(bkz: harvey milk)

1997'de, ellen adlı kendini canlandırdığı dizisini çeker ve acaip popüler olduğu bir dönemde, kendi dizisinde lezbiyenliğini abd kamuoyuna duyuran, hemen sonrasında da " yep, i'm gay" sözüyle time dergisine kapak olarak açılan, abd tarihinde ilk defa bu kadar ünlü birisinin kamuya açılmasıyla ciddi anlamda gündem yaratmış, kariyerini ve popülaritesini riske atmış, hatta muhafazakarların yoğun protestosu ile reytingleri düşmüş, medyadan afaroz edilmeye çalışılmışssa da durumu birkaç yıl içerisinde tersine çevirmeyi başarabilmiş, amerikan lgbt hakları mücadelesinde önemli bir kilometre taşı olmuş, süper zeki, süper esprili hatun kişi. uzun süredir yaptığı talk-show'u da gayet iyidir, ünlülelere lolipop tutturtarak soru sorup test yaptığı kısımlar özellikle kopartıcıdır.

cinayeti, amerikan lgbt hakları mücadelesinde önemli bir kilometre taşı olmuş 21 yaşındaki genç.

eşcinsel olduğu hareketlerinden belli olan bu genci, başka iki genç bir gece bir barda ilişki teklif ederek arabalarına almışlar, sonra dağ başı bir yere götürüp, bir çite bağlayıp, öldüresiye dövmüşler ve bırakıp gitmişlerdir. matthew o çite bağlı şekilde saatlerce can çekişerek ölmüştür.

bu korkunç cinayet sonrası, matthew shepard act ile nefret suçu kapsamına cinsel yönelim ifadesi de eklenerek ceza kapsamına girmiştir.

bildiğim kadarıyla cemil ipekçi ile barbaros şansal'dan başka kimse yok.

tarkanı markanı geçiyorum, bu ülkede ayan beyan eşcinselsen bile, ben eşcinselim diye ortaya çıkan yok başka, bildiğim kadarıyla kuşum aydın veya fatih ürek bile böyle açık bir beyanda bulunmadılar.

öte yandan görünürlük açısından ünlülerin kamu karşısında açılmaları, lgbt hak mücadelesi konusunda önemli bir katalizör görevi görüyor. örneğin abd'de ellen degeneres in 1997'de açılması, lgbt haklarının toplum genelinde tartışılmaya başlanması konusunda önemli bir ivme yaratmıştı.

kargo grubunun güzel suratlı davulcusu ile seattle'a taşınmışlar, aynı evde kalıyorlardı bir ara. gey zannedilmekten çekinmiyor musunuz gibi bir soruya, çok da sikimizde değil gibi bir yanıt vermişlerdi. doğru hatırlıyor olmam lazım bu haberi zira o röportajda birbirlerine de çok yakıştırmıştım.

bu sözlükte bu elemanın başlığının dört senedir olmamasını izah edemedim.

youtube'daki en tatlı eşcinsel çocuk kendisi sanırım. videoları eşcinsellikle ilgili aklınıza gelebilecek her konuda, çok eğlenceli, çok matrak, ayrıca elamanın fitnesscı, jimnastikçi gibi birşey herhalde zira bu elemanın bir başka güzel özelliği de daş gibi bir vücudu olup bütün videolarını üstsüz çekmesi. eşcinsel bir erkek olarak izlemeye doyamamanızın bir nedeni de bu.

https://www.youtube.com/user/wickydkewl

bir başka eşcinsel youtube ünlüsü için (bkz: matthew dempsey)

kendisi gayet daş gibi bir abimiz olup aynı zamanda çok da tatlıdır. bu özellikleri dışındaki diğer önemli özellikleri eşcinsel olması, psikoterapist olması, eşcinsel kişilerin sorunları ile ilgili youtube videoları paylaşmasıdır. videolar çok zihin açıcı, ingilizce biliyorsanız muhakkak tavsiye ederim. davey wavey gibi yani.

https://www.youtube.com/user/matthewjdempsey

sanirim kafayi yiyicem... onun gibi biri... pirlanta gibi annesi... ne yazilir bilmiyorum buraya, ne bicim bi dunya ya bu...

bugüne kadar bu başlığın bu sözlükte açılmamış olması beni şaşırttı çok. oysa lgbt hakları mücadelesindeki en temel unsur görünürlüktür, görünürlüğün artırılmasıdır. heteroseksizm denen şey, yani çoğunluğun baskısı ve tiranlığı öncelikle yok sayarak başlar. eşcinselleri ne kadar görünmez kılarsa, o kadar baskılamış, yok saymış ve haklarını gasp etmiş olur. eşcinseller de görünürlük konusunda en dezavantajlı azınlık grubudur zira eşcinsel bireyler etnik veya dini azınlıklar gibi kendi cemaatlerinin içinde doğmazlar, kendi kimliklerini farketmeleri bir süreç, başkalarının da olduğunu farketmeleri bir süreç, onlarla bir araya gelmeleri falan ayrı süreçlerdir. aynı zamanda eşcinseller, fiziksel olarak genelde toplumun geri kalanından ayrışamadıkları için, kolayca araya kaynayabilirler. bunun avantajlı tarafları olduğu gibi çok dezavantaj yaratan durumları da vardır: bir eşcinsel hayatı boyunca cinsel kimliğini herkesten gizleyerek yaşayabilir, kimsenin ruhu bile duymaz. yalnız bu tür bir göze batmayabilme hali, çoğunluk baskısının eşcinsellerin asla da ortaya çıkmamalarını sağlamak üzere korkutma algısı yaratmıştır. ortaya çıkamayan eşcinseller de birbirini bulamaz, sorunlarında desteksiz kalır, örgütlenip hak arayamaz, kendi içindeki küçük hücresine sorunlarıyla hapsolur.

açılmakla ilgili sıkıntılarımda psikologa gitmiştim, psikolog ingilterelerde bu lgbt konularında doktoralar yapmış, ankara'nın bu alanda en anlı şanlı psikologuymuş. kadınla yaptığım görüşmenin sonunda bana önerdiği şey, "istediğini yaşa tabii ama bundan kimseye bahsetme, başkaları sana cinsel hayatlarını anlatıyorlar mı?" olmuştu. o anlı şanlı kadın bile toplumun homofobisini mazur göstererek bana saklanmaya devam et demişti. detaylarını psikolog başlığındaki entrymde yazdım, merak eden okuyabilir. yakınlarda tanıdığım bir eşcinsel psikolog da, çok da ilginç olmayan şekilde başkalarına açılmanın gereksiz olduğunu, kendi hayatımı yaşamamı tavsiye etti.

bu anlayış, eşcinselliği sadece sekse indirgeyen bir anlayış ve de sanırım bu toplumlardaki eşcinsellerce de çok kabul gören birşey. belki de "neden ilişkilerimiz uzun süre gitmiyor?" sorusunun cevabını bu noktada aramalıyız. "karşıcinseller de cinsel hayatlarını ulu orta anlatmıyorlar ama" savunması da çok yanlış zira ben sürekli olarak arkadaşlarımdan "abi geçen ebruyla birlikte olduk, taş gibi kız, çiğdem mi, çiğdem yaramaz abi, arzuyla evlenmeyi düşünüyoruz, damla hamile" vs tarzı konuşmalar dinliyorum, bu ilişkilerin neresi dört duvar arasında. bu arkadaşlar konuşurken ben dut yemiş bülbül modunda karşılarında oturuyorum. toplumun bizi baskılaması işte bu şekilde ortaya çıkıyor.

açılmak, "ben de eşcinsel kimliğimle buradayım, aranızdayım, sizin kardeşiniz, abiniz, çocuğunuz, en yakın arkadaşınız, öğrenciniz, doktorunuzum" demek bireysel olarak rahatlatıcı olduğu kadar, görünürlüğü artırmasıyla politik olarak da önemli bir adım, etrafınızdaki başka lgbt bireylerin de kendilerini rahatlamış hissedecekleri, belki domino etkisi yaratabilecek güzeş bir adım ve beşki de en önemlisi, gelecek nesillerdeki lgbt çocukların daha özgür bir ortamda yetişebilmelerine neden olabilecek küçük adımlar. ben ciddi bir baskı ve şiddete maruz kalarak ergenliğimi geçirdim, hala da etkileri devam ediyor hayatımda, şu anda aynı şiddeti yaşadığına emin olduğum başka lgbt çocuklara belki faydam olur diye birşeyler yapasım var.

kibirle aynı şey değildir. kibirde içi boş bir kendini beğenmişlik ve üstün görme varken, gurur kendine duyduğun saygıyı işaret eder, ölçüsünü başkalarından almaz.

ayrıca bildiğin pride demek bu, gay pride ın prideı. bizimkiler tutmuş bunu onur diye çevirmişler, galiba onlar da gururla kibiri karıştırmışlar zamanında. oysa onur başkalarının sana verdiği değerdir, eşcinseller başkalarından birşey beklemeyip kendilerine olan saygılarından dolayı o yürüyüşlerin adı özellikle gay pride konulmuştur, neden bizde bu hata devam ediyor bilmiyorum.

hem cinsiyet kimliği biyolojik cinsiyetinden farklı hem de cinsel yönelimi hemcinsine olan kişi. sayıları muhtemelen bayağı az olsa da, insan cinselliğinin başdöndürücü varyasyonlarından biri olarak olabiliyor. ben böyle biriyle tanışmıştım, biraz tesadüfi de olsa, şurada anlattım: (bkz:#256677)

bütün bölümlerini ve bütün filmlerini izlemek hayatımda yaptığım en gey aktiviteydi herhalde. hepsinden de acaip keyif aldım. son derece zekice esprilerin olduğu, hayata ve ilişkilere dair muhteşem tespitler içeren, zamanında cine5'te yayınlanırken, mahalle karıları gibi "benim dizim geldi" diye panikleyip işi gücü bırakıp koşturduğum diziydi. filmleri de bence güzel olmuş gayet, beğenmeyenler çoktu gerçi.

dizide her bir karakter bir özelliğiyle ortaya çıkıyordu. carrie akılcı kısmı pek olmayan bir romantizmi, miranda akılcılığı, samantha cinselliği, charlotte ise geleneksel değerleri öne koyuyordu. dizi boyunca carrie'nin mallıklarını samantha dobralığı, miranda da akılcı çözümleriyle dengeledi, bu da güzel espriler çıkmasını sağlıyordu. diziyi kadınlar(ve de geyler herhalde) içindeki çok güzel kıyafetler için de izliyorlarmış ama ben modadan pek anlamadığım için o kısımlarına hiç dikkat etmedim.

bu arada çok dizi izleyen biri de değilimdir, hatta baştan sona izlediğim tek dizi budur. diğer en çok dayanabildiğim dizi olan lost'a bile üç sezon katlanabildim. queer as folk gibi geyli meyli dizileri de anlamsız buldum. ama bu sex and the city nefis birşeydi, sonunda böhür böhür ağladığımı bilirim.

artık eşcinsel olmamdan mıdır niyedir bilmiyorum ama zerre sevmediğim birşey. hayatımda muhtemelen toplamda üç maç falan seyrettim, onlar da ya zorunluluktan ya da dünya kupasında şampiyonluğa oynadığımızda. oynamaktan da eskiden hiç hazzetmezdim. gerçi sevene de karışmam banane. fanatik taraftar bir eşcinsel arkadaşım var ama, ona garip gözlerle bakmaktayım :) ayrıca ailemdeki kimse ve karşıcinsel erkek arkadaşlarımdan kimse de futbol meraklısı değil. erkeklik ve futbol meraklısı olmak korelatif birşey gibi gösteriliyor ama hiç doğru olduğunu düşünmüyorum. sadece o taraftar güruhunun yanında sesimiz çıkmadığından öyle bence. fanatiklik mi? evet çok anlamsız...

stereotipik eşcinsel kalıplarına uyduğum bir başka nokta olarak, ortaokul ve lise döneminde en nefret ettiğim, derse girmemek için taklalar attığım ders. sportif bir çocuk hiç değildim, dahası soyunma odalarından ve soyunma odası muhabbetlerinden nefret ediyordum çünkü sınıfın bütün erkekleri dar bir alanda soyunup giyinince ortaya çıkan muhabbet tabii ki de cinsellik, seks şu bu üzerine oluyordu. zaten cinselliğim ile ilgili problemlerim vardı, sınıftaki bir kısım oğlanlarla problemlerim vardı, spor yapmaktan nefret ediyordum, bir de üstüne bu muhabbetler iyice geriyordu. kenarda köşede sessizce soyunup giyinmeyi, derste de kenar köşelerde durmayı, ders bitip futbol oynamaya geçildiğinde de kalede durmayı tercih ediyordum. bu beden eğitimi denen ızdırapların bitmiş olmasına ne kadar seviniyorum anlatamam.

aradaki mesafenin ne kadar olduğuna ve görüşme sıklığına bağlı olmakla birlikte, tarafların o ilişkiden ne beklediği ile de ileri derece bağlı olan durum. asla yürütülmez diye birşey yok ama zorlukları elbette var. öte yandan her ilişkinin zorlukları var, hele eşcinselseniz, aynı mahallede yaşıyorsanız bile bir sürü zorluğunuz oluyor, bu nedenle "aman çok zor, olmaz bu" demek anlamsız.

eşcinsel bir ilişki götürüyorsanız, bunu karşıcinsel bir ilişkinin dinamikleriyle ve standartlarıyla değerlendirmemek de önemli, zira ilişki ilişki de olsa koşullar aynı değil, daha fazla zorlukla baştan mücadele etmeyi göze almanız gerekiyor. "sevgilim olacaksa illa yanımda olacak" gibi bir saplantıya girmenin gereği yok diye düşünüyorum. zorluklar karşısında yıkılmamak için çok daha esnek olmak lazım herhalde. çocuk büyütmüyorsanız ve uzakta kalmak için geçerli nedenleriniz varsa (iş/okul durumları mesela), yapılmayacak birşey değil. önemli olan o ilişkiyi ve o insanı niye istediğinizi bilin ve bu istekler karşı tarafınkilerle de örtüşsün.

ilişkinizin başında daha sevgi dolu ve daha klişe "tatlım, bebeğim, güzelim, bitanem" vs. şeklinde çağırılan sevgili, ilişkinin ilerlemesi ve ortak yaşanan şeylerin artması ile önce yılışma dozu daha yüksek "minnoş, ayıcık, pıtırcık, pisicik" gibi kelimelere, daha sonra da iyice yüzgöz olunca "potitom, kuru fasulyem, memelim" gibi saçmalık dozu iyice artmış şekillere doğru evrilir.

benim ilişkimde, biz birbirimize çeşitli saçma salak hayvan isimleriyle hitap ediyoruz, tırtılım, armadillom, yumağam, pırpırık, kırpık, mırpık, pırtık diye giden bir dizi saçma ama kulağa sevimli gelen şeylerle hitap ediyoruz, çok da eğleniyoruz. sevgiyi iletmenin güzel bir yolu bu lakaplar.

aslında yüce rabbin sürekli amarigaya vermesinin sebebi, ameriganın 1950'lerden beri inanılmaz uzun soluklu ve her bir küçük hakkı tırnaklarıyla kazıya kazıya almış bir lgbt hakları mücadelesi olmasından kaynaklanıyor. bir günde olmuyor yani.

bu kadın görevliyle dalaşmadan, aslında hemen yirmi km ötedeki ilçede nikah kıyabilecekken, mevzubahis eşcinsel çift sırf emsal teşvik etmesin, bu kadın gibi bağnaz başka devlet görevlilerine de teşvik olmasın diye, bu kadına nikahı kıydırtmakta direnmişlerdir. en sonunda kadın kanuna itaatsizlikten hapsi yemiş, gerçekten saygı duyulası bir durum hukuk mücadelesi konusunda. hakkaten hayran olmamak elde değil.

eşcinselliğini ileri yaşlarında kabul etmek.

buradaki "ileri" kelimesiyle hangi yaştan ileri çok belirgin olmasa da, genelde yabancı literatürde 40 yaşından sonrası kastedilmiş oluyor. böyle bir yaşa kadar da insanlar genelde evlenmiş, çocuk yapmış oluyorlar, kimileri eşcinselliklerini kabullendikten sonra o evliliği sürdüremez hale gelip boşanıyor, kimileri evli kalıyor fakat karısına açılıyor, kimileri de yuvalarını bozmayıp kimseye de söylemeyip, kaçamak şeklinde eşcinselliklerini yaşayabiliyorlar.

almanya'da üniversite yurdunun mutfağında bir türk eşcinsel arkadaşımla oturmaktayız. ayrıca yanımızda bizim sınıftan, çok sevdiğim suriyeli arkadaşım ve onun yeni tanıştığım başka iki arkadaşı var, lak lak ediyoruz. tabii ki bir bu suriyeli kardeşlerimize açık değiliz.

konu dönüyor dolaşıyor, eşcinselliğe geliyor. türkiye'deki lgbt haklarıyla ilgili birşey söylüyorum, işte " bülent ersoy falan çok ünlü ama genel olarak tanınma yok, yasalar önünde yok sayılıyor bu durum" falan diyorum, "sizin ülkenizde durumlar nasıl" diye soruyorum. suriyeli arkadaşım şaşırıyor "valla bizim ülkemizde yok hiç eşcinsel, transseksüel falan, hiç yoklar" diyor. ben "hadi canım, olur mu öyle şey, mutlaka vardır da gizleniyorlardır, devletin baskısı daha yoğundur" falan diyorum. arkadaşım "yok, valla yok öyle insanlar, olsalar bilirdim, hayatım boyunca görmedim, zaten bizim ülkemizde öyle insanlar yaşayamaz" falan diyor, diğer iki suriyeli de onaylıyor. ben bu çocuğu seviyorum ama bu at gözlüğü durumlarını ve ülkesini yabancı herkese karşı aşırı savunma, toz kondurmama hallerine de biraz gıcık oluyorum. sırf bu konuda değil, her konuda genel tavrı böyle elemanın. "iyi, yok sizin ülkede lgbt, bütün dünya ülkelerinde var, bir tek sizde yok" diyorum hafiften gıcık olmuş, hafiften iğneleyici tonla. onlar üstlerine alınmıyorlar, anlı şanlı suriye'yi bir kez daha çok iyi şekilde savundukları için kendileriyle gurur duyuyorlar o anda belki de.

tam ama tam bu noktada, sanki bir sitcom çekiyormuşuz gibi tam bu lafın üstüne, mutfak kapısı açılıyor ve diğer suriyeli elemanlara benzeyen bir çocuk içeri giriyor. eleman bizi görüp inanılmaz derecede feminen bir edayla "ayyy siz de mi buradaydınız, ben de sizi arıyordum" diyor ve kırıta kırıta gelip önümüzdeki koltuğa oturuyor, bacaklarını üstüste inanılmaz bir kadınsı edayla atıp gözlerini kırpıştırıyor. ben ve yanımdaki türk arkadaşım dumura uğruyoruz. tesadüf bu kadar olamaz. yeni gelen eleman değme drag queen'e taş çıkaracak bir edada. biz şok olmuş durumdayız, suriyeliler ise gayet istiflerini bozmadan çocuğa yer vermişler. benim arkadaş tanıştırıyor "bu da işte abdül, burada üniversitede tıp okuyor" diyor. biz şaşkınlığımızla kafa sallıyoruz, muhabbet devam ediyor, çocuk muhabbete katılıyor, kimse çocuğun feminenliğini farketmiş değil gibi davranıyor (gerçi normali de bu tabii de, hani o lafların üstüne bu davranış bize çok garip geliyor), ağzımızı açamıyoruz ama biz artık.

hayatımda en dumur olduğum olaylardan biriydi.

valla aslına bakarsanız ne eşcinsellik ne de dininiz, özgür iradenizle kontrolünüzde olarak seçtiğiniz şeyler değiller.

eşcinselliğiniz doğanızdan geliyor, değiştirmesi de olanaksız, ancak baskılayabiliyor veya toplum kurallarına boyun eğip evlenip, çocuk falan yapıp eşcinsellikle ilgili ihtiyaçlarınızı da zina yaparak gideriyorsunuz (ya da onu da baskılayıp iyice kafayı yiyorsunuz herhalde).

müslümanlığınız doğanızdan gelmiyor belki ama ailenizden, içinde büyüdüğünüz ortamdan geliyor, hem de eğer dindar bir ailede büyümüşseniz, gümbür gümbür, yadsınamayacak şekilde geliyor, tüm hayatınızı, düşünüş ve yaşayış şekillerinizi, arkadaşlarınızı, ortamınızı etkileyecek şekilde geliyor. yani neredeyse kimi durumlarda doğanızdan gelmiş kadar kimliğinizin, sizi siz yapan şeylerin önemli bir parçası oluyor.

dininiz her ne kadar teorik olarak sizin seçiminiz, isterseniz aklınızla karar verip başka bir dine geçebileceğiniz bir seçim gibi görünüp, eşcinselliğiniz doğanızdan gelen, değiştiremeyeceğiniz birşey olsa da (ki genelde muhafazakarlar tam tersini savunurlar), her ikisi de kimliğinizi belirleyen güçlü öğeler oluyor. bu nedenle birinden vazgeçmek, sizi siz yapan temel öğelerden vazgeçmek demek, ki bu bireye zarar verici birşey.

dolayısıyla dindar bir ailede büyümüş bir eşcinsel bireyseniz, muhtemelen eşcinselliğinizi ilk keşfettiğiniz dönemlerde din kaynaklı önyargılardan dolayı bayağı bir zorlanacaksınız. ama bir noktada durumu kabullenip, din işinin allah ile kul arasında olduğunu ve üçüncü kişileri ilgilendirmediğini, ayrıca sonuçta eşcinselliğin de allahın bir ihsanı olduğunu ve sizi bu şekilde yaratmayı uygun görmüşse bunun da bir kerametinin olduğu şeklinde düşünürseniz, müslümanlığın eşcinsellikle bağdaşmayacağı bir durum yok. hatta bir adım ileri taşıyıp, bu lut kavmi hikayesinin aslında araf suresinin bir yanıltıcı yorumu olduğunu, kuranda anlatılan hikayenin aslında başka noktaları kastettiğini kavrarsanız, bu iki güçlü kimliğinizi birbirleriyle barıştırmak daha kolay.

bu nedenle çok da dindar olmayan kişilerin çıkıp da "vay efendim hem müslüman hem eşcinsel mi olunurmuş, ya eşcinsel ilişki yaşamaya tövbe et, ya da müslümanım deme, ikiyüzlülük yapmanın alemi yok" demesi çok anlamsızca. ikisi de gayet birbiriyle barışabilir şeyler, yeter ki siz içinizdeki doğruyu bulmaya çalışın, başkalarının önyargılarının kurbanı olmayın. lgbt konularında islamdan fazlaca farkı olmayan hıristiyanlıkta da bu anlayışın yeşerdiği, lgbt kiliselerin kurulduğu bir çağda yaşıyoruz. (merak edenlere https://www.gaychristian.net/ )