adı tabelasında, eğer hala değişmediyse, "sixtees" şeklinde yazılan, pek de tekin durmayan, ankara'nın benim bildiğim tek lgbt mekanı. neymiş diye bakıp, ortamdaki insanlardan pek hoşlanmayıp çıkmıştım. ankara gibi sıkıntılı, insanların pek özgür olmadığı bir yerde, böyle bir mekanın da rahat olabileceğini ummak saçma herhalde. bu şehrin daha çeşitli ve rahat gay friendly yerlere ihtiyacı var ama şehrin şu durumunda biraz zor gibi geliyor bana maalesef.

hoşlanmak burada görüp de beğenmek gibi bir anlamdan ziyade, sevgili/partner olabilecek, arada birşeyler yaşanabilecek kişi olarak algılanıyorsa, aslında heterolardan hoşlanmamayı bırak, eşcinselliğini kabullenememiş eşcinsellerden de hoşlanmaması gereken kişi. öteki türlüsü çok fena zira bir de yattıktan sonra daha çok hoşlanıp görüşmeye devam etmek istersen. sonra uğraş dur adamın gelgitleriyle.

her ayın ilk salı günü 18:00’da türkiye psikiyatri derneği ankara genel merkezi’nde toplanan, listag benzeri lgbt bireylerin aileleri grubu. ulaşmak isterseniz numarası 0 537 461 88 08. http://ankaraailegrubu.wordpress.com

bu gruptan bir anne ile söyleşi: http://www.kaosgl.org/sayfa.php?id=18848

hayatımın bir döneminde, sabahtan akşama kadar habire döndürüp döndürüp dinleyerek, sex and the city'nin bütün bölümlerini izlemekle beraber, hayatımda stereotipik gey klişesine en çok yakınsadığım iki eylemden birinin konu objesi olan müzik grubu. tüm şarkılarını bilir, hala da severim, eskisi kadar olmasa da arada dinlerim. bütün arkadaşlarım metal müzik dinlerken ben bunları dinliyordum, sonra da merak et tabii, niye bunlar arkamdan "top" diyor diye.

zamanında eşcinsel profil sitelerinin birinde "handeci ve ajdacı kadınlar uzak dursun!!!" diye bir yazı görmüştüm ve çok kopmuştum, ne zaman gey ikonu lafını duysam bu söz aklıma geliyor.

gay ikonu lafı asıl anlamıyla herhalde "sözleri ve yaptıkları ile eşcinselleri destekleyen sanatçıları" anlatıyor ama gözlemlediğim kadarıyla, bazı sanatçıların (ki genelde kadın sanatçılar oluyor bunlar) eşcinsellere herhangi bir kaydadeğer açık faydası dokunmamasına rağmen, eşcinsel bireyler için fetiş objesi haline getirilecek kadar sevildikleri gerçeği var. bu tanıma en iyi uyan kişi de ajda pekkandır herhalde bu ülkede. kadının eşcinseller ile bildiğim kadarıyla uzaktan yakından alakası yok, ama yine de bu kadını fetiş haline getirmiş bir kaç tanıdığım var. bunlardan biri, ajda pekkan'nın hiç bir konserini kaçırmadığını, istanbul'dan kalkıp trabzon'da mı konseri var, hop oraya, kıbrıs'ta mı var, hop oraya şeklinde gidip durduğunu anlatmıştı, facebook profilinden de bu durum anlaşılıyordu. öyle bir profili var ki, kadınla, kadının kocasıyla olduğundan daha çok beraber çekilmiş fotoğrafı var gibi görünüyor (sahi ajda'nın kocası var mıydı?).

ajda pekkan yanında, hande yener, demet akalın, sezen aksu, nazan öncel, yabancılardan madonna, lady gaga, beyonce, mariah carey, hatta bu listede saymakta beis görmediğim michael jackson fetişi olan eşcinseller tanıdım. bütün albümlerini koleksiyon namına alıp tüm şarkılarını baştan aşağı ezberlemeler yanında, bu kadınların adına çılgın gibi dolu dolu web sitesi hazırlamalar, bütün konser dvd'lerini satın almalar, doğum günlerinde facebook profilini baştan aşağı değiştirenler falan gördüm. gay ikonu olayı bu şekilde oluyor sanırım. benzer şeyleri george michael, elton john, zeki müren, bülent ersoy için yapanlara hiç rastlamadım, vardır belki.

eşcinseller arasında neden böyle bir kadın sanatçıyı fetiş haline getirme saplantısı olduğunu anlayabilmiş değilim. bu tür konularda kafa yoran bir arkadaşım ile bunu konuştuğumda bana "dikkatini çektiyse bu kadınların hepsi, heteronormatif erkek dünyasında, bir erkeğe ihtiyaç duymadan tek başlarına varolabilmiş, ciddi başarılar sağlayabilmiş, güçlü kadınlar. eşcinsel erkekler de aynı dünyada varolma mücadelesi verdiklerinden, kendilerini bu kadınlarla bilinçaltlarında bu nedenden dolayı özdeşleştiriyorlar, gay ikonu fetişi durumları bundan kaynaklanıyor" demişti. bu konunun derin sosyo-psikolojik araştırmasını yapmış değilim ama bu açıklama duyduğum/okuduğum en mantıklı açıklamaydı.

benimse zamanında bir tori amos manyaklığım vardı ama, gay ikonu sayılır mı bilemeyeceğim. fazla sıkıntılı kaçıyor sanırım bu kadın gay ikonu olmak için, bir de çok parıltılı bir hatun değil. benim manyak şekilde dinlediğim şeyler arasında en geysel olanı herhalde abba'ydı, hala da çok severim ama gay ikonu olma kriterlerini bunlar da karşılamıyor.

bir sosyolojik tespitimizin daha sonuna geldik. bir dahaki tespitimize kadar esen kalınız :)

daha masum olarak da bir de şu var.

birkaç yıl önce annemle kahvaltı masasındayız, havadan sudan konuşuyoruz. ben ilkini bitirip, ikincisini almak için bardağıma şişeden süt dolduruyorum. annem "sen hep sütü çok severdin, hala da içiyorsun" diyor. "evet, hala çok severim" diyorum. annem "antalya'dayken her sabah erkenden bir köylü genç bizim apartmana güğümle taze süt getirirdi, sen çok sevinirdin süt geldi diye, erkenden kalkar, adam sütü tencereye dökene kadar başında beklerdin, hatırlıyor musun?" diyor. anneme hiç sektirmeden "evet o genç adam sarışın, uzun boylu, mavi gözlü, çok güzel bir gülümsemesi olan hoş bir adamdı hatta" diyorum. annem çok şaşırıyor, "aa hatırlıyor musun? ama sen çok küçüktün o zamanlar" diyor. anneme o genç adamın o zamanlarki arzu objem olduğunu, adamı sadece sabahları görüyor olsam da onla vakit geçirme hayalleri kurduğumu anlatmadım tabii. "sütü çok sevdiğimden anneciğim" diyorum gevrek gevrek sırıtarak.

valla o adamcağıza duyduğum hayranlık neticesinde hayatım boyunca süt canavarı oldum, kemikler kalsiyum deposu oldu sayesinde.

yaşım 4 gibi, ya da 5, ama daha fazla değil. evimize gelip giden, aile dostu hoş bir adam var. o geldiğinde beni kucağına alıyor. ona o kadar yaklaşıyor olmaktan çok hoşlanıyorum. kokusu güzel, bana sarılışı güzel, büyük güçlü kolları güzel. bir kere daha geldiğinde, evde buzdolabında duran, şeffaf renkli losyon güneş kremlerinden (hatta markasını bile hatırlıyorum, ambre solaire idi) bir parça elime alıyorum zira kafamda sanırım o dönemlerde izlediğim güneş kremi reklamında kremden parlayan tenli hoş bir adam var, onu beğenmişim, bize gelen adamı da ben kremlemek istiyorum (oha, o yaştaki fantaziye gel). elimdeki kremle salona gidiyorum, adamın kucağına oturuyorum, adam her zamanki gibi çok sevecen, beni gördüğüne mutlu oluyor. onlar konuşmaya devam ederken elimdeki az miktarda kremi adamın polo yaka tshirtü arasından boynu ila göğsü arasındaki bölgeye sürüyorum. adam şaşırıyor, bana gülümseyerek "kolonya mı sürdün?" diyor, ben de mutlu mutlu evet diyorum. bu son derece başarısız kurgulanmış fantazi girişimi o kadarla kalıyor, adam dahil kimse birşey anlamıyor.

çok sapıkmışım evet.

akıllı telefonların ortaya çıkması ile yaygınlaşmış, zaman içinde de herkesin toplandığı ortamlara dönüşüp, sadece web üzerinden hizmet veren manjam gibi siteleri bitirmiş, eşcinsel arkadaşlık uygulamaları. grindr ile başlayıp, hornet, scruff, growlr falan diye gidiyor.

yalnız bu değişim kanımca pek de iyi olmadı zira bu uygulamalarda kendini tanıtabileceğin alan o kadar kısıtlı ve uygulamanın çalışma mantığı o kadar çok fotoğraflar üzerine dayalı ki, bu kadar görsel odaklı uygulamalar ister istemez sadece olayı seks arama yerine dönüştürüyor. bir insanın karakterini, nasıl birisi olduğunu üç tane fotoğraftan ve iki satır yazıdan çıkarmaya çalışıyorsunuz, bu da çok başarılı sonuçlar vermiyor çoğu zaman. ayrıca genelde o iki satır yazı da, eşcinsellerin toplumun genel homofobisini içsellştirip, başka eşcinsellere yansıttığı, nefret söylemine kayan ifadelerin olduğu, genelde ne aradığından çok ne aramadığını yazdıkları (no fem, kadınlar uzak dursun (hem kadın hem eşcinsel aşağılaması var burada), ruh hastaları uzak dursun, alem ibne olmuş, handeci kadınlar uzak dursun vs.), oldukça negatif bir havanın döndüğü platformlar. ülkedeki eşcinsel güruhun bastırılmışlığının, ötekileşmesinin ve öz nefretin cisimleşmiş hali gibi hissediyorum. daha önceden kendinizi, nasıl biri olduğunuzu, ilgilerinizi, geçmişinizi anlatabilmenize, dolayısıyla sizinle iletişime geçecek birisine daha çok konu açacak malzeme, daha seks dışı odaklanma sağlayacak eski tip manjam gibi siteler çok daha insancıldı bana kalırsa. belki de yurtdışında eşcinseller bu kadar bastırılmış olmadıkları, daha açık yaşayabilip, sosyalleşebilecekleri başka ortamlar olduğu için sorun olmuyor ama burada bu uygulamaların popüler olması bence çok da hayırlı değil.

bunun yanında eşcinsellerin, ülkede sosyalleşmek için fazla alternatifleri yok, fakat buralardan arkadaşlık edecek, benzer durumdaki farklı insanları tanımak için kullanıldığında genelde acaip yadırganıyorsunuz.

nerede o eski bayramlar gibi oldu bu yazı ama sıkıntılı buluyorum tek alternatifin bunlara indirgenmiş gibi olmasını.

anneme söylememin nedenlerini çok da idrak edebilmiş değilim ama bir nedeni de şu olabilir, ileride bir gün, allah gecinden versin ama, ölüm döşeklerinde falan bu sırrım zaten açığa çıkarsa "oğlum keşke söylemiş olsaydın, niye içinde tuttun bu kadar, sana yardım edebilridik, biz senin anne babanız" falan gibi bir sahneyi yaşamamak için olabilir. zira mesela artık anlamak isteyene ayan beyan belli olan bir yaşantım olsa da, babam çok güzel bir şekilde anlamamazlıktan geliyor, konu hakkında da hiçbirşey sormuyor, hasbelkader bişi olsa, çok rahat bir şekilde "iyi de hiç bilmiyordum ki, bana hiç açmadı ki" der, işin içinden çıkar. bunu yapmadılar ama, o da onların tercihi oldu ve benim içimde de kalmamış oldu. annem dedi zaten babana söyleme diye, babama niye söylemediğim konusundaki sorumluluk da kendisi.

bunun dışında, ileride bir gün bu dünyadan ayrıldıklarında, ben "acaba söylemiş olsaydım, daha farklı, daha anlayış dolu bir ilişkimiz olur muydu" diye hayıflanmayacağım. söyledim ve bi bok olmadı, ben üstüme düşeni yaptım, onların tercihi kendi oğullarıyla ilgilenip ilgilenmemek, sorunlarını paylaşıp paylaşmamak.

üstüne üstlük annem kendi oğlunun eşcinsel olduğunu bildiği halde, benim yanımda televizyonda rüzgar erkoçlar veya benzeri bir haber çıktığında, "memleket pislik doldu" falan gibi çok fantastik laflar edebiliyor, hayret ediyorum. bunu diyen de eğitimsiz cahil birisi falan olsa hadi anlayış göster ama kendisi bir de doktor. zaten en homofobik ailelerin akademisyenler arasından çıktığını yazıyordu listagın kitabında.

öte yandan beni ahmet yıldız gibi öldürmek peşinde olmayan bir ailem olduğu için, yine de şükretmeliyim sanırım. ne zor işler bunlar ya, sorun öyle dallı budaklı ki, adam akıllı kimseye kızamıyorsun.

birkaç sene öncesinde ciddi ciddi her etkinliklerine katıldığım, organizasyonlarına destek verdiğim, çok iyi işler çıkaran bir dernektir kendisi. istanbul'da yaşadığım dönemde benim için çok güzel deneyimler sunan, düzenlenen birbirinden yaratıcı atölye çalışmalarıyla hem çok enteresan tartışmaları dinleyebildiğim, kimi zaman da çok eğlenceli ortamları bulabildiğim bir yerdi. her hafta düzenledikleri ve bir listag üyesinin de katıldığı açılma sohbetleri muhteşemdi ve inanılmaz deneyim aktarımı yapılıyordu, çok çok enteresan öyküler dinleyebildim sayesinde. ankara'ya döndüğümde, benzer bir ortam bulabilirim umuduyla kaos gl'ye gittiğimde benim için ciddi bir hayalkırıklığı olmuştu.

eşcinsellikle ilgili konularda kendimi rahatlıkla ifade edebileceğim, yaşadığım süreçleri, düşüncelerimi, sıkıntılarımı ve mutluluklarımı paylaşabileceğim, tecrübe aktarımı yapıp hem başkalarının tecrübelerinden öğrenip hem de başkalarının benim deneyimlerimden istifade etmesini sağlayabileceğimi umduğum sözlük. böyle şeyler lazım zira eşcinsel bireylerin yaşadıkları sıkıntılara karşı ne yapabileceklerini öğrenebilecekleri, onlara yol gösteren kaynaklar, hele de bu ülkede, çok çok az, genelde eşcinsel bireyler başka eşcinsellerden öğreniyorlar bu konularda ne yapmaları gerektiğini, tecrübe paylaşımı için de oldukça mantıklı bir platform olduğunu düşünüyorum böyle bir lgbt sözlüğünün. bakalım nasıl gelişecek benim maceram.

eşcinsel bireylerin eşcinsellikten duydukları korkuya denir. kaynağı elbette toplumdan öğrenilen davranışlardır. kişi en çok kendi eşcinselliğinden, bunun anlaşılmasından korkar, bu duruma mahal vermemek için de eşcinselliğe ve eşcinsellere karşı ciddi bir karşıt tavır takınır, saldırgan davranışlar gösterebilir. kendini kabullenememiş eşcinsellerin sıkıntısıdır maalesef, bizimki gibi cinsel konularda bastırılmış, sıkıntılı ülkelerde daha yaygın olması beklenen bir durumdur.

mesleğim. bütün sanat ve tasarımla alakalı işler gibi (modacılık, grafik tasarım, kuaförlük vs) on numara klişe eşcinsel mesleği. her meslekten eşcinsel olsa da, muhtemelen eşcinsel bir mimar görülse "eh zaten mimar değil mi?" deniyor, birkaç kez tanıklık ettim. mimarların elbette apartman dairesinden bozma küçük bürolarda bütün gün başka apartman çizen gariban versiyonları da var da, bu dediğim daha çok kendini ağırdan satan, entel ortamlarda bulunan, bohem yaşayan havalı mimarlara daha çok.

mimarlığı çok isteyip okumaya başlayıp üniversitede 3. seneme geldiğimde bu stereotipi farkedip, bu durumdan, yani "gey zannedilmek"ten korkmuş, "ulan bile bile lades olmuşuz, zaten eşcinselim, bir de mimar olarak çıkarsam eşcinselliğim ayan beyan meydana çıkar, iyisi mi okulu bitirmeden bırakayım" diye ciddi şekilde düşündüğümü hatırlıyorum. o zamanlar en büyük korkum "gey zannedilmek"ti, zira öncesinde haklı olarak korkacak kadar zorbalığa maruz kalmıştım. neyse ki okulu bırakmayı bir tarafım yemedi de mezun oldum, şimdi hiç umurumda değil gey zannedilmek, ama bu noktaya gelmek çok uzun zaman aldı.

(bkz: içselleştirilmiş homofobi)

kadınsı demek.

öte yandan eşcinsel erkeklerin feminenliği, kadınların yaptıkları hareketlere de pek uymuyor gibi, sanki kadınsı hareketlere yakın ama yine de bir kadının pek de yapmayacağı tarzda farklı tür davranışlar. açıklaması biraz zor ama herkes ne demek istediğimi aşağı yukarı anlayabilir.

feminenlik durumları en klişe eşcinsel erkek stereotipi olsa da, eşcinsel erkeklerin pek çoğunun pek de feminen olmadıklarını biliyoruz. en azından benim gözlemlerim o şekilde. feminen olan erkeklerin yüzde yüzü de eşcinsel midir, o noktada da bir kesinlik yok herhalde ama yine de büyük bir yüzdesi öyledir desek pek mantıksız bir sallamasyon yaptık denilmez.

eşcinsel erkekler camiasındaki en yaygın homofobi de feminen erkeklere uygulanıyor maalesef, onu da biliyoruz. "feminenlerden hoşlansaydım gider bir kadınla beraber olurdum" şeklindeki dating sitesi klişesi de bulunmakta.

bu konuyla ilgili kişisel tecrübem de enteresan bence.

çocukluğunda oldukça cüsseli, güçlü aynı zamanda zeki bir tip olan ben, ilkokul 3 civarlarına kadar gerek mahallemdeki çocuklar arasında, gerekse okulumda hem sevilen, saygı duyulan, hem de hafiften korkulan, kafamı kızdıran biri olduğunda dövmekten çekinmediğim biriydim.

ilkokul 4 gibi bende, farkında bile olmadığım, ama çevremdeki bir takım çocukların farkettiği bir takım değişiklikler olmaya başladı. önce bir kişi bana "kız gibisin, kız gibi değil mi bu" falan diyordu. pek üstüme alınmıyordum ama sinir de oluyordum, ama o kavgacı hallerim de geçmişti. ilkokul 5'te bir kaç kişiden bu tarz laflar duymaya başladım ve onlarla kavga etmek yerine içime kapanmayı tercih ettim bir şekilde.

ortaokulda ise, okul değiştirdiğim halde hemen feminenliğim farkedilip ciddi şekilde bir fiziksel ve sözel sataşmaya maruz kaldım 3 yıl boyunca. bendeki değişikliğin ne olduğunu, neyi farkettiklerini bugün bile çözemiyorum. üstelik sataşmalar geldikçe bütün hareketlerimi aşırı derecede kontrol eder hale gelip, son derece de kokmaz bulaşmaz, sakin ve içine kapanık takılmaya başladığım halde. ne yaparsam yapayım, beni ciddi şekilde yaralayan sataşmalardan kaçamadım, ne yapacağımı bilemedim. üstelik o dönemlerde eşcinselliğimin de farkına varıyordum ve bana sataşanların neyin farkına vardıklarını da anladığımdan, iyice suçluluk duygusu içinde ne karşılık verebildim, ne de içinde bulunduğum durumu birileri ile paylaşabildim. oldukça sıkıntılı zamanlarımdı.

sonra lise ile birlikte artık yaşımız mı büyüdü, benim feminenliğim mi azaldı, sataşmalar oldukça azaldı. yine de ben temkinli olmaya, düşük profil çizmeye devam ettim. üniversiteye geçtiğimde ve sonrasında beni kimse feminen bulmadı. daha sonra eşcinselliğimle barışıp da eşcinsel arkadaşlar edinince, kimse benim bir aralar feminenliğim yüzünden tacize uğradığıma inanmadı.

çok iyi rol yapıyorum artık, baskılamanın üstadı oldum, o nedenle artık anlaşılamıyor diyemiyorum, böyle olmadığını biliyorum. ortaokul zamanı, ergenliğimin ilk dönemlerinde olan bitenler, benim kontrol edemediğim bir takım davranışlarımdan kaynaklanıyordu ve bunun muhtemel nedeni o dönemki hormonlarımın dalgalanması diye düşünüyorum. dolayısıyla elimde bilimsel bir dayanak olmasa da, feminenliğin hormonel bir durumdan kaynaklandığını ve insanın kendi kontrolü dışında gelişen, kişinin engelleyemediği bir durum olduğunu düşünüyorum.

türkçede açılmak olarak kullanılıyor ve bunun aşamaları bulunmakta.

eşcinsellik doğuştan gelen bir özellik olsa da, eşcinsel bireyin kendi cinselliğini keşfetmeye başladığı yaşlarda, kendi çevresinde örnek alacağı, onu yönlendiren ve bilinçlendiren birileri (genelde) bulunmadığı için, üstüne karşıcinsellik norm olarak kabul edildiği ve her yeni bireyin karşıcinsel olduğu varsayıldığı için, eşcinsel birey öncelikle kendi eşcinselliğiyle yüzleşme ve kabullenme sürecinden geçiyor. buna kendine açılmak deniyor. birey ancak kendine açıldıktan, yani cinsel kimliğini kabul ettikten sonra başkalarına açılma sürecine girebiliyor.

daha sonra arkadaşlara açılmak, aileye açılmak, basın toplantısı yapıp dünyaya açılmak şeklinde farklı kademeleri bulunmakta olan bir süreç.