aramızdan ayrılışının birinci yılı, pazartesi günü evinde anılacakmış. tüm sevenlerine duyurulur.

burada da sema anne ile yeni yapılmış bir röportajı var: http://ayisozluk.com/lnk/ac0de8

ayşe arman'ın yazısındaki mektubundan öğrendim hikayesini. tam ne yaşadığını bilemeyiz elbette, intihara neyin sürüklediğini ama yazdıklarından yorum yaparsam, ailesi hakikaten bok gibiymiş. yerinde olsam ve bu kadar boktan bir ailem olsa hiç söylemez, ya da birine söyledikten sonra aldığım tepkiden sonra, ailemle, kardeşlerimle arama mesafe koyardım. türkiye'de mutlaka o kadar eğitimimle bir iş bulur, ayrı evde yaşar, ailemle hiç görüşmemeye, kendi konfor alanımı korumaya gayret ederdim. ayrıca almanya'ya gitmek de mantıklı bir karar olmuş da, orada öğrenciyseniz haftada 20 saat çalışma imkanınız var, mutlaka oralarda para kazanmaya bakardım, para survival durumlarında aşırı önemli sonuçta. makine mühendisliği asistanlık konularında daha esnek bir yer, buradan iş çıkar ama o olmazsa kasiyer olurdum, garson olurdum, temizlikçi olurdum. illa burs bulmaya bel bağlamazdım. sonuçta ortada hakikaten bir ölüm-kalım meselesi var ve hayatta kalmaya çalışıyorsunuz. bu koşullarda kendi hayatta kalma ve oralarda tutunabilme çabalarımı ön plana almış olmaktan dolayı, türkiye'deki sevgilimi çok da ön plana koymazdım, arada telefonla görüş yeter kendini sağlama alana kadar. zaten öbür hatunun kızları, işi falan varmış. kendi götünü kurtarmadan başkasına derman olamıyorsun. aslında o yaşta almanya'da makine mühendisliği okuyacağına daha kısa zamanda bitecek, daha kısa zamanda paraya çevrilebilecek daha pratik birşey okunabilirdi. türkiye'deki iş tecrübesinin de uyumlu olabileceği birşey. yurtdışında yalnız olmak, ayrıca yaşadıklarından dolayı travmatize olmak da boktan birşey ve bu farazi olarak yazdığım şeyleri yapabilmek için sağlam bir psikoloji ve ciddi bir hayatta kalma azmi gerekiyor ve bu herkeste olmayabilir. yine de eşcinselliğimi çok fazla kendimi kurban psikolojisine sokmak için kullanmazdım, eşcinsel olup da gayet kendini kurtaran insanların olduğunu düşünür, ona göre hayatıma nasıl şekil verebileceğime odaklanırdım.

tabii bu yazdıklarım farazi ve yüzeysel oldu, kadının tam ne yaşadığını bilmiyoruz, kendi hikayesini anlattığı mektubundan yola çıktım. "yaşasam ne olacak ki?" psikolojisine girilince çok kolay olmuyor oradan çıkmak, o zaman bunları yapacak güç bulamıyorsunuz kendinizde.

bugün kendisiyle 10. görüşmemi yaptığım doktorun uzmanlık alanı. psikiyatrist denilince akla hemen şizofreni gibi ağır psikotik hastalıklar geliyor gerçi ama her türlü ruh sağlığı sıkıntısına bakan bir kişi. benim durumun teşhisi de depresyon ve kaygı bozukluğu oldu. çok klasik oldu evet.

valla psikiyatrist ile hasta kişinin arasındaki kimya, başka her türlü uzmanlık dalından daha önemli. o doktoru seveceksiniz, güveneceksiniz, yoksa o iş olmuyor zira çok özelinizi açıyor, çok yaralı olduğunuz alanları gösterip savunmasız kalıyorsunuz. öyle ruhen kendinizi çırılçıplak soyduğunuz bir ortamda, ters bir lafla incinmek en istemeyeceğiniz şey. o nedenle aranızdaki ilişki çok önemli.

benim önceden 2 başka doktorla da görüşmem oldu ama çok sıkıntılı geçti, birisinde kendimi polis sorgusundaymış gibi bile hissettim. size uyan birisini denk getirene kadar böyle sıkıntılı süreçleri yaşamak gerekiyor maalesef.

neyse 3. denemede kafamın uyuştuğu, beni sorguya çekip yargılıyormuş gibi gelmeyen, tatlı mı tatlı bir hanımefendi ile denk gelme kısmetine kavuştum. insanın yıllar boyu anlatamadığı dertlerinin olması çok boktan bir durummuş, şişip patlamak üzereydim, hatta patlıyordum da ara ara. bu doktor hanıma anlattım da anlattım, anlattıkça da rahatladım, içimdeki şişkinliğin zamanla hafiflediğini gördüm. çok manyak bir deneyim oldu, oluyor benim için. burayı bulana kadar bayağı çektim ama o çabalara değdi diyebilirim şu anda gayet.

konuşmaların çok belirgin bir formatı yok aslında. ben aşırı derecede dolu olduğum için, zaten anlatacaklarım hafifleyene kadar bir 7-8 görüşme geçti. haftada bir görüşüyoruz, bu süre zarfında aklıma takılan düşünceleri ve soruları not ediyorum, bir sonraki görüşmede onlar üzerinden veya o hafta yaşadığım şeyler üzerinden gidiyoruz genelde. genel olarak ben ne istersem onu konuşuyoruz gibi diyebilirim ama bu yöntem iyi mi diye sordum, hiç sorun yok, kafanı ne meşgul ediyorsa onu konuşalım dedi, benim notlar almamı takdir etti, çok azimlisin bile dedi. azimliyim tabii zira hakikaten kafayı yemek üzereydim, bir daha aynı depresyonlara dönesim hiç yok, o nedenle olabildiğince kendimi anlamaya ve düşünce yapımı daha pozitif ve yapıcı olacak şekilde değiştirmeye azmetmiş durumdayım.

depresyonun kaynağı genel olarak çevremizde olan bitenlerden çok bizim onları algılayış biçimimiz olduğu her kitapta yazıyor zaten. ben de bu görüşmelerle onu değiştirmeye uğraşıyorum sanırım. öfke ile başa çıkabilme, başkalarına karşı duygularını daha yapıcı şekilde ifade edebilme, içine atma huyundan vazgeçme, karşındakiyle empati yapmaya daha meyilli olmak gibi şeyler. sonuçta psikiyatristin de elinde sihirli bir değnek yok ve 10 kere gittiniz diye bütün yaşamınız değişmiyor. o nedenle karşıdaki kişinin de istekli ve birşeyleri değiştirmek için azimli olması çok önemli benim gördüğüm kadarıyla.

sürekli olarak çok ciddi konulardan, sıkıntılardan da bahsetmiyoruz artık. hayatımı biraz daha iyi yapabilmek için neler yapabileceğimi, hangi küçük adımları atabileceğimi, neyin bana daha iyi gelebileceğini de konuşmaya başladık. mesela geçen hafta başlamak istediğim ama karar veremediğim spor salonu üzerinde konuştuk. bu bile adamın keyfini yerine getiriyor.

daha gidecek çok yolum var herhalde ama bugün doktor ilk geldiğim zamana göre öfke seviyemde belirgin bir düşüş olduğunu, daha rahatladığımı, daha az kaygıyla konuştuğumu, hayatımda birşeyleri değiştirmeye başlamış olmanın da kendime güvenimi arttığını gözlemlediğini söyledi. bunları duymak da adamın hoşuna gidiyor tabii. bazen iyi yaptığınız şeylerin birileri tarafından görülüyor, birileri tarafından takdir ediliyor olmasına çok ihtiyaç duyuyorsunuz, bazen birilerinin size hayatta izlenecek yol konusunda yardımcı olması, rehber olması, hayatın bilinmezlikleri karşısında tedirginliğinizi azaltıyormuş. ben bunları ailemden hiç göremediğim için çok fazla eksikliğini çekmişim, psikiyatrist biraz da sanki bana düzgün yürümem için koltuk değnekleri olmuş gibi geliyor. yapıp ettiğim şeyleri danışabileceğim, geri bildirim alabileceğim birilerinin olduğunu bilmek benim özgüvenimde artışa sebep oldu, daha rahat karar alabilir olmaya başladığımı hissediyorum.

benim psikiyatrist deneyimimden çıkardığım sonuçlar bunlar. kendime yaptığım en güzel yatırımlardan biri oldu sanırım bu.

ayrıca (bkz: eşcinsellerin danışabileceği psikologlar)

ben "kıl yumağı" ya da kısaca "yumak" diyorum. gerçi o da bana aynı şeyi diyor. bayağı sevimli oluyor, severek kullanıyoruz yıllardır

çok sık çıkmıyorsa, seyrekse, yakışıyor. yok orman gibiyse pek hoş durmuyor. genelde yakışıklı basketbolcuların smaçlarında orman gibi koltuk altı kıllarını görerek adamın seksapelitesini fena halde bozan bir görüntüden biliyoruz. türk kültüründe erkekler tarafından da alınıyor, çoğunlukla tıraş jiletiyle girişldiğinden koltuk altını kaymak gibi yapıyor. bu görüntü de bir batılı için fena halde feminen bulunur aslında. makina ile kısaltılıp da ne kaymak ne orman, ikisinin arası daha makul bir sonuç elde edilebilir.

tabii ki de safety dance. ayrıca koreografisini de buldum. dünyanın en tatlı eşcinsel çiftinin bulunduğu, arkadaşlarının da katılımıyla müthiş bir flash mob çıkardıkları, harika bir düğün şarkısı olmuş. belki bir gün partnerimle evlenir, beraber bu arkadaşların koreografisini tekrarlarız. mutlaka izleyin bu videoyu:

jason & paul's wedding flash mob - "safety dance":

https://www.youtube.com/watch?v=y9rb7wqt9k8

edit: sözlük 5 yaşında ve hala link verme işini çözememiş. ben beceremiyorum bu link dönüştürme işlerini.

lgbt mevzuları arasında en önemli konu açılma konusudur, bu sözlükte neredeyse hiç bahsedilmemiş ve bahsedilmiyor olması enteresan geliyor bana. oysa herkesin bir açılma veya açılamama veya açılmama öyküsü var, ve bu öyküler hep uzar zira açılma bir lgbt kişi için hayat boyu süren bir eylemdir.

bir süredir ankara'da kaos ve ankara aile grubunu bir araya getirerek açılma sohbetleri düzenlenmesiyle uğraştım, bu toplantıların moderatörlüğünü yaptım. orada dinlediğimiz hikayelerin hepsi birbirinden enteresan. aslında olan bitenlerin genel konsepti aynı olsa da (yani işte eşcinselsin, kendini farkediyorsun veya sen kendini farkedemeden etrafındakiler seni farkediyor, içsel bir hesaplaşma dönemi, sonra kabulleniş, sonra bir yolunu arama bulma dönemi, kime açılsam, açılmasam mı dönemi, bir noktadan sonra gelişen "aman sikerler beni beğenen böyle beğensin" dönemi, işler kötü giderse aileden kaçma falan fıstık diye gidiyor), herkesin ailesi, yaşadığı çevre, içinde bulunduğu kültür, sosyoekonomik durumu, kendini kabullenme derecesi, feminenlik/butchlık derecesiyle doğru orantılı olarak başkalarının farketmesinin erkenliği/geçliği, karakter özellikleri vs. o kadar farklı ki, herkesin hikayesi ayrı ilginç oluyor, kaç hikaye dinlediysem de daha dinlemekten hiç sıkılmadım.

benim kendi durumum daha da cins. ben hala kendimi anlamlandırabilmiş değilim. bir taraftan böyle atraksiyonel işler yapıyorum, bir taraftan benim kendi açılma problemim o kadar krize girdi ki, en sonunda çözemeyince, işin içinden çıkamayınca, en sonunda o da ayrı bir macera olarak gelişmiş (maalesef) bir psikolog/psikiyatrist arama çabaları sonucunda bir süredir bir psikiyatrist ile görüşüyorum. 8. görüşme oldu, kadın süper, ilaç milaç bir depresyonik durumlarım olduğu da ortaya çıktı (gerçi biliyordum da ilaçla çözüldüğünü bilmiyordum). neyse benim o kadına bile durumumu anlatabiliyor olmam bir mucize, zira ağzımdan kendi durumlarımla ilgili şeyler bir türlü çıkmıyordu. her türlü konuda bir sürü konuşabiliyordum ama iş kendini eşcinsel olmayan bir başkasına anlatmaya gelince paralize oluyorum. iyice müşkül duruma düşmesem ve o psikolog arama süreci beni o kadar yıpratmasa, herhalde hala kadınla konuşamazdım. o masanın karşısına oturup da bütün durumlarımı ve düşüncelerimi ve de hislerimi anlatabiliyor olabilmek bile çok başka bir nimetmiş. şu sıralar yaşadığım bu. ha 8 görüşme oldu, başka yönde bir gelişme var mı dersem, beni en yakından tanıyan, ve bi zahmet benim durumlarımı da gayet tahmin edebilen en samimi arkadaşıma, bi psikiyatrist mevzusunu açmış ve detaylı olarak anlatmış olsam da, onun bir noktada sorduğu "e peki bu cinsellik, cinsel tercih meselelerini konuştunuz mu?" gibi korkutucu sorusuna cevap veremedim ve geçiştirdim. hala çıkmıyor ağzımdan herhangi bir kelime. sanırım korkunun bir nedeni de, anlatmaya neresinden başlayacağını bilememek, bir de muhabbet nereye doğru ilerler, ben ne kadarını anlatabilmeye hazırım, pandora'nın kutusu bir açıldığında sonu nereye varır, bunlarla ilgili garip endişeler. bir de bütün hayatınızı bu durumu saklamak, kamufle etmek ile geçirmiş birisi olarak, zart diye söylemek bayağı zor oluyormuş. zart diye söylemeden, dolaylı yoldan söylesem falan dedim ama bu dolaylı yoldan nasıl söylenir amk? temel fıkrasındaki gibi, "senin dayın var mı temel? he var? artık yok" gibi çok dolaylı ölüm haberi vermenin açılma versiyonu var mıdır acaba?? internetten baktım yabancı kaynaklara, arkadaşınıza açılmanın gizli yolları, ipuçları var mıdır falan diye, işte sakin bir yer bulun, acele içinde olmayın, ona güvendiğiniz için bir özelliğinizi onla paylaşmak istediğinizi söyleyin gibi çok da enteresan olmayan tavsiyeler dışında birşey bulamadım dişe dokunur.

sanırım psikiyatrist abla ile bu işi kolaylaştırmak için bir role-play çalışması falan yapıcaz gibi duruyor. psikoloji kitaplarında okumuştum böyle korkularınızı nasıl yenersiniz tarzında durumlarda kullanılan bir yöntem. aslında korkak biri hiç değilim de, bu işte iyice paralize olmuş durumdayım. neyse şu psikiyatriste gidip yardım alabilmek bile benim için başlıbaşına devasa bir adım oldu, devamı da bir şekilde gelir diye düşünüyorum. bir yerlerde paylaşmak istedim durumlarımı. gelişmeler olursa editlerim.

sözlük bence lgbt arkadaş edinmek için türkiye'deki en uygun online ortamı sağlıyor. ama bunun için ya zirvelere katılmak lazım ya da yazılarını beğendiğin insanlara mesaj atmak, muhabbet açmak lazım. çok kolay mı arkadaş edinmek, değil, çok fazla seçenek sunuyor mu, hayır oldukça dar bir kitle maalesef, gene de elimizdeki en iyi ortam bu ve iyi ki var diye şükretmek lazım. başka sözlüklerde de açık olarak lgbt olduğunu belirten kişilere de mesaj atılabilir tabii.

aktivizm maceramın doruklarına çıkıp, ankara lgbt aileleri grubu adına başvurduğum ilga uluslararası yıllık kongresine yaptığım motivasyon mektuplu bilmemneli başvurumla tam burslu katılım hakkı kazandım. bu süper birşey de sorun şu ki, kongre bu sene lefkoşa'nın rum tarafında düzenleniyor ve ben türkiye'den vize alamadığım için, önce yunan vizesi alıp sonra yunanistan'a gidip, bir de oradaki rum konsolosluğundan vize almam gerekiyormuş, ayrıca türkiye'den uçuş olmadığı gene atinadan uçmam lazımmış zira lefkoşa'nın türk tarafından rum tarafına türk pasaportuyla geçilmiyormuş. bu kadar zahmete tek başıma katlanamayacağım sanırım, yetkili ablaya yazdım durumu, başka gelen türk varsa ona yamanayım diye, cevap bekliyorum bakalım. olmadı yalan olacak sanırım kongre mongre. üzgünüm biraz, oraya gidip bütün avrupanın gey trans milletiyle tanışmak ilginç olacağıdı yoksam.

malumunuz ünlü yabancıların çıplak (komple bir çıplaklıktan bahsetmiyorum tabii, belli bir oranda) fotolarını internette araştırdığınızda sayfa sayfa bulurken, ünlü türk erkeklerinin çıplak fotolarını bulmak kolay değil. bulursanız da onlar da paparazzilerin 1 km öteden çektikleri, adamların yatlarında mayoyla takılırken hallerini gösteren bulanık fotolar oluyor. bizim ünlüler çıplak poz vermek konusunda pek bir muhafazakar. öte yandan merak ettiğiniz yakışıklı adamların düzgün çekilmiş, stüdyo mahsulü fotolarını bulsak iyi olurdu. bu da sözlüğe kıyağım olsun, tesadüfen buldum, paylaşıyorum.

http://www.deviantart.com/browse/all/photography/people/?view_mode=2&order=5&q=mammography

berksan kişisinin çok güzel bir yüzü vardı, vücudu da güzelmiş. keza jess molho zaten belliydi, görmüş olduk.

hornet fotosu olarak sevdiğim bir kadın şarkıcının fotosunu koydum, eğlence olsun diye. koyduğumdan beri aldığım mesajların, gönderilen sik resimlerinin haddi hesabı yok. çok şaşırtıcı. sanırım travesti zannedildim. travestilerin gideri çokmuş burada, kesin bilgi yayalım.

insanların açılma hikayelerini dinledikçe, özellikle aileye açılmak konusunda yaygınlıkla kullanılan bir yöntem olduğunu gördüm. yüzyüze söylemek zor geldiğinde, duygularınızı derli toplu ifade edebilmenin güzel bir yolu. mektup anne-babanın yatağının üzerine bırakılır ve aile şoku atlatana kadar bir arkadaşın evinde kalınmak üzere evden çıkılır.

mektup örnekleri (ingilizce): http://emptyclosets.com/home/pages/resources/coming-out-letters.php

yüzyüze konuşurken açılmak zor geliyorsa yapılabilecek eylem. öte yandan geçiştirilme, hiç olmamış gibi kabul edilme olasılığı yüksek olduğundan bir işe yaramama ihtimali de bulunmakta.

darbeci diye ifadeleri alınan generallerden üç tanesini acaip seksi buldum. arada açıp fotoğraflarına bakmaktan kendimi alamiyorum. bir de ordunun kocaman generalleri olup da, orada o dayak yemiş, ağzı burnu kanlı halleri daha da seksi yapmış onları bence. sapık miyim neyim ben de bilmiyorum.

sözlük dışı kimseler de kolay bulabilsin diye jenerik bir başlık açmaya gayret ettim fakat asıl konu lgbti+ bireylerin danışabileceği ve psikolojik yardım alabileceği psikolog ve psikiyatristler veri tabanı gibi birşey. ben bu bilgileri elde etmekte çok zorlandım zira önceden rastgele sayılabilecek bir şekilde gittiğim bir psikolog hanım bana saçma sapan şeyler söyleyip gittiğime gideceğime pişman etmişti ve kafanız buhranlıyken bir de böyle bir deneyim yaşamak hiç hoş birşey değil. lgbt durumlarından haberi olmayan hatta daha kötüsü son derece yanlış şekilde haberdar olan ruh sağlığı çalışanları bulunmaktayken, psikolojik yardım ihtiyacınız olursa böyle birine çatmamak için tavsiye ihtiyacı oluyor. ben o tavsiyeleri çok zor buldum, buradan paylaşmak istedim, belki başka birilerinin işine yarar.

ankara
ceren göker
gökçe silsüpür
irem yıldız (madalyon psikiyatri merkezi)
harika özel (madalyon psikiyatri merkezi)
selçuk candansayar
koray başar (özellikle trans konularında)

istanbul
şahika yüksel (özellikle trans konularında)
seven kaptan
ardıl bayram şahin

izmir
ışıl vahip
nezaket kaya
nur engindeniz

cetad eğitimini tamamlamış terapistlerin türkiye genelindeki listesinden de faydalanılabilir. http://www.cetad.org.tr/listtherapists.aspx?menu=19

fiyatları ucuz değil, özeller seans başına 200-300 tl, devlet hastanesinde 110 tl muayene parası var. bulunduğunuz şehirdeki lgbt derneğiyle iletişime geçerek, müşkül durumdaki lgbt bireylere daha uygun fiyatlı hizmet veren psikolog tavsiyesi de isteyebilirsiniz.

ayrıca (bkz: lgbt psikolojik yardım)

elinde sözlük gibi, bu ülkede başarısı kanıtlanmış bir konsept varken, hiç bir yerde sözü doğru dürüst çıkmayan lgbt kitlesinin birbirini bulma, birbirinden öğrenme, tecrübe paylaşma ihtiyacı kabak gibi ortadayken ve bu lgbt alanında bu sözlük rakipsizken, enerjisinin çoğunu aylardır sözlük konseptine rakip, kimin okuduğu belli olmayan, lgbt konsepti zamanla iyice sapmış bir online dergiye harcayan yönetime sahip, bu nedenle içine düştüğü kısırlığa iyice saplanmış gözüken sözlük, sözlüğümüz. oysa ne kadar faydalı olabilir, ne kadar büyük bir ihtiyaca derman olabilirdi bura. potansiyelin çok fena yazık edildiğini düşünüyorum.

(bkz: ankara gay ortamı)

ankara'daki sanırım tek lgbt kafe olarak birkaç yıldır hizmet veren mekan. konur sokak'ta. facebook'tan mekan hakkındaki bilgilere ulaşılabiliyor.

http://kaosgl.org/sayfa.php?id=17776

https://www.facebook.com/bistrosavoy/?fref=ts

çok güzel insanlarla tanışma fırsatı bulup beraber keyifli zamanlar geçirdiğim, finalini tabu oynayarak kapattığımız eğlenceli bir zirve oldu. organize edenlere de katılanlara da teşekkürler. bir sonrakini focada yapacağız egeye yakışan sekilde.

tanışır tanışmaz kaynaştığımız, konuşkan, sıcak ve çok da rahat, samimi bir adam kendisi. ilk zirvedeki italik esprisiyle zaten koparmıştı bizi * muhabbeti keyifli, eğlenceli, esprili aynı zamanda hadi biraz da aktivizm adına birşeyler yapalım dediğimde hemen bana içtenlikle destek çıkmış da biri. çok sevdim kendisini, valla iyi ki tanışmışız, başka güzel şeyler de yapacağız diye umuyorum. sevgiler, saygılar, başarılar.