herkesin jurassic park'tan bildiği amerikalı oyuncu. benim ilk tanışmam ise, çocukluğumun deheşetengiz filmi the fly ile. filmdeki performansı eşsizdir. öte yandan eski bir jimnastikçi olan bu abimizin o filmde üstü çıplak çok güzel vücuduyla yaptığı bir bar üzerinde döndüğü uzun bir jimnastik sekansı vardı. çocukluğumda daha kamışa su yürümemişken beni baştan çıkarıp ekrana kilitleyen bir sahnedir, hala detaylı şekilde hatırlarım.

çok seksiydin be jeff abi.

buraya " brad pitt olmak istiyorum" gibi anlamsız şeyler yazmak için açmıyorum bu başlığı.

gerçekten kendimi dönüştürebileceğimi düşündüğüm bir kafa yapısını örnek almaya çalıştığım için yazmak istedim. bir süredir yoğun şekilde eşcinselliğimi hayatımın olağan bir parçası yapmak, yakın çevremden birşey saklamamak, kendi yaşantımı herkes nasıl kendi yaşantısını paylaşıyorsa o şekilde paylaşmak, eşcinsel olmamdan dolayı psikolojik mağduriyet yaşamamak için çaba sarfediyorum. fena da yol katetmedim. bu süreçte etrafta örnek alabileceğim rol model kişiler bulmaya çalışıyorum. yabancı kaynaklardaki insanların deneyimleri değerli tabii fakat bizim ülkenin durumlarına hiç uymuyorlar. türkçe kaynaklarda da böyle birilerini bulmak o kadar zor ki. kaç kişi pozitif eşcinsel kimliği ile yaşıyorki de kaçı bunu internette şurada burada paylaşıyor. biliyorsanız bana da söyleyin.

yine de geçenlerde ekşi sözlük'te yayınlanmış ve beni etkileyen bir yazı buldum. yazıdaki fikirleri zaman içinde iyice kafamda evirdim çevirdim ve evet, olmak istediğim kişinin kafa yapısının böyle olması gerektiğini düşündüğümü farkettim. bu kafa yapısına nasıl gelirim, bana çok uyar mı bilmiyorum ama örnek alacak kişi olarak bu adamın yazdığı bu yazı pek güzel, ben bu kişi olmak istiyorum evet. kendinden ve hayatının durumundan memnun. gerçi bu elemanın da itiraf başlığına bir gece yazdığı ve sabahında da sildiği, kendini oldukça kötü ve harcanmış hissettiğini söylediği bir entrysini de hatırlıyorum. ama hangimiz depresyona girmedik ki??

"13 yaşımda eşcinsel olduğumu anladığımda ki sene 1990 oluyor, hayat o kadar parlak değildi. dünyada bile halen eşcinsel hakları diye bir olgu yoktu, eşcinsellik hala büyük oranda underground barlarda sosyalleşerek devam ediyordu. belki bazı avrupa ülkelerinde suç değildi ama yasalarda adı geçmiyordu 20li yaşlarımın başına kadar dünyada tek olduğumu sandığım ve baskı görmekten çok korktuğum için bu kimliğimi değiştirmek için uğraştım. bu uğraştan vazgeçişim 21 yaşıma denk geliyor yani sene 1998. berlin love parade'in en şaaşalı zamanları ve gayler burada boy gösteriyordu. istanbul'da ise rahmetli ceylan çaplı'nın (adını doğru hatırladım inşallah) talimhane'deki 14 adlı gay klubü her haftasonu hınca hınç doluyordu.

bu kimliği yok etmekten neyin vazgeçirdiğinden bahsetmeyeceğim aslında çok hoşuma giden bir hikayesi var belki bir gün ayrıca yazarım. ancak ben o yıl karar verdim ki ne pahasına olursa olsun ben bu kimliğinle mutlu bir insan olarak yaşayacaktım.

benim en büyük şansım sanırım heteroseksüel bir erkekten farklı bir görüntüm yada davranışım olmamasıydı. bu normal hayatınızda zaten çok büyük bir avantaj sağlıyor. bunun dışında da ben tüm hayatımı bu ülke içinde belirli bir çevrede tutmaya özen gösteriyorum. türkiye şartlarında iyi bir eğitim aldım, iyi eğitimli bir aileye sahibim, sadece belli semtlerde yaşamaya, sosyalleşmeye ve hatta çalışmaya gayret ettim. türkiye'nin en büyük şirketlerinde çalıştım. hiç bir zaman kimseye eşcinsel olduğumu söylemeye gerek duymadım ama kimsenin öğrenmesinden de korkmadım, her zaman dik durdum, bana bir defa verilmiş bir hayatı kimsenin cahilliğine kurban etmedim.

bugün 39 yaşındayım, istanbul'un en güzel en seküler semtlerinden birinde yaşıyorum, yabancı bir şirkette çalışıyorum, her fırsatta yurt dışına büyük gay festivallerine katılıyorum, annem, kardeşim kimliğimi biliyor, dünyanın her yerinden yüzlerce arkadaş ediniyorum bir şekilde de bu şehri seviyorum, yabancı misafirlerimi ağırlıyorum.

ben bazı konularda belki şanslıydım ama bu şans bana altın tepside de sunulmadı. ben kim olduğumu biliyordum, istediğim hayatı biliyordum, kendim olmayı seçtim ve kendi çevremi oluşturdum.

arkadaşlar koca insanlık tarihini düşündüğünüzde eşcinsellik çok eski bir kavram olsa da hakları o kadar yeni ki. ben kendi dünyamda, kendi istanbul'umda iyi yaşıyorum."

#63029697 19.09.2016 17:39 ~ 17:41 evanart

bu işe yeni başlayan kız, önceki işyerini anlatıyor habire. önceki işyerindeki çalışanların yarısı kadarı yabancıymış. eşcinsel evlilik yapan müdürünü, onların düğüne gitmelerini, kime nasıl hitap edeceklerini şaşırmalarını, "biz kız tarafı mıyız erkek tarafı mı şimdi, ho ho ho" tarzı diyaloglarını ballandıra ballandıra anlattı bir gün. sonra bunun hoşlandığı çok yakışıklı bir elemanı bir gün bir ev partisinde elele bir erkekle gördüğünü söyledi. böyle başka bir sürü şey anlattı. orada belli edemedim ama çok kıskandım bu rahatlığı ya. elalem yanı başımızda ne rahatlıkta yaşıyor, biz burada "ay açılsam mı? kime açılsam? açılsam benle küser mi? annem beni evlatlıktan reddeder mi?"lerdeyiz. tabii bazıları için hatta ölüm tehlikesi de var. böyle hikayeleri dinledikçe başka bir ülkeye yerleşme isteği kaplıyor içimi. pöf.

bugün işyerinde yeni başlayan ve beni çok seven bir kız, bana bir başka kız arkadaşının resimlerini gösterdi ve "hoşlanırsan sana ayarlayabilirim, uyacağınızı düşünüyorum" dedi. kızın fotolarına baktım, kız hakikaten bebek gibi, çok güzel biri. "ya bu kız çok güzel, bunun nasıl manitası olmaz?" dedim, bir süredir yalnızmış, ayarlamak için tam zamanıymış, hem de çok şeker sempatik birisiymiş. valla referans olan kız da çok tatlı biri olduğundan, muhtemelen hakikaten de öyle biri. ayrıca bana önceden "kız arkadaşın var mı?" diye de sormuştu, biliyor olmadığını. hani öyle arada derede kaldımki, ne diyeceğimi bilemedim. hem onun hem benim sevgilim yok diye biliyor, e kız çok güzel, ikimizi de tanıyor, yani bu durumda kızla ilgilenmeyecek olmam çok saçma olacak. valla kem küm ettim, "kız çok güzelmiş, ben ona fazla gelirim" falan diye geveledim. benim arkadaşım baktı ben mıy mıy, o da geçiştirdi o zaman, fazla ısrar etmedi. zaten öyle ısrar edecek biri de değil. ama kız çok güzel olmasına rağmen benim içimde zerre ilgi kırıntısı uyanmadı, napim amk...

ben böyle bir durumda kalmış olmaktan ve düzgün mantıklı bir şekilde geçiştirememiş de olmaktan, kızın karşısında mıy mıy diye konuşmaktan dolayı canım sıkıldı. öyle mıy mıy bir tip değilim, olmak da istemiyorum zaten, ama mıymıntılıktan başkta yatacak bir yer göremedim o an. aslında içimden çok fazla "sikerler ya, ben kızlardan hoşlanmıyorum ayşecim" diyesim gelmedi değil, zaten bu aralar etrafımdakiler iyice açılasım var. ama ayşe işyerimden biri ve işyerindekilere açılmayı, en azından bu etapta hala riskli buluyorum, karar verebilmiş değilim. o nedenle bu şekilde gelişti olaylar.

tavsiyesi olanların tavsiyelerine açığım valla. eve geldim, oturdum bunu yazdım, o kadar içime oturdu. gerçi şimdiye kadar hayatımda içime oturan pek çok şey oldu ama bu aralar kendimi daha fazla ezdirmeme konusunda iyice doldurduğum ve gazda olduğum için, bu seferki daha bi canımı sıktı sanırım. eskiden yapacak birşey yok deyip sineye çekip, unutuyordum.

neden çevreme açılmak istedim?

- yalan söylemekten tiksiniyorum. bu hiç yalan söylemediğim anlamına gelmiyor tabii ama yanlış olmadığını düşündüğüm bir konu üzerinde sevdiğim ve değer verdiğim insanlara yalan söylemekten iyice tiksinmeye başlamıştım.

- çevremdeki insanlarla yaşadıklarımı konuşup onların verebilecekleri sosyal destekten kendimi mahrum bırakmak istemiyorum. sevdiğim ve yakın olduğum kişilere ilişkimde yaşadığım sorunları rahat rahat anlatabileyim istiyorum, aynen onların bana yaptığı gibi. kendimi onlarla eşit görmek istiyorum.

- kendimi ve yaşadıklarımı saklamak için uğraşmanın getirdiği ekstra çabayı göstermek ve böyle çabaların getirdiği psikolojik yükü taşımayı daha fazla istemiyorum.

- yaşım kemale eriyor ve hayatımı kurmalıyım ve bunun için de hayatımı kimle geçireceğimi sabitlemeliyim. ileri yaşlarımda yalnız kalmak istemiyorum ve madem kızlarla yapamıyorum ve düzgün götürebildiğim bir erkek arkadaşım var, bu şekilde çevrem tarafından şimdiden kabul edilmek istiyorum, kabullenme tartışmalarının ve sancılarının daha da geç yaşlarıma kalmasını istemiyorum, kabul edemeyenin de hayatımdan siktirip gitmesini istiyorum. bu korku da ciddi bir korku benim için ve iyice bundan sonra ne olursa olsun, artık inceldiği yerden kopsun kafasına girmeye başladım.

- kendimle ve erkek arkadaşımla gurur duymak istiyorum. başkaları aa ne güzel bir çift desinler, övüneyim istiyorum. çift olarak sosyal hayata dahil olmak istiyorum.

- geçmişimde çok zorlu bir açılma süreci geçirdim, çok zor aşamalardan bu noktaya geldim, hem bu bilinsin hem de başka eşcinsel kişilere örnek olabileyim, onlar benim kadar çekmesin de istiyorum. idealist bir isteğim de var yani.

- başka geylere de dolayısıyla görünür olmak, dolayısıyla daha fazla gey kişiye de ulaşabilmek, çevremi genişletebilmek istiyorum.

- toplumdaki gey algısının pozitif yönde değişmesine ufak da olsa bir katkım olsun istiyorum.

bunlar sanırım. ama en başta ve acil olarak kendi psikolojime iyi gelecek diye istiyorum.

https://www.quora.com/Im-gay-how-do-I-co...

sözlüğe ilk geldiğimde beni de şaşırtmıştı ama bence güzel bir uygulama zira sözlükteki olan bitenin gündemi oraya yansıyor, zirveler orada sabitleniyor, herkesin görmesi sağlanıyor. bence iyi ve yararlı bir fikir, pek bir zararını da göremiyorum.

ayrıca madem sözlüğe veya sözlük yöneticisine bu kadar gıcık oluyorsunuz, yazmayıverin o zaman buraya siz de kardeşim, aklınızdan zorunuz mu var da kendinizi saçma şekilde strese sokuyorsunuz? yazacak başka yer mi yok?

kuzenimle buluştuk, bir sürü konuştuk, direkt balıklamasına o konulara atlamadık, her zaman yaptığımız muhabbetten başladık, şöyle oldu böyle oldu, falan filan. son derece rahat, her zamanki gibi, sıfır gerginlikle, kakara kikiri konuştum, sorun olmadı. ilerleyen zamanlarda konu bu noktaya da geldi elbette, kız herşeyi sordu, annene niye söylüyorsun bana söylesene dedi, gülüştük, o sordu ben anlattım, ama öyle polis sorgulaması gibi sormadı, gene normal muhabbet düzeyinde, araya başka şeyler de sokarak, fena halde relax bir şekilde konuştuk. hatta kendisinin de biseksüel eğilimlerinin olduğunu ama hiç aksiyon yaşamadığını anlattı. ben de bütün ilişkimi, olan biteni, çocukluğumda eşcinsellik konusunda yaşadığım bir iki komik olayı anlattım. erkek arkadaşımın yaptığı bazı salaklıkları anlattım, güldük. bütün konuşma boyunca hiç yaşadığım travmatik olaylara, eşcinsellik mevzusunun benim için açıklaması, başetmesinin aslında ne kadar problemli olduğuna ve buna benzer hiçbir şeye girmedim, aksine hep komik taraflarından ya da çok da trajik olmayan taraflarından bahsettim. güle oynaya, dünyanın en doğal olaylarından bahsediyor havasında konuştuk yani (ki aslında çok doğal da, travmatik yapan bizleriz).

yani ilk defa yaptığım bir açılma muhabbeti için aşırı derecede olumlu geçti ve aslında buna hala inanamıyorum. yokmuş böyle bir hafiflik, böyle bir özgürlük. o kadar rahatlamış durumdayım ki anlatamam. bütün kafamda kurduğum sorunlarım, hava kaçıran bir balon gibi sönüverdi gibi geliyor. pozitif duygularla doluyum. 30 yılın doldurduğu saklanmışlıklar, utanmalar, korkularım çözülüyor. şu anda bütün dünyaya eşcinselliğimi ilan edebilirmişim gibi gelmeye başladı. facebook'ta gökkuşağı bayrağı paylaşasım var. tabii şaka, bu noktaya gelmeye hala biraz daha var, ama yani çok uzak bir gelecek gibi görünmemeye başladı bana.

kuzenime buradan kocaman sevgiler gönderiyorum. aslında çok anlamadı herhalde benim rahat tavırlarımdan aslında bu konuşmanın benim için ne kadar büyük bir aşama olduğunu, çünkü çok rahat görünmek için biraz çaba sarfetmedim değil. ama ne demişler fake it until you make it. mış gibi yaptım ama sonra güzel götürdüm olayı. birilerine açılmayı düşünen ama kafasında tereddütleri olan arkadaşlara tavsiye ediyorum. güvenli bölgelerdeyseniz, karşı taraf tarafından kötü yargılanmayacağınızı düşünüyorsanız, samimi olduğunuz kişilere açılmanın çok olumlu bir rahatlatıcı etkisi oluyor. erkek arkadaşınla tanışmayı çok isterim, çok merak ettim dedi, ben de en yakın tarihte ayarlayıp tanıştırmayı planlıyorum. muhteşem ki ne muhteşem, resmen hayatımda yeni bir devir başladı. allah nazardan saklasın, tü tü tü.

kuzenimle bir saat sonra buluşacağız. sanırım konuşurken kız bayağı şok üstüne şok olacak. gerçi kimin nasıl tepki vereceği çok kestirilemiyor. örneğin ilk defa açıldığım kişi olan psikolog arkadaşım o kadar siklemedi ki bu mevzuyu, ben şaştım kaldım. kız bana "mutlu musun peki?" "mutluyum", "o zaman sorun yok" dedi ve kestirip atmıştı. çok garipti. ben kendimi onun yerine koyuyorum da, bir arkadaşım benim yanıma gelip "benim erkek arkadaşım var" diyecek, valla didik didik sorardım, her boku öğrenmeye çalışırdım zira hem çok meraklı biriyim hem de böyle sansasyonel konular çıktı mı bokunu çıkarana kadar soruyorum ben, ehehehe.

neyse şimdi bu kuzenimle ilk defa detaylı bir açılma yaşayacağım. herhalde kuzenim, psikolog arkadaşımdan daha meraklı çıkarak bana herşeyi soracak diye bekliyorum, kız zaten telefonda bile bir sürü şey sordu. anlatabilir miyim? bence anlatabilirim. zaten zor kısmı bitti, soran olursa herşeyi dürüstlükle söyleyebilirim gibi geliyor. psikolog arkadaşımla konuşurken o hiç birşey sormayınca ben de hiç bir şey anlatamamıştım, cesaret edememiştim, oysa deli gibi anlatmak, paylaşmak istiyordum. bütün laflar boğazımda düğümlenmişti. şimdi kuzenimle böyle olmayacak herhalde. aşama aşama bir yerlere gelmeye çalışıyorum işte. hedefim en azından yakın çevreme açılabilmek, gizli saklı işler yapmanın psikolojik maliyetini kaldıramaz oldum zira.

bu kuzenim hayatı boyunca beni bildi, yanımda bir tek sevgilimi görmedi. kendisi de kendi aşk ilişkilerini anlatmaya bayılır, herşeyini de bana anlatan bir tip. o herşeyini anlatıp rahatlarken benim karşısında hiç bir şey anlatamam benim canımı çok sıkıyordu. benim için de dönüştürücü bir deneyim olacak. oha 30 yıllık korkularımı aşıyorum, kendime de hayret ediyorum. bu kuzenime favori dizim olan sex and the city'i ben tanıştırmıştım, sonra kız da hastası olmuştu. oradan aslında durumları çakozlayabilirdi ehehe.

hadi ben evden çıkıyorum, bana şans dileyin millet. bakalım nasıl geçecek.

valla şahsen benim youtube'da gördüğüm rahat rahat "ben eşcinselim" diyen ilk türkiye'de yaşayan türk kişi. 17 yaşında bir de, ailesine de açılacakmış yakında. şaşırdım, sevindim. daha önce de bir bennett andrews arkadaşımız vardı türkçe konuşarak ben geyim diyen bir arkadaş, ama o amerika'da yaşıyordu.

bence bu da çok güzel bir adım olmuş ülkedeki lgbt hak mücadelesinde. bu adımın da 17 yaşında birinden gelmesi ayrı güzel. onun dışında çok bayık bir video, o ayrı.

yarın, iki gün önce ona açıldığım kuzenimle buluşacağız. ne konuşacağız, nasıl konuşacağız bilmiyorum. açılma kısmı telefonda ve çok da komik geçmişti, gerçi ben aslında çok korktuğumdan işi dalgaya alıp daha az korkutucu hale getirmeye çalıştığımdan rahat geçti. ama yarın yüzyüze olduğumuzda nasıl olacak bilmiyorum. aslında fazla da endişelenmiyorum, zor kısmını yaptım ne de olsa, erkek arkadaşım var benim dedim. ne diyecek bana amk, zaten cesaretine hayran kaldım falan gibi destekleyici laflar etti bile.

iyice kabak çiçeği stayla açılıyorum ben, allah sonumu hayretsin.

ülkemizde sabah gidip akşam geldiğin bir iş güç sahibi olmak, evlenmek ve çocuk sahibi olmak, dolayısıyla hayatını tatlı bir rutinde geçirmek anlamına gelir. bu duruma da pek çok anlam yüklenir. hayatta sahip olman gereken en üst noktaya ulaştığın varsayılır. bundan sonra yapman gereken sadece düzenini korumaktır. düzenini bozmadığın sürece yapacağın ufak tefek çılgınlıklar tolere edilir.

(bkz: middle class fantasies)

ankara'da olanı 22 ekim 2016 cumartesi günü saat 15:00'de türk psikologlar derneği'nde başlıyor. herkesi bekleriz.

istanbul'da olanları için de spod ve lambda'nın sitelerine bakın. lambda ayda bir, spod haftada bir düzenliyor bildiğim kadarıyla.

duyurusu da şu şekilde:

lgbti bireyler olarak kimliğimizi gizlemek istemediğimizde, sürekli devam eden bir açılma süreci ile karşılaşıyoruz. kimimiz sadece arkadaşlarına, kimimiz sadece ailesine, kimimiz çevresindeki herkese açık olmayı tercih edebiliyoruz. her birimiz bu süreci kişiliğimiz, sosyal çevremiz, olanaklarımız, inançlarımız ve değerlerimizle tamamen kendimize özgü yaşarken, bir yandan da benzer soru ve kaygılarla karşılaşıyoruz. neden açılmak istediğimiz, hangi çevrelere açılmayı tercih ettiğimiz farklılaşırken, karşılaştıklarımız, yaşadıklarımız birbirine çok benziyor. “hiç diğer translara benzemiyorsun” cümlesini duymayan, “eşcinselliğin nedeni nedir?” sorusuyla karşılaşmayan var mı? yaşarken kafamızın karıştığı, kimi zaman korktuğumuz ve gözümüzde büyüyen açılma süreci, birbirimizle paylaştığımızda en güçlendirici deneyimlerimiz haline geliyor. aradan bir süre geçip de geri dönüp baktığımızda, bu sürecin hüzünlü geçen zamanları yanında neşeyle hatırladığımız anlarını da farkediyoruz.

açılmak tamamen bireysel bir seçim. açılacak mısınız, kimlere açılacaksınız, sizin karar vereceğiniz bir konu. deneyimlerinizi anlatmak, başkalarının deneyimlerini dinlemek, bu süreçte yalnız olmadığınızı görmek isterseniz bu cumartesi buluşuyoruz. açılma sürecinde aile tarafından yaşanan deneyimleri paylaşmak, destek ve dayanışma için ankara gökkuşağı aile grubu'ndan aileler de açılma toplantısına katılıyorlar. hepimiz birbirimizden öğreniyoruz. bekleriz.

az önce uğraştığım fakat etkinlik açmayı beceremediğim fasilite. kaydet deyince hata verdi. bozukluk mu var acaba???

edit: sorun halledildi, açıklama kısmı hariç diğer yerlerde türkçe karakter kullanmamak gerekiyormuş. ayrıca açıklamayı da kısa tutmak gerekiyor zira yazdıklarınızın sadece ilk üç satırı gözüküyor.

insanın gururunu zedeleyen bir konudur. özellikle de bir süredir beraber vakit geçirdiğiniz, gerçekten iyi birşeyler yaşayabileceğinizi düşündüğünüz, beğendiğiniz, hoşlandığınız biri tarafından reddedilmek insana çok pis koyar. kendine güvenli olanlar acı duymaz diye birşey yok bence zira burada umutların boşa gitmesi, duvara toslamak, hayal kırıklığı vardır, bunlar da hiç hoş şeyler değildir. ego zedelenmesine neden olur, insanı yaralar. ama yapacak birşey yoktur.

bence en kötüsü reddedilmenin nedenini anlayamamaktır. çirkin olduğumu düşündüğü için mi, yoksa aptal olduğumu mu düşündü, yoksa fakir mi, yoksa ona yakışmayacağımı mı, yoksa başka sevdiği biri mi vardı, o zaman bana niye umut verici davrandı, ben sevilemeyecek birisi miyim, ama beraber çok güzel vakit geçiriyorduk, onla yapılabilecek çok fazla şey aklıma geliyordu, esprilerime gülüyordu vs vs vs...

bu nedenle reddedilirseniz reddeden kişiye nedenini dürüstçe söylemesini söyleyin derim. eğer karşınızdaki gerçekten dürüst davranırsa, en azından size hatanızın yada eksikliğinizin nerede olduğunu öğrenme ve bir sonraki sefere o eksikliğini dikkate alarak oyuna tekrar dahil olma veya eksikliğini gidermeye çalışma olanağı sunar. azıcık aranızda hatır varsa bunu yapmalıdır bence. tabii siz de alacağınız dürüst bir cevaba hazırlıklı olmanız gerekir. mesela sizi çirkin bulmuşsa, gidip estetik ameliyat olup ricky martin olamayacağınıza göre, en azından çirkinliğinizi hangi özelliğinizi ön plana çıkararak ekarte edebilirsiniz, onu düşünme fırsatınız olur.

ulan nasıl felsefe yaptım ha iki dakikada, vay babanın kemüğüne...

bir ilişki arayan bir kimse için son derece kötü bir mekan. buradan ilişki çıkmaz bence zira insanların sadece bir-iki resmi ve tek satır açıklaması ile varolabildikleri bir alan. odak fotoğraflarda. dolayısıyla da seks aramaya yönelik bir yer oluyor. biriyle kısa süreli olmayan bir ilişki kurmanız için az çok kafalarınızın uyuşması, benzer bir sosyo-ekonomik düzey, benzer bir aile yapısı falan gerekir, bu uygulamada bunları öğrenecek bir ipucu öğrenme şansı yok sayılır. kendinizi daha iyi ifade edebileceğiniz growlr tarzı uygulamalar bu nedenle daha iyi ama diğer uygulamaların da kişi sayısı kısıtı, popüler olmama gibi sıkıntıları var.

akıllı telefonlar yaygınlaşmadan önce manjam vardı, orada millet uzun uzun kendini anlatıyordu, sadece yazıları okuması bile insanın ufkunu açıyordu, çok keyifliydi. ayrıca birine mesaj atmadan önce zevkler uyuşuyor mu, kafalar uyuşuyor mu, yoksa adam hödüğün teki mi anlaması daha kolay oluyordu.

nerede o eski bayramlar gibi oldu ama yani aradığınız şey bir ilişki, biriyle anlaşmak, güzel vakit geçirmekse, hornette işiniz zor.

ayrı eve çıkmak insanın psikolojisini, düşünce tarzını değiştiriyormuş. bunu da deneyimlemiş oldum. ailemle aynı evde yaşarken daha korkaktım, hayatımı değiştirecek, daha iyi yapabilecek stratejik kararları almakta zorlanıyordum. daha bağımlı bir psikolojim vardı. sadece olan bitenden nefret etmekle yetiniyordum ama nefret ettiğim şeyleri değiştirecek mental gücü kendimde bulmakta zorlanıyordum.

ayrı bir evde olunca, ne olursa olsun kaçıp saklanacağım bir yerim olduğunu biliyorum. işler ne kadar kötü giderse gitsin, kendimi güvende hissedebileceğim bir güvenli alanım var. tam nasıl açıklanır bilmiyorum bu psikoloji değişimini ama daha cesurlaştığımı hissediyorum. kendi kendime idare ediyorum, çok şükür kimseye muhtaç değilim hissiyatı bende bir özgüven oluşturdu.

bunun bir adım daha iyisi yurtdışında tutunabilmek olurdu herhalde. belki onu da yapabilirim ileride.

allahım, buna ben de bakıyorum sapık gibi. kılı var mı, varsa ne kadar var, nerelerinde var falan. zorlukla görebildiğim bir iki santimetrekare ten parçası bile hoşuma gidiyor. ayrıca dikizlemeyi süper çaktırmadan yapabiliyorum, ustası oldum diyebilirim.

bunun bir ileri aşaması, bağrı açık gömlek içerisinden meme ucu görmeye çalışmak sanırım. sapıklığa doyum olmaz.

evrim geçirmeme neden olmuş kişi. hayatımda olan biten şeylere inanamıyorum. ve çok kısa zamanda gelişti bunlar. elbette hepsini kendim yaptım ama bir psikiyatrist ile konuşmadan yapabileceğim birşey değildi, yapsam da çok daha uzun zaman, enerji ve ruhsal çöküntü gerekecekti. şimdi ise inanılmaz bir hızla dönüşüyorum, olan bitene ben de hayret ediyorum. aslında gene aynı benim ama içimdeki görünmez korku bariyerlerini yıkmaya başladım. ha herşey güllük gülistanlık gelişmiyor elbette, bu süre zarfında kafamı başka birşeye veremez oldum, işim kötü etkilendi, uyku düzenim yamuldu, odaklanma sorunları çekiyorum, bunlar da kullandığım ilacın etkileri tabii. ilaç kullanmasam ne olurdu bilmiyorum. ama doktor ne derse yapmak istedim zira hakikaten artık çok fena bıkmıştım saklanmaktan, korkmaktan.

ne zaman "oh bitti, rahatladım, yeter artık bu kadar" diyeceğim bilmiyorum. annem de gitmeye başladı şimdi, aslında onun için de bayağı özgürleştirici olacak çünkü benim durumumdan bağımsız bir depresyon onda da yıllardır vardı, kendisini keşfetmesine benim vesilemle yardımcı olacak bence, eğer devam ederse tabii. bizim ailede psikiyatri tabusunu ben kırdım, ondan önce psikiyatriste gitmek bir zayıflık olarak görülüyordu. ben çok faydasını gördüğümü söyledikçe, habire bunun hakkında konuşunca durumlar değişti. keşke çok daha önceden gideymişim. ama zor bir süreçti benim için gidebilmesi bile. oysa ne kadar medeni bir yöntemmiş.

herkese tavsiye.

olay olan klibi sayesinde dinledim şarkıyı. klip harika da, şarkı da ondan ayrı kalır yanı yok, o da muhteşem. döndür döndür dinleyip duruyorum. on üzerinden yıldızlı onbeş. neymiş ya bu athena, ben en son 10 yıl önce falan dinlemiştim. gidip albümünün tamamını dinleyeceğim şimdi. harika. tebrikler.

az önce bir daha yaptığım eylem.

kendimden hiç beklemediğim bir performans sergiliyorum şu sıralar.

ilki çok sıkıntılı bir süreçle yaşanmıştı ama sonu eh, fena olmayan bir şekilde bağlanmıştı.

bir kaç gün sonra en yakın arkadaşıma, ki kendisi erkek, kadınlarla fiziksel temasın ben de etki yaratmadığından bahsettim ama daha açık birşey söyleyemedim. neyse o da birşeydir.

şimdi ise hedefimde kuzenim vardı. kendisi kadın, benden iki yaş küçük, bekar ve akademisyen.

daha önceden bana hayretle "düşünsene, hala bugün bile açılamayan eşcinseller var" gibi bir laf etmiş bir kişi. zaten bu lafından gazla ona açılmaya karar verdim de listeye aldım.

annemin geçen gün kalp krizimsi bir atak geçirdiğini ertesi günü o söyledi bana, ben tabii çok kötü oldum, "görüşelim ister misin" dediğinde de "hayır, hiç halim yok" demiştim. dün oldu bu sanırım.

bugün yazdığım mesaj şu şekilde oldu: "anneme erkek arkadaşım olduğunu söyledim, kadın hastaneye kaldırılıyordu az kalsın, life sucks :("

bunu göndermek de bir süremi aldı evet, tereddüt ettim tabii, göndersem mi napsam diye, ama tabii önceki açıldığım kız gibi çooook uzun ve çok sıkıntılı da olmadı, yaklaşık bir saat kadar düşünüp sonunda gönder tuşuna bastım.

sonra da içim içime sığmamaya başladı tabii. ama bu sefer telefonu kapatmadım.

çok geçmeden telefonum çaldı, baktım bu kız. açtım tereddüt etmeden. "mimar, n'aptın sen yaaa, annene söylenir mi böyle birşey? arkadaşına söyle, bana söyle ama sen gidip en son söylemen gereken kişiye söylemişsin", "ya sorma ya, napim, kaldırabilir zannettim, ne bileyim ben öyle tepki vereceğini"...

sonra gülüşmeye başladık. sonra gayet eğlenceli bir konuşma geçti aramızda. anneler çok geri kafalı, onlara söyleme böyle şeyleri, ne farkedecek, boşver, gel seninle konuşalım, ay çok sevindim falan filan.

o kadar stressiz bir konuşma geçti ki aramızda. görüşelim en kısa zamanda diyip kapattık.

bu ülkede bu eşcinsellik işini kafasına takan bir tek benmişim gibi gelmeye başladı bana iyice. ne rahat insanlar varmış ya çevremde, ne güzel.

bir saat kadar sonra bir mesaj da geldi ondan "seni çok seviyorum kuzen, çok cesursun. hep yerin ayrıydı da şimdi başka bir hayranlığım var artık sana :) konuşalım. iyi geceler" yazmış. ba ba ba ba...

annem konusundaki durumları, bu kıza biraz daha rahat açılabileyim diye biraz saptırmış oldum, anneme söyleyeli çok oldu zira. ama açılabilmek için "benim bir erkek arkadaşım var" lafını kullanıp bodoslama yapmak yerine başka bir konu üzerinden girmek istedim ki hakkaten bu rahat ettirdi beni.

evet rahatlıyorum sanırım gittikçe bu konularda. çevremden böyle pozitif tepkiler almak güzel. yalnız son bir kaç aydır resmen evrim geçirmiş gibiyim. psikiyatrist işinin bu kadar faydalı olacağını beklemezdim.