştular, sonra senle de konuşmak istiyor diyip arkadaşım telefonu benim kulağıma yapıştırdı, ben kim olduğunu anlamadan "alo?" dedim, kız "telefonlarımı niye açmıyorsun, mail attım cevap vermedin, mesajlarıma cevap vermedin, çok merak ettim seni, iyi misin?" dedi. ben o sırada çaktım kimin aradığını, kekeledim biraz, "ee kendimi pek iyi hissetmiyorum bu aralar, arayacaktım seni, kusura bakma" falan diye birşeyler geveledim. o da "tamam en kısa zamanda görüşelim olur mu?" dedi. sesi çok tatlıydı.

itiraf edeyim burada: kızın tonunda hafif aşağılama, hafif şaşırma, hafif kinaye, ters birşeyler bekledim. hayır hiç biri yoktu. son derece normal, son derece eskisi gibi konuştu, eskisi gibi sıcak, eskisi gibi anlayışlı, eskisi gibi eğlenceli.

çok abartıyorum gibi geliyordur belki beni okuyanlara ama hissettiklerim bu şekilde. benim için hiç kolay gelişen bir süreç değil.

şimdi oturdum ona mail yazdım, kusura bakma pek iyi değilim bu aralar diye. görüşmek istiyorum onunla evet, ama ne konuşacağımı bilmiyorum. ama sanırım zor kısmını atlatmış durumdayım, onla konuşsam biraz daha rahatlayacağım.

bu arada bütün bu dengesiz hallerime şahit olan, hatta uzun süredir şahit olan ailem bana sürekli olarak "iyi misin? iyi misin?" diye sormaya devam ediyorlar. iyi olmadığım kabak gibi ortadayken. şu "iyi misin?" sorusundan iyice tiksinmeye başladım, "elinin körüyüm" dememek için kendimi zor tutuyorum, "iyiyim, iyiyim" diye geçiştiriyorum habire. iyi misin ne demek amk, çok sinir bozucu.

çok zor geçen bir gündü benim için ama şimdi rahatladım biraz, özellikle o arkadaşımın sesini duymak, beni yargılamadığını, aşağılamadığını sesinin tonundan hissetmek çok iyi geldi. ne ihtiyacım varmış buna, vay anasını. keşke annem de bu şekilde davransaydı bana, ona söylediğimde.

vance joy'dan riptide dinliyorum şu anda, tatlı bir sakinlik çöktü üstüme.

lady, running down to the riptide, taken away to the dark side, i wanna be your left handed man,
i love you when you sing that song and i gotta a lump in my throat cos you're gonna sing the words wrong.

valla filmdeki bütün erkekler çok hoş, çok tatlı aynı zamanda süper vücutluydular, göz banyosunun dibini görmüştük izlerken.

valla bana söz düşer mi bilmem ama hem böyle gerçek sorunları dinlemekten hoşlandığımdan hem de bu sıralar psikiyatrist milletiyle yakın temasımdan dolayı ben de yazayım dedim.

arkadaşın durumu kesinlikle psikiyatrik yardım almasını gerektirecek şekilde obsesyona dönüşmüş bir durum. sonuçta durumlar hem kendine hem de başkalarına zarar verecek şekilde kontrol dışı davranmaya dönüşmüş. ayrıca imkansız bir umut için yapılmaya çalışan nafile bir çaba söz konusu. boşluktan saçmaladığını düşünmüyorum, bu sırf boşlukla açıklanabilecek bir konumda değil, muhtemelen arkadaşın içindeki nasıl dolduracağını bilemediği bir ruhsal boşluğu son derece sağlıksız bir yolla doldurmaya çalışması durumu var. enişte sahneden şu anda çekilse dahi, yani ne bileyim yarın ablayı da alıp amerika'ya taşınsa bile, arkadaşın sıkıntısı geçmeyecek bence, o ruhsal boşluğu başka (ve muhtemelen gene sağlıksız yollarla) kapatmaya çalışmaya devam edecek.

psikiyatrik yardımın çok gerekli ve faydalı olduğunu düşünüyorum. birinci elden tecrübe konuşuyor

not: ben bunları yazarken zaten psikolog görüşü gelmiş.

geçenlerde ekşi sözlük'te " türkiye'de eşcinsel olmak" başlığı coştu. oradaki tartışmada, yazılarını severek takip ettiğim gey bir yazar (evanart), genel olarak yazılanlardan farklı olarak, dünya genelindeki lgbt haklarını bir bütün olarak ele aldığımızda aslında türkiye'de eşcinsel olmanın çok da kötü olmadığını, lgbt olmanın çok daha kötü olduğu pek çok ülke olduğunu ve kendimizi şanslı hissedebileceğimizi yazdı. bu bakış açısı bana haklı geldi zira sadece olumsuzluklar üzerine odaklanmak ve sadece kendini batı ülkeleri ile kıyaslamak pek de doğru bir bakış açısı değil. bu ülkede lgbt olmanın getirdiği pek çok zorluk var doğru, fakat görece yine de pek çok özgürlüğünüz olduğu da doğru. oyunu dikkatli şekilde oynarsanız, kendinize güvenli bir çevre oluşturabilir, ekonomik özgürlük elde eder ve psikolojinizi de kendinizle barışık olacak şekilde toparlayabilirseniz, türkiye'de eşcinsel bir birey olarak aslında çok fazla örselenmeden yaşayıp gitmeniz mümkün. toplumumuz süper iki yüzlü olduğundan, bu ikiyüzlülüğü dikkatli analiz edip kendi çıkarlarınıza uygun şekilde değerlendirebilirseniz, aslında bayağı bayağı renkli bir gey hayata bile sahip olabilirsiniz. yani yapabilenler var gördüğüm, ondan söylüyorum. hatta erkek eşcinseller için, bu ülkede karşıcinsel bir evlilik yapıp, kadınların toplumsal baskılanmasından dolayı karınızın ses çıkaramayıp, olan bitenlere yuvası nedeniyle göz yumması nedeniyle gayet gününü gün eden sürüye de rahatlıkla katılabiliyorsunuz.

olumsuzluklara odaklanmayın, rahat etmek istiyorsanız büyük bir şehirde iyi bir kariyer yapmaya odaklanın derim. benim gördüğüm en rahat eşcinsel kişiler bu şekilde yaşayanlar zira.

bazı forumlarda, makalelerde falan okuyorum, sözlükte de ara sıra karşıma çıkıyor, "birine aşık oldum ama eşcinsel olup olmadığını bilemiyorum, çok acı çekiyorum, soramıyorum" da diye. bu tavır bana çok ilginç geliyor. fazla mı temkinliyim, kontrollüyüm bilmiyorum ama ortalarda olan birine aşık olup, "acaba o da benden hoşlanıyor mu?" triplerine girmeden, platonik hayaller kurmadan önce, o kişinin de benimle aynı cinsel yönelimden olmasını kesinlikle bilmek daha mantıklı geliyor bana. sonuçta lgbt bireyler olarak bayağı azınlığız, kendini kabul etmiş lgbt bireyler daha da azınlık, o nedenle rastgele hoşunuza giden birinin lgbt çıkma olasılığı düşük, hem lgbt çıkıp hem de sizden hoşlanacak olması daha da düşük bir ihtimal.

dolayısıyla sevgili aranıyorsa, bunu gay applerden, gay barlardan, gay arkadaşlar vasıtasıyla vs. bulmak, hayal kırıklığı olasılığınızı ciddi şekilde azaltan yöntemler. önce lgbt çevreden olduğunu bil, ondan sonra hoşlan, aşık ol, çıkma teklif et, dans ediyorum tripleriyle arkadan sürtün mürtün, ne bileyim. dayak yeme, şiddete uğrama, ifşa olma gibi tehlikeleri de önlemiş olursunuz.

gey milleti akıllı davranmak zorunda hayatta, o " gönül ferman dinlemiyor" triplerini bu hayat fazla kaldırmaz bence. dikkatli olun, mutluluk şansınızı arttırın.

az önce yaptığım eylem.

bir süredir birilerine açılma sancıları çekmekteyim. yakın arkadaşlarım lgbt konularında gayet liberal tipler olsalar, bana da öyle olmam durumunda destek vereceklerini ima etmiş olsalar da, ben bir türlü cesaret edemedim, yıllar sürdü. bu iş nereye kadar gidecek böyle diyordum. saklamanın verdiği psikolojik yükü de kaldıramıyordum, sürekli arıza vermeye başlamıştım.

psikiyatrist desteği falan tabii iyi geldi ama içimdeki derin korku artık nasıl yerleşmişse, birine açılmak ölüm gibi geliyordu. bir taraftan da yapmayı çok istiyorum. nasıl söylesem, hangi kelimeleri kullansam vs. en sonunda baktım ben yüzyüze söyleyecek cesareti asla toparlayamayacağım, mesaj yazayım bari dedim. dün de oturdum, canımı dişime takıp bunun planını yaptım, bir sürü yazdım, hangi kelimeler, hangi cümleler.

içimdeki korkunun bu kadar mı derin olmasına şaşıyorum. bütün hayatımı bu korkuyla geçirmişim gerçi tabii kolay değil. kolayca açılmış, bunları hiç dert etmemiş insanlara hep gıpta ettim.

açılacağım kişiyi kadın arkadaşlarımdan birinden seçtim. üstelik psikoloji mezunu, zeki biri. bana daha önceden "lgbt bireyler de bu toplumun doğal bir parçası" falan filan demişliği bile var. ve düşünün, benim böyle bir arkadaşım olmasına rağmen yıllardır, ben açılamıyorum. psikiyatriste falan gittiğimi anlatmıştım uzun uzun ona.

dün whatsappta naber nasılsın görüşelim falan muhabbeti yaptık. dün aslında açılacaktım ama cesaret edemedim. yazıp yazıp sildim. sonra telefondaki not defteri uygulamasına yazdım, cesaret gelince oradan copy paste yapayım diye, orada cümleleri toparlayayım, sırasını ayarlayayım falan. ama dün gece cesaretimi toplayamadım.

bugün de ara ara aklıma geldi. ama yazamadım.

az önce evde koltuğa uzanmış düşünürken "bu iş daha ne kadar böyle gidecek? hayatımı bir korkuya kurban ediyorum. daha ne kadar saklayacağım? daha ne kadar kafayı yemeye devam edeceğim?" diye düşünürken buldum kendimi. whatsappa "benim bir erkek arkadaşım var" yazdım, ama göndere basamadım. whatsappı kapattım. başka şeyleri okudum. "ben eşcinselim" yazmak daha zor geldi. aslında daha dolaylı birşey akıl edebilmiş olsaydım onu yazacaktım ama "bir erkek arkadaşım var" lafı en sade, en yalın, en az korkutucu şey gibi geldi.

sonra bir noktada sözlük okurken içimde bir öfke yükseldi, "amına koyim böyle korkunun" dedim, hışımla whatsappı açıp gönder tuşuna bastım. gitti.

sonra da battı balık yan gider diyip, akabinde yazmayı planladığım şeyleri yazdım:

"zaten bu nedenle psikiyatriste gidiyordum aslında"
"bir arkadaşıma açılmanın iyi geleceğini o söyledi"
"benim de aklıma bir tek sen geldin"

bu kadar.

sonra telefonu bir kenara fırlattım. olan olmuştu. ayağa kalktım, ne yapacağımı bilemeden durdum. sonra çok korktum. telefona koşup telefonu tümden kapattım. kızın hemen beni geri aramasını falan kaldıramayacağımı düşündüm. ya da cevap yazmasını. ya da o cevabı beklemeyi.

tam bir ergenim.

farkındayım.

bu hikayenin sonu iyi bağlanır umarım. gerçi nasıl kötü bağlanabilir onu da bilmiyorum ama çılgın bir korku yaşadım işte.

neyse, bu hafta psikiyatrist ablaya "bu boku da yedim, madalyamı bekliyorum" diyebileceğim.

telefonu ne zaman geri açabileceğimi ise hiç bilmiyorum.

çok korkuyorum

evet ergenim.

biyolojik ergenliğimi ardımda bırakalı onbeş küsür yıl olsa da.

kimi insanlarda oldukça kısa olabilirken kimilerinde onyılları bulabilen zaman aralığı. genel olarak farketmek ergenlik, kabullenmek üniversite dönemini bulduğundan 7-8 yıl gibi bir ortalaması vardır diyebiliriz belki.

sağlaması zor olan ilişki türü. eşcinsel ilişkilerde daha da zor. eşcinsel ve türkiye'de yaşanan ilişkilerde katmerli zor. ama olmaz diye birşey yok. bana göre eşcinsel bir ilişkiyi uzun süre götürmek istiyorsanız, karşılıklı sevgi, saygı, cinsellik vs. tarzı her ilişkide uyumlu olması gereken durumlar dışında üç önemli koşul var. bunlar:

1. cinsel kimlikle barışık olmak. iki kişinin de kendi eşcinsellikleriyle barışık olmaları gerekiyor. kendi cinselliğiyle barışık olmayan biri, sürekli olarak gitgeller yaşayacağından, kafası acaba karşı cinsle olsam nasıl olurduya sık sık gideceğinden ve gerek kendi içindeki gerekse dıştan gelen baskılara dayanamayacağından, o ilişki uzun süremiyor. türkiye eşcinsel ortamında böyle insanların sayısı maalesef az.

2. ekonomik özgürlük. tercihen her iki tarafın da kendi ekonomik özgürlüklerine sahip olması, ilişkilerinde dış baskılara karşı göğüs germelerinde önemli. karşı tarafı da besleyen tek taraflı ekonomik özgürlük de olabilir tabii fakat bu ilişkide uzun vadede dengesizlik yaratıp sıkıntılara yol açabilir. böyle bir durum, bir kariyer perspektifi varsa bir süre tolere edilebilir herhalde, mesela ilişkidekilerden biri üniversite öğrencisi olup okulunu bitirmeye çalışıyorsa. ekonomik özgürlük derecesi sağlamanın ötesinde bir miktar daha fazla maddi imkansa işleri daha da kolaylaştırır.

3. büyükşehirde yaşıyor olmak. hatta tercihen yurtdışında yaşıyor olmak. herkesin birbirini tanıdığı, mahalle baskısının tavan yaptığı bir şehirde, eşcinsel bir ilişkinin fazla şansı yok. hatta aslına bakarsanız türkiye için herhalde istanbul, ankara, izmir, antalya falan gibi kim kime dumduma yaşanabilecek bir kaç yer dışında herhangi bir yerde çok zor.

ayrıca kişisel gözlemim olarak "aktifim de aktifim" diyen tipler, toplumsal cinsiyet kalıplarını aşabilmiş tipler olmadığından, bu tip insanlarla da uzun vadeli bir ilişki pek mümkün olmaz. toplumsal kalıpların dışında bir ilişki yaşayacaksanız, her iki tarafın da bir zahmet az buçuk liberal düşünebilen kişiler olması lazım.

bunun dışında uzun süreli bir ilişkinin başka pek çok gereksinimi oluyor elbette ama bunlar daha tüm ilişkilerde ihtiyaç duyulan birşey. ha tabii bir de sizin durumlarınızı farkedince sizi öldürmek için peşinize düşmeyen bir aileye de ihtiyaç var burada maalesef.

not: evlilerle kurulan evlilik dışı ilişkiler bu yazıya konu edilmemiştir.

valla okuduklarımdan (ve de yaşadıklarımdan) anladığım kadarıyla, kişinin psikolojik sağlığı için çevresine en azından bir dereceye kadar açık olması ciddi derecede önemli. bazen eşcinsel tanıdıklarımdan da duyduğum bir argüman var "sonuçta bu senin özel hayatın, kimseye açıklamak zorunda değilsin, başkaları sana gelip "ben heteroyum" diyor mu?" tarzı mal beyanı bir argüman bu. böyle bir söylem, insanın kendi homofobisini açığa vuran bir söylem çoğu zaman. eşcinselliğinizi sadece eşcinsel arkadaşlarınızın bilmesi bir dereceye kadar iyi, en azından sadece kendi içinizde yaşamaktan daha iyi. ama gerçekten yakın ilişki kurduğunuz eşcinsel olmayan arkadaşlarınızla (veya ailenizle) cinsel kimliğinizi paylaşmamak, ilişkide bir kopukluğa yol açıp ilişkiyi yıprattığı gibi, aynı zamanda sizin kendi özgüveninizi zedeleyen de birşey haline geliyor. hakikaten bir süre sonra kendi kendinizi yemeye başlıyorsunuz.

açılmanızı kaldırabilecek olan kişiler var, kaldıramayacak olanlar var, zamanla alışacak olanlar var, hiç söylememeniz gerekenler var, söyleseniz herkese yayacak olanlar var, var oğlu var. o nedenle herkese açılmak, en azından en başta, fazla mantıklı olmayan bir karar. öte yandan yakın bir ilişkide olduğunuz ve bu tür durumlara açık olabilecek kişilerden de saklamak insanı yoran birşey. eşcinselliğinizi bilen güvenli bir arkadaş/akraba çevresi yaratmak kişinin psikolojik sağlığı için önemli. şahsen benim tanıdığım en psikolojik olarak dengeli eşcinsel kişiler, eşcinselliğiyle gayet barışık ve bunu çevresinden saklamayan kişiler oldu hep. kendinle barışık olmanın en önemli koşulu sonuçta seni sen yapan tüm yönlerinle barışık olmaktan geçiyor, bu nedenle bu durum aslında hiç de şaşırtıcı değil.

şöyle birşey de paylaşayım:

"coming out is often an important psychological step for lesbian, gay, and bisexual people. research has shown that feeling positively about one’s sexual orientation and integrating it into one’s life fosters greater well-being and mental health. this integration often involves disclosing one’s identity to others; it may also entail participating in the gay community. being able to discuss one’s sexual orientation with others also increases the availability of social support, which is crucial to mental health and psychological well-being. like heterosexuals, lesbians, gay men, and bisexual people benefit from being able to share their lives with and receive support from family, friends, and acquaintances. thus, it is not surprising that lesbians and gay men who feel they must conceal their sexual orientation report more frequent mental health concerns than do lesbians and gay men who are more open; they may even have more physical health problems."

kaynak: http://www.apa.org/topics/lgbt/orientation.pdf

destekleyen başka bir makale: http://www.healthline.com/health-news/coming-out-increases-mental-well-being-020413
http://web.csulb.edu/colleges/chhs/safe-zone/coming-out/

ing. birinin eşcinselliğini kamuoyuna duyurma, onu ifşa etme.

taksim gezi parkına çok yakin bir lokasyonda, elmadağ'da, cumhuriyet caddesi üftade sokak no:10'da bulunan ev.

istanbul'a ilk gidişimde ziyaret edeceğim.