başlığa yazılanları okumadan bile sigara içmeyen insanla öpüşme korkusu yaşatan başlık.

duygularını bastıran, başkalarının düşüncelerini önemseyen, temizlik takıntısı da bulunabilen insan özelliğidir. kendimden biliyorum. bokun insan psikolojisiyle bir ilişkisi olmalı.

(bkz:kendi yaptığı şeyi başkasına suçlama olarak kullanan insan)

bazen içten içe beklediğimi farkediyorum.

axtamar veya ahtamar diye de geçiyor diye biliyorum. yalnız bu adı türkçe olmayan; kürt, ermeni, süryani kısacası türk olmayan halkların kültüründe önemli bir yer edinen yerlerin adlarının türkçeleştirilmesi cidden çok şey kaybettiriyor bence. ani harabeleri de anı diye çevriliyordu sanırım bir ara. bu durum bana bu yerlerin kültüründen ve anlamından arındırılması gibi geliyor. halbuki su yüzüne çıkacak ne kadar çok hikayeler var mekanlarında yaşayan, bilinmeyen.

futbol eril kültürün tavan yaptığı bir spor. yani topa vurmakla ilişkili bir spor nasıl kadın-erkek, hetero-eşcinsel ikiliklerine hizmet edebilir, ettirilebilir? anlamıyorum bazen. kendi yapısından olmasa da cinsiyetçi ve homofobik bir kültür üzerine kurulu olduğunu düşünüyorum. takımın başarısı "erkek", yenilgisi "kadın" görülüyor. taraftar gruplarının iğrençliğini saymıyorum bile.

onur yürüyüşüyle ilgili kafamda hep dolaşıp duran bir düşünceydi. görevli lgbti+ polisler yürüyüş sırasında ne hissediyorlar diye. biraz da buna cevap bulmuş oldum. mücadele azmini takdir ettim. orada belki de daha zor. arkadaşını bile gözaltına almışlar.

kadınlar arası aşkta da sıkça kullanılan bir metafor bu. çoğunlukla havuz sahneleri ile. http://www.5harfliler.com/nedir-bu-lezbi...

(bkz:iyi hissetmek)
(bkz:david burns)

dinin bağ kurucu yapısıyla açıklanabilir diye düşünüyorum. çünkü din temelde içindeki kuralları uygulayan insanlar tarafından benimsenmez sadece. sorsanız bilmem kim fakirdi, o şuna yardım etti, hata yapana merhamet edin vs. gibi bir sürü davranış önerisi vardır. aza tamah edin de bunlardan biridir. insanlar bir noktada dini bu yönleriyle insanlıkla eşleştirip savunurlar. ateistler etik davranamazmış gibi düşünürler ama bu çerçeveyi de yalnızca grup içi kurarlar kurarlarsa da. çoğunlukla da kurmazlar yani çıkarlara yöneliktir bu savunmalar. çıkarında varsa dinde var yoksa dinde yok. bu çıkar illa parasal olmak zorunda da değil.
dinin varolan statüko üzerinden insanlar üzerinde bir bağ kurma hali güçlüdür. bu bağ da genelde etik değerler üzerinden kurulmaktan çok ibadetsel ve diğer dinlerden ayıran yönler üzerine hareket ederek kötü davranış kalıplarını da dış gruplara atayarak gerçekleştiriliyor. tabi insanların yaşamda anlam bulma, kendini bir yere ait hissetme ihtiyaçları da oluyor. ibadetler de bir nevi bu ihtiyacın bedensel pratiklerle güçlenmesini sağlıyor. yani oruç tutmanın kimler için ve ne amaçla olduğu da çok önemli değil. insanlar neden fakiri anlamamız lazım da zenginlik niye var niye ben fakirim diye sormuyor? muhtemelen orada da zaten yaşam standartlarının getirdiği izolelikten tek kurtuluş yolu olarak din kalıyor.

yalnızca iki filmini izleyebildim. biri çok iyi sayılmazdı ama "elektrik beden" diye çevrilen bir tanesi vardı mükemmeldi ya. hepsine gidebilseydim diye hayıflandım. ellerine sağlık, inşallah ankara'daki yasak da sona erer.

monoseksüellik ile monoseksizm arasındaki fark bilinmeyince biseksüeller eşcinselliği yargılıyor zannedilebilir. illa ki binormatif insanlar da var o ayrı. her biseksüel binormatif olmadığı gibi her eşcinsel ve heteroseksüel de monoseksist (kişi tek bir cinsiyete ilgi duyabilir düşüncesi) olmayabilir. her heteroseksüel de heteronormatif olmayabilir -az sayıda dostlarımız- . monoseksist ve heteronormatif-heteroseksist anlayışların, biseksüel kişiye hiç sevgilisi olmasa da farklı cinsiyetlerden sevgilileri olsa da sadece hemcinsi veya sadece diğer cins sevgilileri olmuş olsa da kendi içinde ve dışında yarattıklarından bahsetmek dramatize etmekse eğer eşcinsellerin sahip olamadıkları ve biseksüellerin sahip olabildiklerinden bahsetmek de aynı kafa oluyor. bunu biseksüellerin rahatlığı şeklinde kişi bazlı özellikler ile açıklamak da ayrı sıkıntı. eşcinsellere gelirsek aynı şekilde hiç cinsel veya duygusal bir birlikteliği olmamış bir eşcinsel de "kurtarabiliyor" ama kendi içinde yaşatılanların içsel fobilerin derdini çekiyor. buradaki mevzu eşcinseller dert çekmiyor demek değil farklı şekillerde baskıya maruz kalıyorlar demek. biri homofobi yaşıyor diğeri hemcinsiyle birlikteyken heteroseksüelden homofobi diğer cinsle birlikteyken eşcinselden bifobi çekiyor demek. ayrıca bir biseksüelin hemcinsiyle evlenmek istemediği garanti olarak düşünülüyor -evliliğe de karşı olabilir o ayrı- bu durumda da hemcinsine olan duyguları "sen karşı tarafsın" mantığıyla yok sayılıyor. eninde sonunda yapacakları listesi konuluyor.
gelgelelim evliliğe bir biseksüel evlense de bir heteroseksüelle aynı rahatlığı mı yaşıyor? hayır. karşı cinsle ilişki içerisinde biseksüel kimliği erimiyor çünkü . toplumun karşı cins birlikteliğine getirdiği avantajlar olmakla birlikte açık kimlikli bir biseksüelse bir heteroseksüel gibi rahat olduğunu söylemek mümkün değil . özellikle kadın biseksüellerde şiddete bahane edilebiliyor ve şiddet konusunda susması da tehditle sağlanabiliyor. yani biseksüellerle heteroseksüelleri aynı kefeye koyamazsınız en avantajlı durumda bile.
avantajın kimlikle ilişkisine gelirsek eğer; kimi heteroseksüel çiftler evlenmeden partnerlik yaşayabilmek istiyor ve yaşamıyorlar, diyorlar ki eşcinsel olsak ne rahat ev tutardık, birarada yaşardık. bu heteroseksüellerin ezildiği anlamına mı geliyor? birarada yaşayabilmek ile eşcinsellerin bütün yaşadıkları çöpe mi gidiyor? onca travma, dışlanma, heteroseksüeller açılmazken dünyanın yan ürünüymüşüz gibi açılmak zorunda kalma; hala herkesin heteroseksüel olduğu varsayımıyla hareket eden zihniyetlerin yarattığı acaba ben yanlış mıyım duygusu. bunlar da bu heteroseksüeller karşısındaki bu avantajın yerini ikame edebilecek şeyler değil.

monoseksizmin derdini çeken insanlar. cinsiyetler arasındaki uçurumun başında bela olarak dolandığı insanlar. "geçiş evresi" kafasının üzerinde baskı yarattığı insanlar. gerçekte bütün cinsel yönelimler bir geçiş evresi olabilir. "aynı anda iki cinsiyetten biri olmayınca yarım kalır" , "yarı hetero-yarı eşcinseldir" kafasının derdini çeken ve illa aldatacağı varsayılan insanlar. biseksüel ahmet'in mehmet ile olan aşkında ayşe ile aldatacağı varsayılır. ahmet mehmet'i caner ile aldatabilir aldatabilen bir insansa. biseksüel ayşe'nin leyla ile olan aşkında cenk ile leyla'yı aldatacağı varsayılır. ayşe leyla'yı şirin ile aldatabilir aldatabilen bir insansa. hemcinsiyle birlikteliği olmuşsa bu birliktelikte yaşadıkları, yaşayabildikleriyle ve diğer cinsle birlikteliği olmuşsa bu birliktelikte yaşadıkları, yaşabildikleri arasındaki uçurumu düşününce kafayı yiyebilecek, canı çok yanabilecek, diğer cinsle olan birlikteliğinde kendi suçu olmasa da avantajlardan utanabilen insanlardır. hemcinsiyle de olsa diğer cinsle de olsa "ben seni bizim tarafa çektim ahaha" kafasıyla duyduğu, duyabildiği bütün arzuları yok sayılan; oradan oraya çekiştirilebilen insanlar.

"her bijî ferhenga hirç" diye tam çeviri yapılabilir diye tahmin ediyorum.

kadın erkek ilişkilerini, bu ilişkilerde de cinsiyetçi rolleri norm sayan zihniyetin ürünüdür. başka türlü bir birlikteliğin olabileceğini varsaymaz. natrans heterolardan böyle yaklaşımlar gelebildiği gibi lgbti+larda da çok dışına çıkılamıyor sanki hakim kültürden kaynaklı. bilemedim.

kirazın tadı filminin yönetmenidir.

bir ayrılık, satıcı, elly hakkında gibi güzel filmlerin yönetmenidir. iran filmlerinin kendisine has tınısı olduğunu düşündürten kişidir bana aynı zamanda. başka iran filmlerini de izlediğimde bu kanıya varmıştım. hep bir gündelik olan içerisinden, ufacık ayrıntılardan daha büyük meseleleri anlatma olayı var. bir de sakin, naif bir şiir tadında filmleri. didem madak okuyormuş gibi hissediyor insan.

dün başlayıp bugün bitirdiğim dizi. baran bo odar'ın yönetmeni olduğu ve jantje friese ile birlikte yapımcılığını üstlendiği dizi. dizi zaman kavramını ele alıyor. geçmiş ve geleceğin olmadığını, sonun başlangıç başlangıcın son olduğunu söylüyor. anlatım şekliyle de bunu doğruluyor. birkaç bölüm boyunca hiçbir şey anlamıyor olmama rağmen o kadar ilgi çekiciydi ki izlemekten vazgeçemedim. albert einstein ve friedrich nietzsche'ye gönderme yapıyor. ikinci sezonunu iple çekiyorum. müzikleri de bir o kadar güzel. jeneriğine hayran kaldım. buraya bırakayım.

psikolog david rosenhan'ın akıl hastanelerinde akıl sağlığı teşhisinin doğru verilip verilmediği ile ilgili yaptığı deneydir. bu deneyde rosenhan'ın kendisi ile birlikte akıl sağlığı sorunu olmayan 8 kişi farklı akıl hastanelerine giderek kabul edilmek için sesler duyduklarına dair yalan söylerler. anlaşılacaklarından korkmalarına rağmen çok çabuk kabul edilirler. deneye göre bundan sonra yalancı hastalar bir daha rol yapmayacak, dürüst olacaklardır. lakin hastaneden çıkış giriş kadar kolay olmaz. hastaların 7'si şizofreni olmak üzere hepsine teşhis konulur. en erken çıkan kişi 19 günde çıkar. rosenhan deney sonuçlarını açıkladığında ortalık karışır ve deneye meydan okuyan bir hastane olur. hastane bundan sonra gönderilecek sahte hastaların bulunacağını söylemektedir. rosenhan kabul eder ve hastane 41 sahte hastanın bulunduğunu söylemektedir. ancak ve ancak rosenhan hastaneye sahte hasta göndermemiştir. http://www.aktuelpsikoloji.com/rosenhan-...

queer temaşa kitabının derleyeni straight düşünce kitabının ise çevirmenlerinden biri olan performans sanatçısı. yaptığı işlere denk geldim ve okurken bile başka bir boyuta açıldım resmen.